×
„მონატრების შიში დამრჩა“

მიხეილ თოდუა („მიხაილო“)

მუსიკოსი


6239

ინტერვიუს შესახებ

ამ ინტერვიუს, ალბათ, ბევრი ადამიანი წაიკითხავს, სულ მცირე, ორი მიზეზით. 

ჯერ ერთი, ყოველთვის საინტერესოა წარმატების გულწრფელი ისტორიები, მით უმეტეს, თუ წარმატება ადამიანის სულიერ ცხოვრებას ეხება.

მეორეც, ეს ინტერვიუ ციხეშია ჩაწერილი და წარმატების ისტორია, რაც უკვე ვახსენე, სწორედ ციხეში შეიქმნა.

როდესაც ჩვენ ერთმანეთს შევხვდით, მიხეილ თოდუა ცალი ფეხით ციხეში იყო, ცალი ფეხით - გარეთ; გული იმედით ჰქონდა სავსე და თან არ ავიწყდებოდა, რამდენჯერ გასცრუებია მსგავსი იმედები.

საქმე ის იყო, რომ მიხეილი პენიტენციური სამსახურის ადგილობრივი საბჭოსგან დღე-დღეზე პასუხს ელოდა მის თხოვნაზე, რომ სასჯელის დარჩენილი ნაწილი შინაპატიმრობით შეეცვალათ. მანამდე ორ პრეზიდენტს სთხოვა შეწყალება.

მიხეილ თოდუა 2013 წლიდან ცხრაწლიან სასჯელს იხდიდა აკრძალული ნივთიერების („ექსტაზის“) ფლობისთვის. ეს მისი მეორე პატიმრობა იყო ერთი და იმავე მიზეზით.

ალბათ, შეამჩნიეთ, რომ ბოლო აბზაცში ზმნები წარსულ დროში დავწერე. ინტერვიუს ჩაწერიდან ზუსტად ერთ კვირაში მიხეილისთვის ციხის ცხოვრება, ბოლოს და ბოლოს, დასრულდა. მადლობა ყველას, ვინც ეს გადაწყვეტილება მიიღო!

დიდხანს ვფიქრობდი, ჩვენს ფორმატში როგორ ჩამეტია ჩემი ემოციები, შთაბეჭდილებები... როგორ ამეხსნა თქვენთვის, რა ვისწავლე ამ ორსაათიანი შეხვედრის დროს. ბოლოს მივხვდი, რომ ჩემზე უკეთ ჩვენი სტუმარი გიამბობთ საკუთარ თავზე. გაიცანით საოცარი ადამიანი, მუსიკოსი მიხაილო, იგივე მიხეილ თოდუა, რომლის გულშემატკივრად ვრჩები, გაცნობის დღიდან - სამუდამოდ.
 

ია ანთაძე

- მიხეილ, ძალიან ცნობილ პოეტს, ნობელის პრემიის ლაურეატს, იოსიფ ბროდსკის,  ეკუთვნის ფრაზა: “ციხის ფორმულა - ეს არის სივრცის უკმარისობა, ანაზღაურებული დროის სიჭარბით”. მიგაჩნიათ თუ არა, რომ თქვენ დაამსხვრიეთ ეს ფორმულა იმით, რომ შეცვალეთ ციხეში დროისა და სივრცის აღქმა?

- დავიწყოთ იმით, რომ საკმაოდ დიდი დრო დავუთმე იმის გაცნობიერებას, რა მოხდა და წინ რა მელოდებოდა. მერე გარკვეული დრო დავუთმე საკუთარი თავის შეცნობას - ჩემი სისუსტეების ძებნას და ამ სისუსტეებთან გამკლავებას. ერთგვარი წესი შევიმუშავე, საკუთარ თავს როგორ ვებრძოლო ამა თუ იმ სისუსტის დასამარცხებლად. შემდეგ შევეჯახე ასეთ ფაქტს, რომ მივხვდი, რამდენად ცოტა დრო გვაქვს ადამიანებს გააზრებული ცხოვრებისთვის და გადავწყვიტე, რომ თუ ცხრა წელი უნდა ვყოფილიყავი ციხეში, აქედან ისეთი გავსულიყავი, რომ დარჩენილი წლები, რაც უნდა მეცხოვრა, გზის გაკვალვაში აღარ დამეხარჯა. მიზნად დავისახე, ყველაფერი გამეკეთებინა იმისთვის, რომ აქვე, ციხეში მიმეღწია გარკვეული წარმატებისთვის. ვფიქრობდი, ისეთი პლატფორმა შემექმნა, რომ გათავისუფლების შემდეგ აქ შეძენილი ცოდნის რეალიზება დამეწყო. საკუთარ თავთან ძალიან ბევრი სირთულე მქონდა.  დავიწყე იმის ძებნა, თუ რისი კეთება მინდოდა საერთოდ, ცხოვრებაში; რა იყო ჩემი მოწოდება. და გადავწყვიტე, რომ ეს იყო მუსიკა.

 

არ არის დასაცინი, იყო ის, ვინც რეალურად ხარ.

- მოდით, აქ შევჩერდეთ. როდის და როგორ დადგა ეს შემობრუნების მომენტი, როდესაც დროის გაყვანა კი აღარ იყო თქვენი ამოცანა (რაც არის ციხის ერთ-ერთი მთავარი პრობლემა), არამედ - ამ დროის გამოყენება. 

