-    სოფო, თქვენ საქმიანი ადამიანი ხართ და ყოველდღე გიხდებათ ბევრი გადაწყვეტილების მიღება. თქვენი გამოცდილებიდან გამომდინარე, ადამიანი უფრო ძლიერია თუ გარემოებები?

-    ადამიანი უფრო ძლიერია, რა თქმა უნდა. გარემოებებს, ალბათ, ადამიანი თვითონ ქმნის. ხელისშემშლელი ფაქტორი კი ყოველთვის ბევრია და, მათ შორის, ჩემს ცხოვრებაში. მაგრამ რაღაცნაირად მაინც ვერევი ხოლმე. 

-    როდესაც საქართველოდან საფრანგეთში საცხოვრებლად წასვლა გადაწყვიტეთ,  შეიძლება თუ არა, ითქვას, რომ აქაურ გარემოებებს გაექეცით?

-    ჩემი წასვლის შესახებ გადაწყვეტილება საქართველოსთან და თბილისთან დაკავშირებული არ ყოფილა, უფრო პირადული მიზეზი მქონდა. მაგრამ, საერთოდ, ერთ ადგილზე დიდხანს ყოფნა არ მიყვარს. ყოველთვის ვეძებ ახალ გარემოებებს, ახალ სირთულეებს. ბოლოს მაინც სირთულეებისკენ მივყავარ ჩემს გადაწყვეტილებებს. საკუთარი თავის ძიების პროცესი მქონდა და, ალბათ, ამიტომაც გადავწყვიტე, წავსულიყავი. რაღაც მომენტში მივხვდი, რომ ერთსა და იმავე ადგილს ვტკეპნიდი და მინდოდა, სხვა რამეში გამომეცადა ჩემი თავი.
 

-    პიროვნული ზრდის კუთხით ტკეპნიდით ერთ ადგილს, თუ საქმის თვალსაზრისით? 

-    საქმის მხრივაც, პიროვნულადაც. მინდოდა, რაღაც პერიოდის განმავლობაში თბილისში არ მეცხოვრა. 

-    როგორც მივხვდი, თბილისის მიმართ რთული დამოკიდებულება გაქვთ. თქვენი სიტყვებია: „თბილისთან კარგი მოგონებები არ მაკავშირებს, რადგან ბევრი ცუდი რამ შემემთხვა ამ ქალაქში. არ მენატრება, მაგრამ მას აქვს მიზიდულობის ძალა, რის გამოც ვერ ვეშვები“. ეს არის ალგორითმი, რომელიც არ იცვლება? თუ ახლა სხვა განწყობით ხართ? 

-    არ ვიქნები ორიგინალური, თუ ვიტყვი, რომ თბილისში ცხოვრება და თბილისთან ურთიერთობა ბევრ ადამიანს უჭირს. ხშირად არის - მინდა, რომ წავიდე და საერთოდ აღარ დავბრუნდე. მაგრამ რომ მივდივარ, მერე ყოველთვის უკან დაბრუნებაზე ვფიქრობ. როდესაც წასული ვარ, იქ უფრო მიმძაფრდება რწმენა, რომ უკან აუცილებლად დავბრუნდები. 

-    ამ ეტაპზე, მიზიდულობა მეტია თუ განზიდულობა? 

-    თბილისთან? ჩემთვის მიზიდულობა მეტია. 

-    თქვენ რომ ბრძანეთ, ადამიანებს უჭირთ თბილისში ცხოვრებაო, რასთან არის ეს დაკავშირებული? 

-    თბილისში ერთი დიდი პრობლემა ის არის, რომ ძალიან რთულია, შექმნა პერსონალური გარემო, რომელშიც ვერავინ მოხვდება შენი სურვილის გარეშე. ყველამ ყველაფერი იცის, თან იცის არასწორად და ეს ინფორმაცია მერე ისევ შენ გიბრუნდება. ძალიან ბევრი ნეგატივია. საზღვარგარეთ კი ცხოვრება მარტივდება იმიტომ, რომ იქ საერთოდ არ აინტერესებთ შენი პიროვნება, პირიქით, მაქსიმალურად უფრთხილდებიან შენს კომფორტის ზონას. 

-    პირად სივრცეში შემოჭრის პროცესსაც აქვს დინამიკა? თუ სულ ერთი და იგივეა?

-    ეს ჩვენზე, ადამიანებზეა დამოკიდებული, მათზე, ვინც, კონკრეტულად, თბილისში ცხოვრობს. ბევრი პირობაა იმისთვის, რომ ადამიანი გაბოროტდეს. საკუთარ თავზე ძალიან დიდი შრომაა საჭირო იმისთვის, რომ რაღაცას არ მიაქციო ყურადღება, რაღაცას - მიაქციო. ალბათ, ბოლო ერთი წელია, ჩემი ცხოვრების ამ ეტაპამდე მივედი: იმდენ რამეს აღარ ვაქცევ ყურადღებას, რომ გამოდის, საერთოდ აღარაფერს ვაქცევ ყურადღებას და მხოლოდ იმას ვაკეთებ, რაც სწორად მიმაჩნია; მათ შორის, მხოლოდ იმ ადამიანებთან მაქვს ურთიერთობა, ვინც მსიამოვნებს. პარიზში ინტერვიუ გავაკეთე ერთ-ერთ ძალიან ცნობილ ადამიანთან - პიერ ბერჟესთან, რომელმაც ივ სენ ლორანის სახლი შექმნა. ვკითხე, რა არის ერთ-ერთი რეცეპტი იმისთვის, რომ ადამიანი ბედნიერი იყოს. და მან მითხრა: „უნდა ისწავლო „არას“ თქმა“. ეს ძალიან რთულია იმიტომ, რომ ხშირად აბსოლუტურად არაფრისთვის ვუწევთ ვიღაცას ანგარიშს. „არას“ თქმას რომ ვისწავლით, თუნდაც, საკუთარ სურვილებთან, შიშებთან ურთიერთობაში, მერე ბევრად მარტივდება ცხოვრება. 
 

-    საქართველოში პირობები მძიმეა. მაგრამ ამ ვითარების კომპენსაციად მიჩნეულია ადამიანური ურთიერთობები, რომლებიც ბევრად თბილი და მზრუნველია, ვიდრე უცხოეთში.  ამას არ ეთანხმებით?

-    ეს იყო ადრე. დღევანდელ თბილისზე ამას, სამწუხაროდ, ვეღარ ვიტყვი, რომ ადამიანური ურთიერთობები უკეთესია, ვიდრე პარიზში, ლონდონში ან რომელიმე სხვა ქალაქში. მე მახსოვს ჩემი ბავშვობის თბილისი. აბსოლუტურად სხვა ქალაქი იყო. 

-    რით იყო განსხვავებული?

-    სწორედ ურთიერთობებით. ადამიანები დაახლოებით ერთ დონეზე ცხოვრობდნენ,  ბევრად მეტი ყურადღება ექცეოდა  განათლებას. მნიშვნელოვანი იყო, რამდენი წიგნი გაქვს წაკითხული, ახალი რა ისწავლე, რა ნახე. დღეს მატერიალური ფასეულობები უფრო წარმოჩინდა, ვიდრე ის, რაც ქართველებს ყოველთვის ჰქონდათ შინაგანად. ურთიერთობებიც ძალიან მატერიალური გახდა. ყველაფერი იმაზეა დამოკიდებული, შენთვის ვინ რას გააკეთებს. 

-    არ უშვებთ, რომ პირადად თქვენ ადამიანური ურთიერთობების სპეციალურ ნაკადში გაიარეთ,  რადგან ტიპურ ქართულ ოჯახს არ წარმოადგენდით? 

-    არაფერი განსაკუთრებული არ გამივლია. ბავშვობა და ქვეყნისთვის უმძიმესი პერიოდი ზუსტად ისე გავიარე, როგორც ყველა დანარჩენმა, ვინც საქართველოში ცხოვრობდა. ეს იყო 90-იანი წლები, რომლებიც ზუსტად ისევე შემეხო, როგორც ყველა სხვას. ეს განცდა, რომ განსაკუთრებული ოჯახიდან ვარ, არც ოჯახს გაუჩენია ჩემთვის და არც მე მქონია. 
 

-    კარგით, ოჯახს დავუბრუნდებით. შორიდან ასე ჩანს, რომ თქვენ უცხოეთში აგროვებთ ფინანსურ თუ ადამიანურ კაპიტალს, რომლის გარკვეულ ნაწილს საქართველოს ახმართ. 

-    დიახ, ყოველთვის ასეა. 

-    თქვენი კაპიტალის, სამუშაო დროის, თქვენი ემოციური რესურსის რა ნაწილი ხმარდება საქართველოს, თუნდაც, უხეში დათვლით? თქვენს საქმიან ცხოვრებაში საქართველოს რა წილი უჭირავს? 

-    მე მგონი, 100%. ყველაფერი, რასაც დღეს ვაკეთებ, დაკავშირებულია საქართველოსთან. თუ ახალ კონტაქტს ვეძებ, ან ახალ ადამიანს გავიცნობ, ყოველთვის ვფიქრობ, თბილისში რა და როგორ შეიძლება გაკეთდეს მათი დახმარებით. სხვანაირად არც არასდროს მიფიქრია.  ოღონდ, ვერ ავხსნი, რატომ. სიმართლე რომ გითხრათ, ეს აბსოლუტურად ბუნებრივად ხდება ჩემში. მაინც სულ მგონია, რომ სადაც არ უნდა წახვიდე, ქართველად რჩები. იქაც უცხოელი ხარ. პატრიოტიზმი არ არის ქუჩაში ძახილი, რომ გიყვარს საქართველო. პატრიოტიზმი არის, რომ მაქსიმალურად კარგად აკეთო ის, რაც გიყვარს და აკეთო შენს ქვეყანაში. ცოდნასაც თუ სადმე საზღვარგარეთ შეიძენს ადამიანი, ვფიქრობ, რომ ისევ თავის ქვეყანას უნდა მოახმაროს. 

-    აქედან რომ წახვედით, რამდენ ხანში გაგიჩნდათ სურვილი, რომ თქვენი რესურსი ისევ  საქართველოში დაგებრუნებინათ?

-    კონკრეტულ მომენტს ვერ ვიხსენებ. თავიდანვე ყოველი კონტაქტი თუ ცოდნა საქართველოში გადმომქონდა. არასდროს სხვანაირად არ ყოფილა.

-    ჩვენს ქვეყანაში არის ფაქტორები, რომლებიც აბრკოლებს მოდის ბიზნესის განვითარებას, მაგრამ არის ხელშემწყობი ფაქტორებიც. თქვენი გადმოსახედიდან, რა არის ყველაზე მნიშვნელოვანი დაბრკოლება და, პირიქით, დამხმარე გარემოება?  

-    ყველაზე დიდი დაბრკოლება ფინანსების არქონაა. იმიტომ, რომ მოდა ყოველთვის ძალიან დიდ თანხებთან არის დაკავშირებული. მეორე ბარიერი - არცოდნაა; ამბიცია, რომელიც უცბად, ცარიელ ადგილზე ჩნდება ხოლმე. სიზარმაცეა კიდევ ხელის შემშლელი, სურვილი, რომ სწავლის გარეშე, სწრაფად მიაღწიო შედეგს - გახდე ვიღაც ან რაღაც. 
 

-    ანუ რუტინა არ გვიყვარს?

-    დიახ, შრომა არ გვიყვარს. რაც საქართველოში მოდის ბიზნესს  ავითარებს, ეს მხოლოდ ნიჭია. ნიჭიერები და ზარმაცები - ძალიან ზუსტი ნათქვამია ქართველებთან დაკავშირებით. თუმცა, არასდროს  მესმოდა ნიჭიერის და ზარმაცის ერთობლიობა. სხვათა შორის, ბოლო ერთი წლის განმავლობაში ვითარება შეცვლილია. ის დიზაინერები, რომლებიც ჩვენს პროექტში მონაწილეობენ, დიდ შრომას დებენ თავის საქმეში. მიხვდნენ, რომ ეს აუცილებელია წარმატებისთვის. 

-    თქვენ ამბობთ, რომ აღმოსავლეთ ევროპაში ყველაზე კრეატიული დიზაინერები ჩვენ გვყავს. ასევე ამბობდით, რომ შესაძლებელია, მოდა საქართველოს სავიზიტო ბარათი გახდეს. როგორ არის შესაძლებელი, რომ მოდის ბიზნესი წარმატებული აღმოჩნდეს ღარიბ ქვეყანაში? როგორ უნდა იქცეს თბილისი აღმოსავლეთ ევროპის მოდის დედაქალაქად - შეუთავსებელი არ არის ეს ორი რეალობა ერთმანეთთან?