- ზუსტად ეგ იყო ჩემი და კიდევ რამდენიმე მეგობრის პრინციპი. მყარად გადავწყვიტეთ, რომ დრო არ გაგვეყვანა, დრო გამოგვეყენებინა. ანუ გადავწყვიტეთ, რომ გვეცხოვრა და ფარ-ხმალი არ დაგვეყარა.  ეს ნიშნავდა, რომ სოციუმი უნდა გაგვერღვია და სიახლეები შემოგვეტანა; უნდა  შევჭიდებოდით სტიგმებს ციხეში, გვებრძოლა და დაგვერღვია სქემა, როცა ადამიანებს რაღაცის კეთება კი უნდოდათ, მაგრამ რცხვენოდათ. ვფიქრობ, გარკვეულწილად, დავარღვიეთ კიდეც სტიგმები. მაშინ სხვა ციხეში ვიყავი, მე-17 დაწესებულებაში. ბოლო სამი წელია, აქ ვარ, მე-16-ში. ზოგადად, ადამიანებს გვჩვევია, რომ სხვების გავლენის ქვეშ ვხვდებით. იმ ციხეში ისეთი გავლენები იყო, რაც ადამიანებზე სერიოზულად მოქმედებდა. თუ მყარი, მდგრადი ხასიათი არ გქონდა, გაგიჭირდებოდა,  შენი სათქმელი გარეთ გამოგეტანა და გამოგექვეყნებინა. ამის მიუხედავად, პირველი, რაც გავაკეთეთ, ოთხმა ადამიანმა თეატრალური დასი ჩამოვაყალიბეთ. გადავწყვიტეთ, რომ დაგვედგა სპექტაკლი „თორმეტი განრისხებული მამაკაცი“. 

- ესე იგი, როდესაც გადაწყვიტეთ, რომ უნდა გეცხოვრათ და დრო უნდა გამოგეყენებინათ, პირველი ამბავი, რაც ამის შემდეგ მოხდა, ის იყო, რომ თეატრალური დასი ჩამოაყალიბეთ?

- დიახ.

- ეს რამდენი წლის წინ იყო? 

- პრემიერა გვქონდა რუსთაველის თეატრში 2016 წელს. ესე იგი, მუშაობა 2015-ში დავიწყეთ. დაახლოებით ორი წელი დაგვჭირდა, რომ განზრახვა სისრულეში მოგვეყვანა. საქმე ის იყო, რომ ჩვენ ოთხი - ერთნაირად მოაზროვნე ადამიანი შევხვდით ერთმანეთს, მაგრამ რომელიმე ოთხკაციანი სპექტაკლი არ მოვირგეთ იმიტომ, რომ გვინდოდა, მეტი ადამიანი ჩაგვერთო ამ საქმეში. რეალურად იყვნენ მსურველები, მაგრამ თავს იკავებდნენ ზუსტად იმ გავლენის გამო და შიშის გამო, რომ ვინმეს ისინი აბუჩად არ აეგდო.

- მე-17 დაწესებულებაში დაიწყეთ სპექტაკლის დადგმა. იქ ისეთი ჰუმანური გარემო არ არის, როგორიც აქ. 

- დიახ, თითქმის დამთავრებული გვქონდა სპექტაკლი, როცა აქეთ, მე-16 დაწესებულებაში გადმოგვიყვანეს. შემდეგ გაჩნდა საჭიროება, რომ სპექტაკლის მუსიკაზე გვემუშავა. მაშინ არაფერი გვქონდა - მხოლოდ ყურსასმენები და კომპიუტერი გამოგვიყვეს მე-17 დაწესებულებაში. აუცილებლად მინდა აღვნიშნო და ძალიან დიდი მადლობა ვუთხრა ყველა იმ ადამიანს, ვინც მე-17-ში მაშინ მხარში გვედგა. მართლა უაღრესად გვეხმარებოდნენ. თვითონაც ხვდებოდნენ, რის წინაშე ვიდექით და მათი ინტერესიც იყო, რომ სპექტაკლი  ბოლომდე მიგვეყვანა. იმ პერიოდში ახალი დაწყებული იყო სასწავლო და საგანმანათლებლო კურსები მსჯავრდებულებისთვის, მაგრამ ხალხი ნაკლებად ერთვებოდა ამ პროგრამებში, ისევ იმ შიშის გამო, რომ ვინმეს არ დაეცინა - სკოლაში დადიხარ სასწავლებლადო. ჩვენ მაშინაც პირველები ვიყავით და ყველას ვაჩვენეთ, რომ არავინ დაგცინებს, რადგან საერთოდ არ არის დასაცინი, იყო ის, ვინც რეალურად ხარ. ისიც, რომ სურვილი გქონდეს, გახდე უკეთესი, ვიდრე ხარ, - ბრჭყალებში ვიტყვი - „არ ტეხავს“. თუ ვინმე დაგცინებს, მისი პრობლემა იქნება და არა შენი, შენ მართალი იქნები...

- რამდენი დრო დაგჭირდათ, რომ ოთხი ადამიანიდან გამხდარიყავით 17, რაც ამ სპექტაკლისთვის იყო საჭირო? 

- თითქმის ერთი წელიწადი. გავავრცელეთ ხმა, რომ ჩვენი სპექტაკლი გარეთ გაგვაქვს, გარეთ უნდა ვითამაშოთ; შეიძლება, მოგვიწონონ და სასჯელები შეგვიმცირონ; შეიძლება გაგვიშვან კიდეც, თუ სპექტაკლი გამოგვივა, რადგან ასეთი რამ ჯერ არ მომხდარა... ამის შემდეგ ხალხი მოვიდა და მოვიდა. 

- დროსთან დაკავშირებით ვისაუბრეთ. ახლა სივრცეზეც ვთქვათ. როგორც მე მესმის, ციხეში პრობლემა მარტო ის კი არ არის, რომ სივრცე შეზღუდულია, არამედ, ასევე დიდი პრობლემაა, რომ პირადი სივრცე არ არსებობს. თქვენი შემთხვევა უნიკალურია იმით, რომ შეძელით, შეგექმნათ თქვენი პირადი სივრცე - მუსიკალური სტუდია. ეს არის პატარა ოთახი, რომლის გამოყენება ლიმიტირებულია, მაგრამ ის ადგილია, სადაც ხელს არავინ გიშლით, აკეთოთ, რაც გიყვართ და გამოგდით. 