-    დიახ, ნამდვილად შეუთავსებელია. მაგრამ შემოქმედებითად ქართველები უნიკალურები არიან. ჩვენ არ გვაქვს მნიშვნელოვანი ბუნებრივი რესურსი ან რაღაც სხვა... ჩვენი სიმდიდრე არის ხალხი, მეტი არაფერი, - ეს ახალგაზრდები, რომლებიც რაღაცას ქმნიან და აბსოლუტურად პროგრესულად აზროვნებენ. მე ძირითადად ახალგაზრდებთან მიწევს ურთიერთობა. მათი ხელშეწყობა ძალიან მნიშვნელოვანია. სამწუხაროდ, ჩვენთან მოდას ზერელედ უყურებენ. ფიქრობენ, რომ ქართული მოდა არავის სჭირდება. სინამდვილეში, ასე არ არის. როდესაც ხედავ, რომ პატარა ქვეყანაში ამდენი დიზაინერია და ამდენი ადამიანია დაინტერესებული, აუცილებელია, რომ მოდის სფეროს მეტი ყურადღება მიექცეს. სამხატვრო აკადემიაში არის შესაბამისი ფაკულტეტი, რომელსაც არ აქვს ისეთი დაფინანსება, როგორიც უნდა ჰქონდეს. 

-    წავიკითხე, თქვენ წერდით, რომ მშობლების თაობაში ქალბატონები ძალიან საინტერესოდ იცვამდნენ. გამოდის, გემოვნებიანი ჩაცმა ჩვენი ტრადიციაა. გიორგი შაღაშვილიც საუბრობდა ამ თემაზე თავის ინტერვიუში. 

-    საქართველოში ყოველთვის იყო ჩაცმის განსხვავებული კულტურა, მიუხედავად იმისა, რა ფინანსური შესაძლებლობა ჰქონდათ ან აქვთ ადამიანებს. ქართველები ყოველთვის გემოვნებით იცვამენ. ყველაზე ვერ ვეტყვი, რა თქმა უნდა, მაგრამ ადამიანების გარკვეულ კატეგორიას ეს პირდაპირ ეხება. გემოვნება და სტილი არანაირ კავშირში არ არის ფულთან. 
 

-    ღარიბი ქვეყნებისთვის ხომ არ არის დამახასიათებელი, რომ ადამიანების ფანტაზია უფრო მეტად ვითარდება?

-    არა. შემოქმედებითი ადამიანების სიმრავლე უფრო  ჩაკეტილი ქვეყნებისთვის არის დამახასიათებელი. საერთოდ, საქართველო ყოველთვის მოწყვეტილი იყო დანარჩენი სამყაროსგან. საქართველოდან ვარ - რომ ამბობდი, ყოველთვის იკვლევდნენ, რომელი საქართველოა, ამერიკაში რომ არის, თუ რუსეთის გვერდზე რომ არის; იმის საზღვართან, ამის საზღვართან. რაღაც მომენტში ეს ამბიციაც გამიჩნდა, რომ მოდის სფეროში გაეგოთ, რა ქვეყანაა საქართველო. დავიღალე იმის მტკიცებით, ვინ ვარ და საიდან ვარ. ახლა ისეთი ვითარებაა, მოდის სფეროში რომ ამბობ - ქართველი დიზაინერი  - უკვე იციან, საქართველო სად არის. ქვეყნის პოპულარიზაციაც ხდება. ხელოვნება ყველაზე მოკლე გზაა, რომ შენი ქვეყანა მსოფლიოს გააცნო პოზიტიური კუთხით. 

-    მსოფლიო ბაზარზე ქართველი მოდელების და ქართველი დიზაინერების პერსპექტივა რომ შევადაროთ, რა სურათი გვექნება?

-    მოდის ინდუსტრია ბევრ სეგმენტს მოიცავს - ეს არ არის მხოლოდ დიზაინერი. თუ სფერო ვითარდება, ესე იგი, მოდის ჟურნალისტებზე და კრიტიკოსებზე მოთხოვნილება იზრდება, მოდელებს მიზანი უჩნდებათ... მოდის სფეროში უამრავი პროფესიაა და, რა თქმა უნდა, ერთი თუ განვითარდება, მეორეც ბუნებრივად მიჰყვება. „Mercedes-Benz“-ის მოდის კვირეულის ჩატარება რომ დავიწყეთ, მოდის სფერო არ არსებობდა საქართველოში. დღესაც განვითარების გზაზე დგას და კიდევ ძალიან დიდი გზაა გასავლელი, რომ რაღაცას დაემსგავსოს. მაგრამ თუ სწორი ნაბიჯებით, სწორი მიმართულებით ვივლით, საქართველო აუცილებლად დაიმკვიდრებს თავის ადგილს მსოფლიო მოდის რუკაზე. 

-    მსოფლიო მოდაში არის ტენდენცია, რომ სიახლის, ნამდვილი შემოქმედებითობის დეფიციტია და ასეთი ტერმინიც წავიკითხე, რომ ხდება მოდის მაკდონალდიზაცია; რომ შანჰაიში, სიდნეისა და პარიზში თითქმის ერთნაირად აცვიათ. 

-    ეს გლობალიზაციის შედეგია. 
 

-    მოდის უზარმაზარ ინდუსტრიაში არის თუ არა ახალი სახეების ძიების რეალური სურვილი და თუ არის ადგილი ნიჭიერი ახალგაზრდებისთვის, თუნდაც, საქართველოდან? 

-    იმიტომაც ჩამოდის საერთაშორისო პრესის ამდენი წარმომადგენელი საქართველოში, რომ აქ რაღაც განსხვავებული დაინახეს. მოდა ახალი სფეროა ჩვენთვის და ქართველი დიზაინერები სულ სხვა ენთუზიაზმით აკეთებენ ყველაფერს. ამიტომ, ის ადამიანები, რომლებიც სტუმრად ჩამოდიან და ამას ყველაფერს ხედავენ, აუცილებლად აღნიშნავენ ხოლმე, რომ პარიზის მოდის კვირეული უკვე ცოტა მოსაწყენიც გახდა, სულ ერთი და იგივეა. ასევე მილანი, ნიუ-იორკი... და უცებ გაჩნდა თბილისი - სრულიად უცხო ქვეყანაში, უცხო კულტურაში. როცა გაიგეს, რომ აქ მოდის პერსპექტივები არსებობს, ბევრი საინტერესო ადამიანი თვითონ ჩამოვიდა, რომ რაღაც ახალი შესთავაზონ, ძირითადად, დიზაინერებს. 

-    და მაინც, ახალი სახეებისთვის და სახელებისთვის რამდენად ღიაა ეს მდიდარი ინდუსტრია, სადაც, ფაქტობრივად, ყველაფერი უკვე დალაგებულია? 

-    ძალიან რთულია ამ სფეროში შეღწევა იმიტომ, რომ უდიდესი კონკურენციაა. მთელ მსოფლიოში ძალიან ბევრს უნდა, რომ გახდეს დიზაინერი. ამიტომ დავიწყე ამ თემაზე საქართველოში მუშაობა, რომ ახალგაზრდებს სჭირდებოდათ ადამიანი, რომელიც მათ გაუძღვებოდა და შეიყვანდა ამ სამყაროში, სადაც ყველა კარი დახურულია.  ჩემთვისაც ძალიან რთული იყო. თავიდან იმდენი მტკიცება მიწევდა - მართლა საინტერესოა, დაეხმარეთ, ჩამოდით, თქვენ თვითონ ნახეთ. ამას დრო კი დასჭირდა, მაგრამ არც ისე დიდი, რომ ვუკვირდები. სამ წელიწადში მოვახერხეთ მოდის სფეროში მნიშვნელოვანი ხალხის დაინტერესება. 

-    თქვენი პირადი ძალისხმევით, საქართველოში მოდის ინსტიტუციონალიზაცია ხდება. ძალიან იშვიათია, ერთმა ადამიანმა ამდენი შეძლოს ახალი დარგისთვის. თქვენს პროექტებს შორის, ალბათ, ყველაზე მნიშვნელოვანია „Mercedes-Benz“-ის მოდის კვირეული, რომელიც, გარე დაკვირვებით, სისტემატურად აუმჯობესებს მოდის სფეროს საქართველოში.  ვინ არის თქვენი გუნდი? ვისთან ერთად აღწევთ ამ თანმიმდევრულ შედეგს?

-    ჩვენთან ყველას ჰგონია, რომ ამ პროექტზე ბევრი ადამიანი მუშაობს. სინამდვილეში, ჩვენი გუნდი სულ ხუთი ადამიანისგან შედგება. 

-    ქართველები არიან? 

-    დიახ, მაგ მხრივ ძალიან გამიმართლა. ეს ხუთი უდრის ოცს. ჩვენთან არავინ მუშაობს ფინანსების გამო, ყველას ძალიან უყვარს თავისი საქმე. თითქმის ერთი ხედვა გვაქვს და, ამიტომაც, ჯერჯერობით, ნორმალურად კეთდება ეს პროექტი. 
 

-    სხვა პროექტებში იგივე გუნდია?

-    საზღვარგარეთ მარტო ვმუშაობ. 

-    ვინ განსაზღვრავს, მოდის რომელიმე კონკრეტული ჩვენება წარმატებული იყო თუ არა? ვის აქვს ამის ძალაუფლება? 

-    ამას საერთაშორისო პრესა განსაზღვრავს ყველგან, მთელ მსოფლიოში - მოდის ჟურნალისტები და კრიტიკოსები. 

-    თქვენ მიერ ნახსენები პიერ ბერჟე ამბობდა თქვენთან ინტერვიუში - და მას, ალბათ, დაეჯერება - ჟურნალისტები იმ ძალაუფლებით ტკბებიან, რომელიც, სინამდვილეში, არ გააჩნიათო. 

-    პიერ ბერჟეს კატეგორიულად არ უყვარდა მოდის ჟურნალისტები. როცა მე მასთან ინტერვიუზე მივედი, პირველი შეკითხვა იყო - ჟურნალისტი ხომ არ ბრძანდებითო, თუ ჟურნალისტი ხართ, მაშინ ინტერვიუს არ მოგცემთო. როცა გაიგო, რომ არ ვარ ჟურნალისტი, ძალიან ღიად მესაუბრა ბევრ თემაზე. 

-    ერთი-ორჯერ „მარიონეტიც“ ახსენა, ჟურნალისტების კონტექსტში.  რას გულისხმობდა, ვის ხელშია რეალური ძალაუფლება? 

-    დღევანდელ დღეს საზოგადოებრივ აზრს ნამდვილად ჟურნალისტები ქმნიან. კარგია თუ ცუდი, ამას ვერ გეტყვით. როგორც პოლიტიკაში, მოდის სფეროშიც (ცხადია, მსოფლიო მოდას ვგულისხმობ) არის ადამიანთა ჯგუფები, რომლებიც წყვეტენ, თუ რა უნდა იყოს, ვინ უნდა იყოს და ვინ არ უნდა იყოს. 

-    და ამ გადაწყვეტილებას ჟურნალისტების ხელით ახორციელებენ?

-    რა თქმა უნდა. წონიანი ჟურნალისტის ერთი სიტყვით შეუძლიათ ჩაძირონ მოდის რომელიმე სახლი. 

-    არსებობს თუ არა მყარი კრიტერიუმები, რომელთა საფუძველზე მოდის ჟურნალისტებს შეუძლიათ, დაასაბუთონ საკუთარი შეფასება? თუ ბრმად უნდა ენდოს მკითხველი?
 

-    შეიძლება შეეკამათო, მაგრამ ისეთი გამოცემებია, რომლებიც მთლიანად სფეროს მართავენ და ამ ტიპის ჟურნალში დაწერილმა ნეგატიურმა სტატიამ შეიძლება ბევრ ადამიანზე იმოქმედოს. 

-    არგუმენტების გარეშეც?

-    რა თქმა უნდა. თუმცა, კრიტერიუმები არსებობს. მოდა, საერთოდ, მეორდება. რასაც დღეს მოდაში ვხედავთ, ყველაფერი დიდი ხნის წინ არის გამოგონებული და ნოვატორი ვეღარ იქნები. აბსოლუტურად ყველაფერი უკვე იყო. ჟურნალისტმა შეიძლება დაწეროს - ეს არ ვარგოდა, იმიტომ, რომ ამას ჰგავდა, იმას არ ჰგავდა; ეს გამეორება იყო, ის არ იყო გამეორება; აქ ქსოვილი იყო ცუდი, იქ კარგი იყო. რამდენიმე დეტალი ქმნის საერთო სურათს, რომლითაც შეიძლება ნებისმიერი ბრენდი ან დიზაინერი დაძირო, უხეშად რომ ვთქვა. ასეთი მაგალითი ბევრია, ბევრ დიზაინერს დაემართა, გენიოსებსაც კი. მაგალითად, ჯონ გალიანოს, რომელიც გენიოსი იყო და არის კიდეც, იმდენად აუგორეს ნეგატიური ინფორმაცია, რომ დიორის სახლის კრეატიული დირექტორის პოსტიდან სკანდალით მოხსნეს. დააბრალეს, რომ  ებრაელებზე რაღაც ცუდი თქვა. ეს ყველაფერი გათამაშებული და დადგმული იყო, მაგრამ ძალიან ბევრმა ეჭვიც არ შეიტანა, პირდაპირ დაიჯერა. 

-    მძიმე სფეროა, ასე გამოდის. 

-    ძალიან რთულია და ბევრი ვერ უძლებს. ისეთი გენიოსებიც კი ვერ უძლებენ, როგორიც იყო ალექსანდრე მაქქვინი, რომელმაც ბოლოს თავი მოიკლა. მხოლოდ ყველაზე ძლიერი ადამიანები უმკლავდებიან. 