- მე ამას დავარქმევდი, რომ ვისწავლე იმის სწორად გამოყენება, რაც მაქვს. სწორად და მაქსიმალურად. 

 

ვისწავლე იმის სწორად გამოყენება, რაც მაქვს.

- აბა, როგორ?

- პირველი, რასაც აქ, ციხეში ვაკეთებდი, საკუთარი თავისთვის არ დამიტოვებია ერთი წუთი იმისთვის, რომ რაღაც უაზრო ფიქრებს გავყოლოდი. ყოველი წუთი, ყოველი წამი განსაზღვრული მქონდა - როდის რა უნდა მეკეთებინა. ზოგჯერ დრო ფიზიკურად არ მყოფნიდა. მჭირდებოდა დრო, რომ რაღაც დამემთავრებინა და ვერ ვასწრებდი. ადამიანები მეხუმრებოდნენ, ციხეში ხარ 9 წლით და დრო არ გყოფნის - რაღაც ცოტა არ ჯდება ლოგიკაშიო (იცინის). რეალურად ასე იყო. მთავარი ის არის, რომ მიზანი დავისახე. ყველაფერს გავაკეთებდი, რომ იმ მიზნისთვის მიმეღწია. ჩემს იქით ჩემი საყვარელი ადამიანები არიან, ვისაც, თურმე, ძალიან ვჭირდები; ვისთვისაც ცხოვრების მთავარი ადამიანი აღმოვჩნდი. იმდენად ჩემი თავისუფლება არ მიხარია, რამდენადაც ჩემი გასვლით, ვიცი, რომ ჩემს მეუღლეს გავახარებ. ის სიხარული, რომელსაც მას მივანიჭებ აქედან გასვლით - ეგ მიხარია ყველაზე მეტად. გულახდილად გეუბნებით, ყოველგვარი პათოსის გარეშე. ძალიან რთულია, რომ მთელი ეს პერიოდი სხვაზე ხარ დამოკიდებული, თუნდაც, შენს ოჯახზე. უნდა გარჩინონ, მოთხოვნილებები გაქვს,  ელემენტარულად, ფული უნდა მოგაწოდონ, რომ, თუნდაც, საპონი იყიდო. სხვაზე დამოკიდებულება გათავისუფლების შემდეგ კიდევ რომ გაგრძელდეს, ალბათ, საკუთარ თავს ვერ ვაპატიებ. აქედან გამომდინარე, ყველაფერი გავაკეთე და, მადლობა ღმერთს, რომ შევძელი, - გათავისუფლების შემდეგ (ყოველ შემთხვევაში, ახლა ასე ვფიქრობ) პირნათლად ვარჩენ ჩემს ოჯახს. რაც მთავარია, ჩემი საყვარელი პროფესიით ვიმუშავებ და არ მომიწევს იმის კეთება, რისი კეთებაც არ მინდა. 

- თქვენ რომ დღეს ამ პოზიციაში ხართ, რაც აღგვიწერეთ, ამაში ძალიან დაგეხმარათ ის თქვენი პატარა ოთახი, სტუდია, სადაც ელექტრონულ მუსიკას ქმნით. ვხედავ, რომ ეს მე-16 დაწესებულება, ზოგადად, ზრუნავს მსჯავრდებულების განვითარებაზე. აქ ბევრი რამის სწავლა და კეთება შეიძლება. მაგრამ ის ფაქტი, რომ ერთი ოთახი გამოყვეს ერთი კონკრეტული მსჯავრდებულისთვის, რომელიც რაღაც ღირებულს ქმნის, ალბათ, უპრეცედენტოა ქართულ სინამდვილეში. როგორ მოიპოვეთ ეს სივრცე?

 

ჩემი მაქსიმუმი ვცადე.

- დავიწყოთ იმით, რომ ერთი ადამიანისთვის არ არის, ჩემი ოთახის კარი ყველა მსურველისთვის ღიაა. ოღონდ, არ მიყვარს, როცა ისეთი ადამიანები მომმართავენ, რომლებსაც უბრალოდ დროის გაყვანა უნდათ. როცა ვხედავ, რომ ადამიანს მართლა უყვარს მუსიკა, ეგ მიხარია. მთელი ეს პერიოდი ვნატრობდი, იქნებ, ისეთი ვინმე შემოვიდეს, რომ ნოტები მაინც მასწავლოს-მეთქი.

- ესე იგი, მუსიკალური განათლება საერთოდ არ გაქვთ? 

- არა, არასდროს მისწავლია. დავჯექი კომპიუტერთან და, დაახლოებით, ოთხი წელი დამჭირდა იმისთვის, რომ რასაც ვაკეთებდი, ღირებულ ფორმამდე მიმეყვანა; რომ მივსულიყავი სრულყოფილ ხმამდე, ჟღერადობამდე. მთელი ეს პერიოდი ვნატრობდი, რომ ვინმესგან რამე მესწავლა. ის, რაშიც ოთხი წელი დავხარჯე, ალბათ, ერთ წელიწადში მოესწრებოდა, მასწავლებელი და ჭკუის დამრიგებელი რომ მყოლოდა. ახლაც მყავს ადამიანები, ვისაც ჩემს მცირეოდენ ცოდნას ვუზიარებ. ისე ხდება, რომ ყველას მალ-მალე უშვებენ. ვისთანაც რამე ერთობლივს ვაკეთებ, ყველა გადის, ჩემ გარდა (იცინის). 

- სანამ აქ მოხვდებოდით, მანამდე ხომ დიჯეი იყავით? 

- დიახ, 2000 წლიდან მოყოლებული, ვუკრავდი. მაგრამ მუსიკას არ ვწერდი. თქვენ მკითხეთ, როგორ შეძელით სტუდიის გაკეთებაო. არ მინდა, საკუთარ თავთან დამრჩეს ეჭვი, რომ შემეძლო რაღაცის გაკეთება და არ გავაკეთე. ჩემი მაქსიმუმი ვცადე და შედეგმაც არ დააყოვნა. 

- შედეგს მოგვიანებით დავუბრუნდებით, ახლა კი თქვენი ციტატა მინდა, გაგახსენოთ: „ციხეში ტყუილზე და ეშმაკობაზე დაფუძნებული სოციუმია. თუ ადამიანი მტკიცე არ არის, დროთა განმავლობაში, მის ქვეცნობიერში ეშმაკობები ილექება და ადამიანი ლაფში ეფლობა“. დღეს მიგაჩნიათ თუ არა, რომ თავი გადაირჩინეთ? 

 

საკუთარ სულში ღრმად ვიჩხრიკებოდი.

- არ ვიცი, ვერ გეტყვით. მაგას სრულფასოვნად, ალბათ, მაშინ გავარკვევ, როცა აქედან გავალ და თავისუფალ ხალხთან მექნება ურთიერთობა. არ ვფიქრობ, რომ ადამიანები აქ იძენენ რაღაც ცუდს. ადამიანებში ეს არის თავისთავად და გარემო უწყობს ხელს, რომ ცუდი ზედაპირზე ამოვიდეს. აქ ადამიანებს შიათ. არ ვგულისხმობ, რომ საჭმელი არ არის. საჭმელი არის, მაგრამ, მერწმუნეთ, როცა 7 წლის განმავლობაში ერთსა და იმავეს ვჭამ, ჭამით სიამოვნებას ვეღარ ვღებულობ, უბრალოდ, იმიტომ ვჭამ, რომ მჭირდება. პრინციპში, ვერც იმას ვიტყვი, რომ გული მწყდება. უკვე შევეჩვიე. ჩემს მეუღლეს დავპირდი, აქედან ჯანმრთელი გამოვალ-მეთქი. მთელი ეს წლებია, ვვარჯიშობ და ვცდილობ, ყველაფერი გავაკეთო, რომ ჯანმრთელობა შევინარჩუნო. 

- სხვათა შორის, მეცნიერები „ციხიზაციას“ ეძახიან მოვლენას, რაც თქვენ ახსენეთ - ციხიდან რომ გავალ, მერე უფრო მივხვდები, რა მჭირსო. ისინიც ამას ამბობენ, რომ როცა ადამიანი თავისუფლდება, ამის შემდეგ ჩნდება  მასში ის ნიშნები, რაც ჩაკეტილი გარემოდან წამოიღო. მეცნიერები ამბობენ, რომ ციხეში ადამიანები  იცვლებიან, მაგრამ არ ამბობენ, რომ - აუცილებლად უარესობისკენ. ზოგჯერ პირიქითაც ხდება. თქვენ როგორ შეიცვალეთ? ახლა რას გრძნობთ?

- ახლა ყველაზე მეტად ვგრძნობ უდიდეს პასუხისმგებლობას ჩემი ოჯახის მიმართ, ჩემთვის საყვარელი ადამიანების მიმართ.

- გულისხმობთ, რომ უფრო მეტ პასუხისმგებლობას, ვიდრე ადრე გქონდათ?

- დიახ, იმიტომ, რომ ჩემში ფასეულობები გადალაგდა. ჩემი განვლილი ცხოვრება გავაანალიზე და ვიფიქრე იმაზე, რა უნდა მეკეთებინა მომავალში, რას შევცვლიდი, სად დავუშვი შეცდომა. თავიდან, საუბარი რომ დავიწყეთ, ვამბობდი, დრო საკუთარი თავის შეცნობას დავუთმე-მეთქი. სინამდვილეში, რამდენიმე წელი მარტო ამას ვაკეთებდი, მეტს არაფერს - ვკითხულობდი და ვვარჯიშობდი. საკუთარ სულში ღრმად ვიჩხრიკებოდი. წმინდა მამების ნაშრომები წავიკითხე, უფრო - განდეგილების. მაინტერესებდა, ისინი რას განიცდიდნენ, როცა მიდიოდნენ და ამქვეყნიურ ყველა სიამტკბილობაზე უარს ამბობდნენ. ყველაზე მეტად დამაინტერესა, როგორ მართავდნენ საკუთარ თავს. როცა მივხვდი, რომ საკმარისი ცოდნა დამიგროვდა, ექსპერიმენტები დავიწყე ჩემს თავზე და მივხვდი, რომ რაც წავიკითხე, ბევრი რამ მართალი იყო. ზუსტად მაშინ მოხდა ფასეულობების გადალაგება, ჩემი განვლილი ცხოვრების ანალიზიც მაშინ გავაკეთე და იმაზეც ჩამოვყალიბდი, რას ვაპირებდი მომავალში. მაშინ მივხვდი, რომ ფარ-ხმალი კი არ უნდა დამეყარა, პირიქით, მაქსიმუმი უნდა გამეკეთებინა იმიტომ, რომ ცხოვრება ძალიან მოკლეა. მივხვდი, რომ შემეძლო, ციხეშიც ვყოფილიყავი თავისუფალი - არა ფიზიკურად, არამედ, სულიერად და გონებრივად. ვიყავი კიდეც. საკანში 14 ადამიანი ვცხოვრობდით. ამ 14-დან არცერთთან აზრობრივი თანხვედრა არ მქონდა. შეიძლებოდა, რაღაც საკითხზე ჩვენი აზრები დამთხვეოდა, მაგრამ მსოფლმხედველობა ყველას სხვადასხვა გვქონდა. ზუსტად მაშინ, სადაც ვიწექი, საწოლზე, პატარა ფარდა გავაბი. აიპოდი მქონდა, რომელშიც ჩაწერილი იყო ყველაფერი, რაც მჭირდებოდა: ლექციები, გაკვეთილები, წიგნები... როგორც კი საკანი დაიკეტებოდა, წამოვჯდებოდი, ჩემს ფარდას გადავწევდი და საერთოდ ვწყდებოდი ყველაფერს. 