-    თქვენ ბრძანეთ, პარიზში რასაც ვაკეთებ, იმ პროექტში მარტო ვარო. ეს არის პორტრეტული ფორმატის დოკუმენტური ფილმები მოდის და ხელოვნების სხვადასხვა სფეროს წარმატებულ ადამიანებთან. არადა, მინდოდა, მეკითხა, ფსიქოლოგი თუ მუშაობს თქვენთან ერთად. 

-    არა, მე და ოპერატორი ვართ მარტო. 

-    როგორ შეძელით, რომ თქვენი პროექტის მონაწილეები გულწრფელად აგელაპარაკებინათ? 
 

-    ეს იყო აბსოლუტურად სპონტანურად შექმნილი პროექტი. უკვე ასაკში მყოფ ადამიანებს ვხვდებოდი და სულ ვფიქრობდი, როგორ შეიძლებოდა მათ შესახებ მნიშვნელოვანი ინფორმაციის შენარჩუნება. გადავწყვიტე, მათ გავსაუბრებოდი და ეს საუბარი დოკუმენტურ ფილმებად მექცია. არცერთ ტელეარხთან ან ჟურნალთან ეს პროექტი დაკავშირებული არ ყოფილა. როდესაც პრესსამსახური გეკითხება, ინტერვიუს ვისთვის და რისთვის აკეთებ, შენ კი პასუხობ: უბრალოდ, ჩემთვის - ამაზე ძალიან რთულია თანხმობის მიღება. რა თქმა უნდა, გარისკვად ღირდა. საერთოდ, მშვიდად ვხვდები უარს. არა, ესე იგი, არა. მაგრამ ჩემსას ბოლოს მაინც ვაღწევ ხოლმე. ბევრი ფიქრის შემდეგ, პირველი, ვისაც მივწერე, რომ მისი პორტრეტის გაკეთება მინდოდა, იყო სერჟ ლუტენსი, ძალიან საინტერესო პარფიუმერი. მივწერე მეილი და მივიღე თანხმობა. რომ მივედი, მითხრეს, უი, პრესის ჟურნალისტი გვეგონეთ, ვიდეოინტერვიუებზე არ თანხმდებაო. ამ დროს ეს კაცი ჩამოდიოდა კიბეზე, შემომხედა და მითხრა, ძალიან ჰგავხართ ჩემს ერთ ნაცნობს, რომელიც მიყვარდა და გარდაიცვალაო. იმდენად ჰგავხართ, რომ თანახმა ვარ თქვენთან საუბარზეო (იცინის). არ მაინტერესებდა მისი პროფესიული კუთხე, მაინტერესებდა თვითონ პერსონა - ვინ არის, სად ცხოვრობს, რა აკეთებს, როგორ ფიქრობს, რაზე ოცნებობს. აღმოჩნდა ბევრი ნიჭით დაჯილოებული, ცოტა ნათელმხილველიც. ამ ინტერვიუს შემდეგ მივწერე მადამ კარვენს, რომელიც იყო ასი წლის. თავის დროზე ის აცმევდა ედიტ პიაფს და ბევრ ცნობილ ქალბატონს. მან შექმნა საბჭოთა კავშირში ყველაზე ცნობილი სუნამო „მაგრიფი“. სკლეროზი ჰქონდა და პერიოდულად ავიწყდებოდა, რას მიყვებოდა, ან მე ვინ ვიყავი. მაგრამ ძალიან ბევრი ისაუბრა წარსულზე, ბავშვობაზე, თავის ცხოვრებაზე.  ეტაპობრივად, 36 ადამიანი ჩავწერე. 16 ფილმი უკვე მზად მაქვს. მერე დავიწყე ძებნა, ვის დააინტერესებდა ეს ფილმები. საქართველოში ყველამ უარი მითხრა. 

-    პირადად მე როდესაც ამ ფილმებს ვუყურებდი, ვფიქრობდი, რომ ისინი ძალიან საინტერესო იქნებოდა ქართველი მაყურებლისთვის. ერთგვარი საგანძურია. 

-    ვიფიქრე ამაზე და ბევრს შევთავაზე. მაგრამ მითხრეს, რომ ეს ყველაფერი ძალიან მოსაწყენია. მინდოდა, რომ სამხატვრო აკადემიისთვის მიმეცა ჩემი ფილმები. სამწუხაროდ, არავინ დაინტერესდა. არადა, მართლა საგანძურია. პროექტს ერქვა: „სიყვარული, ფული და ღმერთი“. შეკითხვები, ძირითადად, ამ თემებს ეხებოდა. ყველას აბსოლუტურად სხვადასხვა პასუხი ჰქონდა, მაგრამ ამ ადამიანებს რაღაც მაინც აკავშირებს. ეს არის მძაფრი სიმარტოვის განცდა, რაც მათ მთელი ცხოვრების მანძილზე თან სდევს. შეიძლება, მათი წარმატება განაპირობებს მარტოობას. რაც უფრო წარმატებულია ადამიანი, მით უფრო მარტოა. საერთოდ, არსად არ უყვართ წარმატებული ადამიანები. ჩემთვის ეს ახსნა ვიპოვე.

 
-    პირიქით ხომ არ არის? იქნებ, ადამიანები, რომლებიც მარტო არიან, სრულ კონცენტრაციას ახდენენ თავის საქმეზე და სწორედ ისინი აღწევენ წარმატებას? 

-    რა თქმა უნდა. მარტო ყოფნისას მთელ ენერგიას საქმეში დებ და წარმატებაც მოდის. მაგრამ მაინც საკმაოდ რთულია, როდესაც საკუთარ თავთან მარტო რჩები. 

-    შემთხვევით, ხომ არ გქონიათ შეხება რობერტ კიოსაკის წიგნთან „მდიდარი მამა, ღარიბი მამა“? 

-    არა. 