- რეალური ფარდა გქონდათ? თუ ხატოვნად ამბობთ?

- არა, რეალური ფარდა მქონდა, ჩამოვაფარებდი ხოლმე, რომ არავინ ახლოს არ მოსულიყო.

 
არც მოდიოდნენ. იცოდნენ, რომ ან ვსწავლობდი, ან რაღაცას ვაკეთებდი და ამ პატარა აიპოდში ვიყავი თავით ფეხებამდე ჩამძვრალი და აქედან ვღებულობდი მაქსიმალურს, რაც მაკლდა. ეს იყო ჩემი სივრცე, სულ რაღაც, დაახლოებით, ორი კვადრატი იყო. მაგრამ კარგად ვგრძნობდი იმ ორ კვადრატში, სიმართლე გითხრათ, თავს.

შეიძლება, რაღაცას გავურბოდი კიდეც. 

- გამოდის, რომ ის ადამიანები, რომლებიც თქვენ გვერდით იყვნენ, პატივს სცემდნენ თქვენი ცხოვრების წესს.

- რა თქმა უნდა. 

- ციხე, თითქოს, სხვანაირად წარმოგვიდგენია იმ წიგნების და ფილმების გამო, რომლებიც წაგვიკითხავს და გვინახავს. 

 

მივხვდი, რომ შემეძლო, ციხეშიც ვყოფილიყავი თავისუფალი.

- მცდარი შეხედულებებიც არის. მე მთელი ამ ხნის განმავლობაში არასდროს დამიმალავს, რომ დიჯეი ვიყავი. ყველანაირი აზროვნების ადამიანებთან მქონდა  ურთიერთობა. ისეთ ადამიანებთანაც ვმეგობრობ, „ქურდულად“ რომ აზროვნებენ. კონფლიქტი არასდროს არავისთან მომსვლია. არ ყოფილა, რომ ვინმეს დაეცინა ჩემთვის, ან რამე მსგავსი. არ ვფიქრობ, რომ ჩვეულებრივ ადამიანებს, ვინც თავისი პატიოსანი ცხოვრებით ცხოვრობს, ვინმე დასცინებს, ან დაჩაგრავს. გამონაკლისები ყველგან არის, არამარტო ციხეში, გარეთაც. მაგრამ წესიერი, პატიოსანი ადამიანი აქაც ფასობს და აქაც აქვს თავისებური რეპუტაცია.

- დღეს იმ რეალობაში, რომელშიც ხართ, უფრო პრობლემების ჭრილში აზროვნებთ თუ უფრო შესაძლებლობების ჭრილში? თქვენი გონება უფრო პრობლემებზეა ორიენტირებული თუ შესაძლებლობებზე?

- მე შევეჩვიე, რომ ამა თუ იმ საკითხს და მდგომარეობას  სხვადასხვა მხრიდან შევხედო. როცა ამას ვახერხებ, ყოველთვის ვპოულობ იმ პატარა ნაპრალს, როცა ვგრძნობ, რომ ეს კონკრეტული შემთხვევა, მიუხედავად იმისა, რომ პირდაპირი ხედვით ცუდად ჩანს, სხვა მხრიდან შემიძლია ჩემდა სასიკეთოდ გამოვიყენო. ვცდილობ, ამ კუთხით ვეძებო ხოლმე გამოსავალი.

- ასე იყო ყოველთვის? 

- არა, ყოველთვის ასე არ ყოფილა. ნელ-ნელა შეიცვალა. როცა საკუთარი თავის ძებნის შემდეგ რაღაცას მივაგენი, მერე საკმაოდ დიდი დრო დამჭირდა იმისთვის, რომ ის, რაც ვიცოდი, ყოველდღიურ საქციელში გადამეტანა, ძველი ჩვევები ახლით ჩამენაცვლებინა. საკმაოდ დიდი დრო დამჭირდა, რომ რეფლექსური ყოფილიყო ესა თუ ის მოქმედება და აზროვნება. 

- რა არის თქვენთვის უფრო რთული - ის, რაც გაკლიათ თუ ის, რაც გაქვთ? აქ ისეთი ადამიანური პირობებია, შეიძლება, ეს კითხვა აზრს კარგავს, მაგრამ თავისი რუტინა მაინც ხომ ახლავს ჩაკეტილ სივრცეში ცხოვრებას? 

-  დიახ, რა თქმა უნდა.

- ჰოდა, რომელი უფრო გიჭირთ, ის რაც არ გაქვთ (ოჯახი, თავისუფლება) თუ ის, რაც გაქვთ (შეზღუდული არჩევანი, ციხის რუტინა)?

 
- ორივე მიჭირს. სიმართლე გითხრათ, ორივე თანაბრად მიჭირს.

ის, რაც არ მაქვს - იმაზე ვფიქრობ, რომ როცა მექნება, მისი განკარგვა სწორად შევძლო; ის, რაც მაქვს - ანუ რაშიც ვცხოვრობ და რისი შეცვლაც არ შემიძლია, ვცდილობ, ამაზე ფიქრში დრო არ დავკარგო. ესეც, ალბათ, თვითგადარჩენის ხერხია. ვცდილობ, ჩემს ნერვებს გავუფრთხილდე. ხან ვახერხებ, ხან ვერ ვახერხებ, მაგრამ ვცდილობ, რომ ესეც ჩვევად გადავიქციო.

-  „ვერ ვახერხებ“ რას ნიშნავს?

- ბევრი იმედგაცრუება მქონდა და ყველაზე რთული ეგ იყო. როდესაც ვსწავლობდი იმისთვის, რომ მუსიკა დამეწერა, ხშირად ვფიქრობდი, რომ ტყუილად ვიწვალე, რომ არ გამომდის, რომ, მგონი, მუსიკის წერა ჩემი საქმე არ არის. ეს ყოველთვის ხასიათზე აისახებოდა ხოლმე. თუ ისეთი დღე მქონდა, რომ ჩემი თავით, ჩემი ნამუშევრით კმაყოფილი არ ვიყავი, მერე მთელი დარჩენილი დღე თავს ცუდად ვგრძნობდი. ესეც მანერვიულებდა, რომ ვხვდებოდი, როგორ მსტრესავდა ეს ყველაფერი, იმის მაგივრად, რომ სიამოვნება მიმეღო. ამასთანაც ჭიდილი დამჭირდა, რომ ეს ბარიერიც გადამელახა და ჩემი თავისთვის მეთქვა: არა, გამოგივა... ძალიან ბევრი ვიწვალე იმით, რომ არავინ მყავდა, ვინც ცოტას წამეხმარებოდა, გზას მომცემდა. მხოლოდ საკუთრ თავთან ვიყავი და საკუთარ თავს ვებრძოდი. მაგრამ, არაუშავს. შეიძლება, ახლა ისეთი რამ ვთქვა, რომ ბევრისთვის გაუგებარი დარჩეს. როცა ცხრა წელი მომისაჯეს, მაშინ საპროცესო გარიგებას მთავაზობდნენ და, გარკვეული თანხის სანაცვლოდ, 4 წელს მისჯიდნენ. მაგრამ ოჯახს არ ჰქონდა ამის საშუალება და მე უარი ვთქვი. რამდენიმე ხნის წინ ჩემთვის ვფიქრობდი განვლილ პერიოდზე და თანასაკნელს ვუთხარი - მაშინ ჩემს ოჯახს ის ფული რომ გადაეხადა, ორი წლის წინ უკვე გასული ვიქნებოდი-მეთქი. მერე დავფიქრდი, ზუსტად ეს ორი წელი, იმ ოთხი წლის მერე, იყო ყველაზე ნაყოფიერი ჩემთვის. ის ოთხი წელი რაც ვიწვალე, ამ ორ წელიწადში შევძელი იმის რეალიზება. ანუ სასარგებლო პროდუქტი რაც შევქმენი, რეალურად კარგი რაც გავაკეთე, სწორედ ამ ორ წელიწადში მოხდა. იმაზეც დავფიქრდი და ეჭვიც შემეპარა, ორი წლის წინ რომ გავსულიყავი, შეიძლება, სულ სხვა რამ მეკეთებინა და საკუთარი ნაშრომით ჩემი თავისთვის სიამოვნება არ მიმენიჭებინა-მეთქი. გამახსენდა, მოძღვარი რომ მეუბნებოდა, ჩვენ რაღაცები გვგონია და იქ, ზევით არის ყველაფერი გადაწყვეტილი, ყველაფერი თავის დროზე იქნებაო. და ჩემთვის ვთქვი:

 
თუ ვინმე ამ ყველაფერს განაგებს-მეთქი ზევით და იმან იცოდა და იმან გადაწყვიტა, რომ ჩემთვის ასე უკეთესი იყო, მაშინ ხელები ამიწევია, მართალი ყოფილა-მეთქი.

- ეს უნდა მეკითხა: თქვენ 2000 წლიდან უკრავდით სხვადასხვა კლუბში, მაგრამ მუსიკა არ დაგიწერიათ. მუსიკის წერა ციხეში დაიწყეთ. როგორ ფიქრობთ, უკვე მზად იყავით ამისთვის და მუსიკას დაწერდით ყველგან, სადაც არ უნდა ყოფილიყავით, თუ თქვენი ახალი შემოქმედებითი უნარი იმის გამო გამოვლინდა, რომ სპეციალურ პირობებში იყავით? 

 

კონფლიქტი არასდროს არავისთან მომსვლია.

- მაშინ სპეციალურ პირობებში არ ვყოფილვარ. მუსიკის წერაც მე-17 დაწესებულებაში დავიწყე. იქ დაიწყო ყველაფერი. 

- იმას ვგულისხმობ, ჩაკეტილ სივრცეში რომ იყავით და მუსიკასთან თავისუფალი შეხება რომ არ გქონდათ. ისევ დიჯეი რომ ყოფილიყავით, დაწერდით მუსიკას, თუ არ დაწერდით?

- მიჭირს ამის თქმა. არ ვიცი. ყოველთვის ვფიქრობდი, რომ თუ მუსიკას არ წერ, რაც არ უნდა კარგ მუსიკას უკრავდე, ელექტრონული მუსიკის სამყაროში წარმატებული ვერ გახდები. აუცილებლად რაღაც ფასეულს უნდა ქმნიდე, შენს მუსიკას სხვები უნდა უკრავდნენ და ამას მოაქვს წარმატება. ყოველთვის ვფიქრობდი, რომ მუსიკის წერა უნდა დამეწყო ოდესმე, მაგრამ რამდენად მოვახერხებდი, არ ვიცი. ჩემი ოჯახი მქონდა, შვილი შემეძინა. ცხოვრება რამდენად მომცემდა იმის საშუალებას, რომ ფეხი ფეხზე გადამედო და მესწავლა ის, რაც მჭირდებოდა, ამ დროს კი ჩემს ცოლ-შვილს თავი ერჩინა, არ ვიცი, ეგ როგორ მოხდებოდა. ცხოვრება საით გადამაგდებდა, წარმოდგენა არ მაქვს. იმიტომ, რომ საკმაოდ დიდი ხანი დამჭირდა სწავლისთვის. გარეთ რომ ვყოფილიყავი, შეიძლება, სამსახურის ძებნა დამჭირვებოდა, რაღაც სხვა სამსახურით დავკავებულიყავი და იმას მთელი დრო წაეღო. რამდენად შევძლებდი ბოლომდე ამ საქმეში ჩართვას, არ ვიცი.