-    მაშინ, ორი სიტყვით გეტყვით: რობერტ კიოსაკი ამერიკელი ბიზნესმენია. მისი მამა განათლების სფეროს მაღალი რანგის ჩინოვნიკი იყო, შესანიშნავი აკადემიური განათლებით. ხოლო კიოსაკის ბავშვობის მეგობრის მამას, ძალიან წარმატებულ ბიზნესმენს, სკოლაც არ ჰქონდა დამთავრებული. რობერტ კიოსაკი იზრდებოდა ამ ორი განსხვავებული მამის გვერდით. ერთი უყიჟინებდა, რომ ფული არის საშინელება და მხოლოდ განათლება სძენს ადამიანს ღირსებას; მეორე მამა ეუბნებოდა - სისულელეა ეგ ყველაფერი! ადამიანს თავისუფლებისთვის სჭირდება ფული, და რაც შეიძლება მეტი. კიოსაკი ბავშვობიდან ფიქრობდა, რომელი მამისთვის დაეჯერებინა. ბოლოს ისე მოხდა, რომ შტატში ხელისუფლება შეიცვალა და მისი ბიოლოგიური მამა სამსახურიდან გამოუშვეს. ოჯახს გადასახადების გადახდა გაუჭირდა, მამას კი საშინელმა დეპრესიამ დარია ხელი. მაშინ რობერტ კიოსაკი მდიდარი მამის რჩევას მიჰყვა, ბიზნესს მოჰკიდა ხელი და მილიონერიც გახდა. ამ წიგნთან დაკავშირებით სულ მიჩნდებოდა კითხვა, 21-ე საუკუნის მეორე დეკადაში უკვე დაძლეულია ის წინააღმდეგობა, რაც არსებობდა სერიოზულ აკადემიურ განათლებასა და ბევრი ფული მოპოვებას შორის? თუ დღემდე ეს ორი გზა მეტ-ნაკლებად  გამორიცხავს ერთმანეთს? 

-    ვფიქრობ, რომ თუ ადამიანს საკმარისი ჭკუა აქვს, ამ ორ გზას თავისუფლად შეუთავსებს ერთმანეთს. ფულის შოვნა ნამდვილად არ არის სირცხვილი. გააჩნია, ამ ფულს როგორ ხარჯავ, რისთვის გჭირდება. ჩემთვის მდიდარი ადამიანი არის ბილ გეიტსი. მის ფულსაც და პირადად მასაც დიდ პატივს ვცემ. ან სტივ ჯობსი, რომელიც ძალიან ჭკვიანიც იყო და ძალიან მდიდარიც. 

 ამიტომაც საქართველოში მდიდარი ადამიანები ნეგატივს იწვევენ. ასევეა პოსტსაბჭოთა სივრცეში. სიტყვები - რუსი ოლიგარქი - ძალიან ცუდ ასოციაციებს იწვევს ჩემში; ჩემთვის ეს ნიშნავს უგემოვნებობას, ფულის უაზრო ხარჯვას, მატერიალურზე ზედმეტ კონცენტრაციას: ვიყიდო, ჩავიცვა, შევჭამო, დავისვენო... მარტო ეს არ არის ფული. ფული თავისუფლებას გაძლევს, მაგრამ  როგორც ფულის, ისე ამ თავისუფლების სწორად გამოყენება უნდა იცოდე.
 

-    თქვენ თუ გაქვთ ფინანსებთან დაკავშირებული რაიმე წესი, რომელსაც არასდროს არღვევთ? 

-    არ მაქვს არანაირი წესი. ფინანსებთან ძალიან ცუდი დამოკიდებულება მაქვს იმიტომ, რომ ჩემი სურვილი, ფინანსები მქონდეს, ასოციაციურად ჩემს საქმეს, ჩემს პროექტებს უკავშირდება: ახლა მინდა ამდენი ფული მქონდეს იმიტომ, რომ იმ ფულით გავაკეთებ ამას-ამას-ამას... იმას ვიზამ, ამას ვიზამ. შემიძლია, ჩემთვის არაფერი ვიყიდო და მთელი თანხა პროექტში ჩავდო. ძირითადად, ამისთვის მჭირდება ფული, სხვა არაფრისთვის. 

-    მამათქვენზე ამბობდით: „თუ ეტყვი პრობლემას, მოგვარებადია, რასაც ძალიან ვაფასებ მამაკაცში“. ამ მხრივ თქვენი მეუღლე რამდენად ჰგავს მამათქვენს? 

-    არ მყავს მეუღლე...

-    არ გყავთ? უკაცრავად. იგორ ობოლენსკის ვგულისხმობ, თქვენი უმცროსი შვილის მამას.

-    მამაკაცების თემა ჩემთვის ცოტა რთულია. ზედმეტად მომთხოვნი ვარ მათ მიმართ. ეს არ უკავშირდება მამაჩემს. იმიტომ, რომ მას ბევრი პოზიტიური თვისება აქვს, მაგრამ შეიძლება ვერ მეცხოვრა მამაჩემისნაირი ხასიათის მამაკაცთან. ძალიან მკაცრია და გამიჭირდებოდა. დედაჩემი, თავისი ხასიათით, მისთვის იდეალური მეუღლეა: ძალიან რბილია, დამთმობია, ქალურია. მე უფრო მამის ხასიათი მაქვს და ორი ასეთი ხასიათი ერთმანეთს თუ შეხვდებოდა, ალბათ, ბოლოს ძალიან ცუდად დამთავრდებოდა. არ გამიმართლა პირად ცხოვრებაში. რამდენადაც საქმეში მთელ ჩემს ენერგიას ვდებ, იმდენად პირადი ცხოვრება ვერ ავაწყე. 
 

-    კიდევ ერთხელ გიხდით ბოდიშს. 

-    ორი მეუღლე მყავდა. მათგან ორი შვილი მყავს, საბედნიეროდ. ყოფილ მეუღლეებთან არაჩვეულებრივი ურთიერთობა მაქვს, ვმეგობრობ, პატივს ვცემ. პირველ რიგში, ჩემი შვილების მამები არიან და ჩემთვის არაფერი დაუშავებიათ. უბრალოდ, ხდება ასე, რომ ორი ადამიანი ხვდება ერთმანეთს და არ გამოდის მათი თანაცხოვრება. ახლა ბევრად კომფორტულად ვგრძნობ თავს, როდესაც არავინ არის ჩემ გვერდით. ეს ეტაპია, ჯერჯერობით, ჩემს ცხოვრებაში. 

-    რატომ მიკვირს, იცით, ეს რომ მესმის? თქვენ ამბობდით, 50/50-ზე უნდა იყოს საქმე და პირადი ცხოვრება. მაშინ არის იდეალური ბალანსიო.

-    სამწუხაროდ, მე არ მაქვს იდეალური ცხოვრება. ჩემი ცხოვრების 100%-ს იკავებს ის, რასაც ვაკეთებ, რაზეც სულ ვფიქრობ და კიდევ უამრავი რამის გაკეთება მაქვს გეგმაში. ჩემი შვილები აბსოლუტურად მივსებენ იმ სიცარიელეს, რისთვისაც, სხვა ადამიანს, ალბათ, გვერდით მეუღლე სჭირდება. 

-    თქვენს შვილებს რა აკლიათ?

-    (პაუზა) არ ვიცი, მე მგონი, არაფერი. იმედი მაქვს, რომ არაფერი. შეიძლება, ჩემი ყურადღება აკლიათ. იმიტომ, რომ საქმეს ძალიან დიდ დროს ვუთმობ. ისე, მაქსიმალურად ვცდილობ, რომ თავისუფალი დრო ჩემს შვილებთან ერთად გავატარო. 
 