- მუსიკის წერის სურვილი ადრეც გქონდათ თუ არა, ეს მაინტერესებდა. 

- მუსიკა განსაკუთრებული სფერო იყო ჩემთვის. მამაჩემიც მუსიკოსი იყო. ხალხურ სიმღერებს მღეროდა.

- პროფესიულად მღეროდა, თუ მოყვარულის დონეზე?

- არა, პროფესიონალი იყო. ღირსების ორდენიც აქვს მიღებული ხალხური სიმღერის პოპულარიზაციაში შეტანილი წვლილისთვის.

- თქვენი კიდევ ერთი ფრაზა მინდა, გაგახსენოთ: „მე ის ადამიანი აღმოვჩნდი, რომელიც საკუთარ შეცდომებზე სწავლობს“. რა არის მთავარი, რაც ახლა იცით და რაც არ იცოდით, სანამ მეორედ მოხვდებოდით ციხეში ერთი და იმავე პრობლემის გამო? 

 

ჩემი პრობლემა ზუსტად ის იყო, რომ ფიქრს დროს არ ვუთმობდი.

- არ ვფიქრობდი, რეალურად. ჩემი პრობლემა ზუსტად ის იყო, რომ ფიქრს დროს არ ვუთმობდი. მთელი ცხოვრება ვმუშაობდი. 16 წლის რომ ვიყავი, უკვე ორი სამსახური მქონდა. მაგრამ მაინც გართობა იყო ჩემი სამსახური. ამით ფულსაც ვშოულობდი და მერე მთებში დავხეტიალობდი. ბუნება ძალიან მიყვარს. საითაც ქარი ქროდა, იქით მივდიოდი და სერიოზულად არ ვფიქრობდი. როცა ამ ყველაფერს შევეჯახე, ცხოვრებამ დაფიქრება მაიძულა, თუ არ ვიცი, რა იყო... როცა დავფიქრდი, მაშინ მოხდა ყველა ცვლილება. 

-  რა გაიგეთ ამ დაფიქრებით ისეთი, რაც მთავარია და მანამდე არ იცოდით?

- მთავარი ის გავიგე, რომ ცხოვრება ბევრად უფრო მშვენიერია, ბევრად უფრო ლამაზია, ვიდრე ის, რასაც, უხეშად რომ ვთქვა, „კაიფი“ მაძლევდა. იმდენი რამ არსებობს სამყაროში, რისი ნახვაც გამაბედნიერებს და რაც, ვფიქრობ, უნდა მოვასწრო და ვნახო, სანამ ცოცხალი ვარ...  რეალურად, დროის დაფასება ვისწავლე და ის დრო დამენანა, რაც ნარკოტიკების მოხმარებაში და გაბრუებულმა გავატარე. ალბათ, წლები და პასუხისმგებლობაც თავისას შვრება. როცა არც ცოლი მყავდა და არც შვილი, არც არაფერი მაწუხებდა, ვმუშაობდი და თავისუფალი ადამიანის ცხოვრებით ვცხოვრობდი. დედისგან და მამისგან ფული არასდროს მომითხოვია. მაგრამ რაღაც პერიოდში დაფიქრება მომიხდა იმაზეც, რომ მხოლოდ ჩემს თავთან ერთად აღარ ვიყავი. ჩემს იქით ჩემი საყვარელი ადამიანები იყვნენ, რომლებზეც პასუხისმგებლიანმა ადამიანმა უნდა იზრუნოს. 

- ცოლი იმის შემდეგ მოიყვანეთ, რაც ამნისტიით გათავისუფლდით?

- არა, პირველად რომ ვიხდიდი სასჯელს, მაშინ დავქორწინდით. აქ მოვაწერეთ ხელი. დიდი ხნის განმავლობაში გვიყვარდა ერთმანეთი. 

- „აქ“ რას ნიშნავს?

- ამ შენობაში, სადაც ახლა ვართ. მაშინ პირველი დაწესებულება ერქვა. 

- ანუ პირველი სასჯელის შემდეგ რომ გათავისუფლდით, იმ პერიოდში ცოლი უკვე გყავდათ?

- დიახ. 

- ეს კიდევ კითხვას აჩენს: ოჯახი, რომელიც დღეს თქვენთვის ასე ძვირფასია, ცხადია, მაშინაც ძვირფასი იყო. მაგრამ ამან ხელი არ შეგიშალათ, რომ ისევ დაგეკარგათ თავისუფლება. 

 

როცა დავფიქრდი, მაშინ მოხდა ყველა ცვლილება.

- პირველად ციხეში სამი წელი და ექვსი თვე ვიჯექი. 25 წლის ვიყავი, როცა დამიჭირეს და, ჩემს აღქმაში, იგივე 25 წლის ბიჭი გავედი გარეთ. მაშინ ჩემს ცხოვრებაში არაფერი შეცვლილა. 

- თქვენთვის ძალიან დიდი სხვაობაა ამ ორ პატიმრობას შორის, როგორც ვხედავ. 

- დიახ, ზუსტად ასეა. 

- ნდობა უფრო ადამიანურ თვისებად მიგაჩნიათ, თუ უნდობლობა?

- სანამ ციხეში მოვხვდებოდი, ძალიან გულუბრყვილო და მიამიტი ვიყავი, ყველას ადვილად ვენდობოდი. მაგრამ ციხემ გამომიმუშავა ის ჩვევა, რომ ყველაფერს ეჭვის თვალით ვუყურებ, ყველაფერს ვაანალიზებ და მხოლოდ ამის შემდეგ ვდგამ ნაბიჯებს. ადამიანი გამარჯობას რომ მეუბნება, ავტომატურად ვფიქრობ, რა შეიძლება, ამ გამარჯობის იქით იყოს. 