-    თქვენი ოჯახი იყო „სწორი“ ოჯახი იმ მხრივ, რომ მასში არსებობდა მკაცრი, მაკონტროლებელი - მამის ხაზი და, რბილი, მზრუნველი - დედის ხაზი. ოჯახები ძალიან რთულია ხოლმე ბავშვისთვის იმ შემთხვევაში, როცა ეს ორი ხაზი არეულია და მამა რბილია, დედა მკაცრია; ანდა, როდესაც ერთი ხაზი საერთოდ არ არსებობს. თქვენ გიხდებათ თუ არა, რომ ეს მკაცრი - მამის ხაზი შეითავსოთ შვილებთან ურთიერთობაში? 

-    არა, აბსოლუტურად პირიქით. ჩემს შვილებთან ძალიან რბილი ვარ და სულ ვცდილობ, რომ ის შეცდომები არ გავიმეორო, რაც ჩემ მიმართ დაუშვეს ჩემმა მშობლებმა. 

-    მაგალითად, რა შეცდომები? 

-    ბევრი წვრილმანია... ძალიან კარგი ურთიერთობა მაქვს მშობლებთან. შემიძლია, ნებისმიერ თემაზე ღიად ვესაუბრო, ნებისმიერი პრობლემა მოვუყვე და არასოდეს, არცერთ თემაზე ჩვენ სამს შორის - დედა, მამა და მე - ტაბუ არ ყოფილა. ყველაფერი აბსოლუტურად ღია იყო და ყველაფერს ადეკვატურად იღებდნენ. კი, სიმკაცრე რაღაც მომენტებში ჩემს საქმიანობას, ჩემს შეცდომებს ეხება ხოლმე. ამაზე რჩევას ვეკითხები დედასაც, მამასაც. მაგრამ დროთა განმავლობაში ძალიან მეგობრული ურთიერთობა ჩამოგვიყალიბდა. 
 

-    მინდა, რომ აღარ გავიმეორო მშობლების შეცდომებიო, თქვით. მათ შეცდომად რა მიგაჩნიათ?

-    რაღაც წვრილმანი იყო ხოლმე. ყოველთვის შეიძლება, გაუგებრობა მოხდეს. მეც ვცდილობ, რომ მეგობრული ვიყო ჩემი შვილების მიმართ. არ მინდა, რომ რამე დამიმალონ და მერე შეცდომა დაუშვან. ჯობია, რომ ჩვენი ურთიერთობა ღია და მეგობრული იყოს. რაღაცას რომ უკრძალავ, ის მაინც გააკეთებს და შეცდომას დაუშვებს. მერე იწყება მთელი ამბავი. ჯობია, დასაწყისშივე გქონდეს შენს შვილთან ისეთი ურთიერთობა, რომ არაფერი დაგიმალოს. 

-    როგორც მივხვდი, ეს თქვენ შეძელით, რომ ნელ-ნელა მშობლებთან მეგობრული ურთიერთობა ჩამოგეყალიბებინათ. 

-    ჩემმა მშობლებმა შეძლეს. მე ვფიქრობ, რომ უფრო ჩემმა მშობლებმა შეძლეს. სულ მეგონა, ამას რომ ვეტყვი, შეიძლება მომკლან, - ეს ცოტა ადრეულ ასაკში იყო. ვაიმე, ეს როგორ ვუთხრა, როგორ ვუთხრა... მერე ვეუბნებოდი ხოლმე და სრულიად ადეკვატური რეაქცია ჰქონდათ. ნაბიჯ-ნაბიჯ ჩამოგვიყალიბდა ასეთი ურთიერთობა. 

-    ყველაზე რთული გამოწვევა რა იყო, რაც ცხოვრებაში შეგხვედრიათ? 

-    არ მაქვს ერთი ასეთი - ყველაზე რთული. მე ყოველდღე, ფაქტობრივად, რაღაც გამოწვევის წინაშე ვარ. მთელი ცხოვრება ასე იყო, არამარტო ახლა. რაღაც მომენტში ეს კომპლექსიც მქონდა და მერე მივხვდი, რომ ამას აზრი არ აქვს - ვიღაც გვერდიდან გაპრიალებულად ხედავდა ჩემს ცხოვრებას. „ამას რა ენაღვლება!“ მომენტი ყოველთვის იყო. 

 ნებისმიერი რამ ისე მირთულდება, ისეთი დაბრკოლებები მხვდება გზაში, რომ ხანდახან მეცინება კიდეც. მაგრამ დროთა განმავლობაში მივეჩვიე ამას, რომ რაღაცას თუ ვიწყებ, თავიდან ყოველთვის სირთულე იქნება და მერე გაიოლდება, შედეგი იქნება კარგი. 
 

-    ეს გამოწვევები მაინც უფრო მეტად  პირად ცხოვრებას ეხება თუ საქმიან ცხოვრებას? 

-    ორივეს. პირად ცხოვრებას და საქმეს არასდროს ვმიჯნავ. საქმეც პირადი ცხოვრების ნაწილია. 

-    თქვენ ბრძანეთ, რომ მამაჩემისნაირ ადამიანთან ვერ ვიცხოვრებდი, რადგან ის მკაცრია და მეც მას ვგავარო. 

-    მკაცრია საქმეში, ისე ძალიან რბილია.

-    თქვენთვის საინტერესო მამაკაცის რაღაც მოდელი ხომ გაქვთ თავში? ცხოვრებისეული გამოცდილებაც გაქვთ, ორი შვილი გყავთ. როგორი უნდა იყოს ადამიანი, რომელთანაც ნამდვილად კომფორტულად იგრძნობთ თავს?

-    სხვათა შორის, ახლახანს ვფიქრობდი ამაზე და მივხვდი ერთ რამეს: ძალიან ადრეულ ასაკში დავიწყე წიგნების კითხვა; ალბათ, 10-11 წლის ვიყავი, როცა დედაჩემი ურთულეს წიგნებს მაძლევდა, ეს წაიკითხეო და მეც ყველაფერს ვკითხულობდი. ძალიან ადრე დავიწყე სერიოზული რომანების კითხვა და იდეალური მამაკაცის გარკვეული ტიპაჟი ჩამომიყალიბდა. სხვათა შორის, ეს ძალიან ცუდია. არასოდეს გოგონებმა ადრე არ უნდა დაიწყონ ასეთი ნაწარმოებების კითხვა, იმიტომ, რომ მათ უყალიბდებათ კონკრეტული გმირის მოდელი, რომელიც მხოლოდ წიგნებში არსებობს. მერე ამ გმირს მთელი ცხოვრების მანძილზე ვეძებთ. 

-    ვინ იყო თქვენი გმირი? 

-    ალბათ, გეტსბი. და მეორე ასეთივე - უფრო ადრეულ ასაკში - მისტერ დარსი ჯეინ ოსტინის რომანიდან „სიამაყე და ცრურწმენა“. 
 

-    დარსისთან კიდევ შეიძლება დავაკავშიროთ თქვენი პირადი ცხოვრების გამოცდილება და გეტსბიზე რას იტყვით? 

-    გეტსბი ჯერ არ შემხვედრია, სამწუხაროდ. ალბათ, არც არსებობს. ეს იდეალიზებული მამაკაცის მოდელი ყოველთვის მქონდა თავში. მეგონა, რომ მე ასეთი უნდა შემხვდეს, როგორიც არის, მაგალითად მისტერ როჩესტერი „ჯეინ ეარში“. ძალიან რომანტიულ ტალღაზე გამიყვანა ბავშვობის წარმოდგენებმა. მერე ყველა მამაკაცი გეტსბიდან გადაიქცევა, არ ვიცი, რად. ამიტომ, სამწუხაროდ, ვერ ვპოვე „ჩემი ტოლი“ (იცინის). 

-    თქვენი ეს გამოცდილება, ალბათ, საყურადღებო იქნება გოგონების მშობლებისთვის. 

-    ეს მერე დედაჩემსაც ვუთხარი და დამეთანხმა. ჩვენ რომ კარგი გვგონია ადრეული ასაკიდან სერიოზული წიგნების კითხვა, თურმე, არ ყოფილა. ბავშვს თავიდანვე უნდა აუხსნან, რომ წიგნის პერსონაჟები ცხოვრებაში არ არსებობენ. ეს ვალდებულება, რომ ბევრი უნდა გეკითხა, ჩემთან სახლში ძალიან აქტუალური იყო. ბებიაჩემი მეუბნებოდა: ეზოში არ ჩახვიდე სათამაშოდ, ჯობია, დაჯექი, წიგნი წაიკითხე. იმდენი ვიკითხე, იმდენი ვიკითხე, დედაჩემს ვეჩხუბები - რა დღეში ჩავვარდი, ბოლოს მარტო დავრჩი-მეთქი (იცინის). 

-    დიდი მადლობა საინტერესო ინტერვიუსთვის. საუბარს დავასრულებთ თქვენი კომენტარებით ცნობილი ადამიანების ორ გამონათქვამზე. პირველი ციტატა ეკუთვნის ძველბერძენ ფილოსოფოსს ეპიკტეტეს (50-138): „ჯერ გაიგე, ვინ ხარ და მერე გაილამაზე თავი ამის შესაბამისად“. 

-    აბსოლუტურად ვეთანხმები. ხშირ შემთხვევაში, ჩვენს საზოგადოებაში ისე ილამაზებენ თავს, არც იციან, თვითონ შინაგანად ვინ არიან, არც აინტერესებთ. ადამიანმა მართლა, ალბათ, ჯერ უნდა იპოვო, ვინ ხარ და ამის უნარი ღმერთმა ყველას მოგვცა. სამწუხაროდ, 99% მარტო გალამაზებით არის დაკავებული. შეუსაბამო გამოდის ეს გალამაზება და მერე არ მოგვწონს ადამიანებში, რომ მარტო გარეკანია და შიგნით არაფერი არ არის. საკუთარი თავის კრიტიკულად აღქმა ძალიან ცოტა ადამიანს შეუძლია. აი, როდესაც შენს თავს იუმორითაც შეხედავ და კრიტიკითაც, მაშინ გამოგივა ყველაფერი. 
 

-    სხვაზე თუ გეცინებათ ხოლმე, როცა ხედავთ, რომ შეუსაბამოა შინაგანი და გარეგანი სახე? 

-    ძალიან ბევრზე. დღევანდელ დღეს იმდენ ადამიანზე მეცინება... აცდენა არის ხოლმე სერიოზული. გარეგნობაზე ძალიან დიდი ენერგია და ფული იხარჯება. ამ დროს, იმის უკან არაფერი არ არის. 

-    ეს ხშირია? 

-    ჩემ გარშემო ძალიან ბევრს ვხვდები ასეთს. 

-    საქართველოში თუ ევროპაში?

-    უფრო საქართველოში. ევროპაში გარეგნობაზე ზედმეტი აქცენტი აღიზიანებთ და ასეთ ადამიანებთან ურთიერთობას ერიდებიან. მე რასაც ვაკვირდები, პოსტსაბჭოთა ქვეყნებს ახასიათებს გადამეტება. რისი ნაკლებობაც იყო, უცებ გაჩნდა და მოდი, აბა, ყველაფერი  შევჭამოთ, ყველაფერი ჩავიცვათ და მარტო ამაზე დავხარჯოთ მთელი ჩვენი ცხოვრება. საფრანგეთში რაც უფრო გადაპრანჭულია ადამიანი, მით უფრო ნაკლებ ყურადღებას აქცევენ, არ აინტერესებთ და, მეტიც, ძალიან არ უყვართ. 

-    მეორე ციტატა ეკუთვნის აშშ მე-16 პრეზიდენტს აბრაამ ლინკოლნს (1809-1865): „რაც არ უნდა მაღალი იყოს მამათქვენი, თქვენ დამოუკიდებლად მოგიწევთ სიმაღლეში გაზრდა“. 

-    ბევრ ოჯახს ვიცნობ, სადაც მამა ძალიან ძლიერია და შვილი ვერ გამოვიდა ასეთი ძლიერი. რაც არ უნდა ხელშეწყობა გქონდეს, მაინც დამოუკიდებლად უნდა განვითარდე. ყოველთვის მამა არ იქნება და ოდესმე მის გარეშე მოგიწევს ცხოვრების გაგრძელება. თან ადამიანი მაინც მარტოა - მამა იქნება, თუ ვინც არ უნდა იყოს შენ გვერდით, შენზეა დამოკიდებული, როგორ გამოიყენებ გარემოს. ძალიან ბევრი არასწორად იყენებს და, ამიტომ, მამაზე მთავრდება ხოლმე დიდი საქმეები. შვილები, უბრალოდ, ყველაფერს ფლანგავენ და ამით სრულდება ამბავი. მამაზეც ბევრია დამოკიდებული. აუცილებლად თავიდანვე უნდა ასწავლო შვილს, თავისით როგორ გაიკვალოს გზა. როგორც ჩინელები ამბობენ, თევზი არ უნდა მისცე, თევზის ჭერა უნდა შეასწავლო. 

ფოტომასალა: ირაკლი გედენიძე