- გარემო გაიძულებთ, რომ ფრთხილი გახდეთ?

- უაზროდ ყურადღებიანი გავხდი. ყველაფერი მესმის, ყველაფერს ვხედავ... ზოგი რამ არც მინდა და არც მჭირდება, რომ დავინახო, მაგრამ ყველაფერზე რეაქცია მაქვს ჩემს თავში.

- პასუხი მაინც რა არის, რომელია უფრო ადმიანური, ნდობა თუ უნდობლობა?

- ნდობა. რა თქმა უნდა, ნდობა. მაგრამ უნდა დაიმსახუროს ადამიანმა, რომ ვენდო. ნდობა ძალიან რთულია. ოთხი მეგობარი მყავს, რომლებსაც ჩემი ოჯახიც შემიძლია, ვანდო. ჩემთვის ყველაზე საყვარელ ადამიანებს ვისაც ვანდობ, მხოლოდ იმას  ვენდობი. დანარჩენს არ ვენდობი. არც მიკვირს. ადამიანებს - ეს ჩემს თავზე მაქვს გამოცდილი - ბევრი სისუსტე გვაქვს. არავის უნდა დაავალო იმაზე მეტი, რისი გაკეთებაც შეუძლია.

- პირადად თქვენ ციხის გარემოში თქვენი წილი კულტურა და შემოქმედება შეიტანეთ. დაიწყეთ მუსიკის წერა; შექმენით თეატრალური დასი; როგორც ვიცი, არტთერაპიის (მუსიკით თერაპიის) სეანსებს ატარებთ. იყო თუ არა ეს ქმედებები საფრთხის შემცველი რომელიმე ეტაპზე?

 

დროის დაფასება ვისწავლე და ის დრო დამენანა, რაც გაბრუებულმა გავატარე.

- საფრთხის შემცველი - რა მხრივ?

- ჩემი წარმოდგენით, კულტურის დამკვიდრება ციხის ცხოვრების წესი არ არის. შეიძლება, ვცდები? წინააღმდეგობა არავისგან შეგხვედრიათ?

- არ ვიცი, როგორ გითხრათ ისე, რომ ცუდად არ გამომივიდეს. პარაზიტები ყველგან არსებობენ, მაგრამ როცა ვიცი, რომ მართალი ვარ, მზად ვარ, ნებისმიერს ვებრძოლო. როცა არაფერს ვაშავებ და, პირიქით, ვცდილობ, კარგი გავაკეთო, ვერავინ შემეწინააღმდეგება. თუ შემეწინააღმდეგება, ის იქნება არასწორი და მე მართალი ვიქნები. არასდროს, არცერთ ეტაპზე არ ჩამითვლია, რომ რასაც აქ ვაკეთებდი, რამე საფრთხეს შემიქმნიდა. თუ ვილაპარაკებთ იმაზე, რომ რაიმე პრობლემა შეიძლებოდა გაჩენილიყო, მაშინ ეს უნდა მომხდარიყო ქურდული ცნობიერებიდან გამომდინარე. საკმაოდ ბევრი შეხება მომიწია ამ გაგებასთანაც და  საფრთხეს არც მაგ გაგებაში წარმოვადგენდი. ეს რომ გავიაზრე კარგად, მზად ვიყავი, ნებისმიერთან დავმჯდარიყავი და მელაპარაკა, თუ ვინმეს რამე პრეტენზია ექნებოდა.

- მოგიწიათ ამის გაკეთება?

- არა, არ მომიწია, საქმეც ეგ არის. მე მყარად ვიდექი. არ მქონია შიში, რომ ვინმესთან კონფლიქტი მომივიდოდა და თავის გამართლებას ვერ შევძლებდი. 

- კონფლიქტი რომ არ გქონიათ, ეს პირადად თქვენს დამსახურებად და თქვენი სწორი ხედვების პასუხად მიგაჩნიათ, თუ ფიქრობთ, რომ ეს ბუნებრივი იყო იმ გარემოსთვის, რომელშიც მოქმედებდით?

- ცხოვრება ძალიან ჩქარი ტემპით ვითარდება. არ ვიცი, გარკვეული წლების წინ, ან სულ ადრე - რა, როგორ და რანაირად იქნებოდა. ახლაც არიან ადამიანები, რომლებიც ძალიან დიდი ხანია, სასჯელს იხდიან. მაგრამ ახლად დაჭერილებიც შემოდიან გარედან და მათ აზროვნებაში ბევრი რამ შეცვლილია, ახლებურად ხედავენ ყველაფერს. ეს აქაურ ცხოვრებასაც ცვლის. აქაც იგრძნობა, რომ ცხოვრება ვითარდება. გონებადახშულ ადამიანებთან რომ მომწეოდა ურთიერთობა, ასეთი რამ არ ყოფილა. 

- თქვენში მომხდარი დიდი ცვლილებების მერე, რაიმე შიში თუ დაგრჩათ, რომელსაც ვერ ერევით, ან ძნელად ერევით?

- დიახ, დამრჩა... მონატრების შიში დამრჩა. ამ წლების განმავლობაში ბევრი მეგობარი დავკარგე. იმას ვგულისხმობ, რომ გარდაიცვალნენ. ის მონატრება, რაც მთელი ამ წლების განმავლობაში მიგროვდებოდა - და მოუთმენლად ველოდები იმ დღეს, როცა გავალ და მათ ჩემს დაგროვილ სიყვარულს და სითბოს გავუმხელ - ეს მონატრება ვისაც ეკუთვნის, თვითონ ის ადამიანები აღარ მხვდებიან გარეთ. ეს სიყვარული, ეს მონტარება რაღაცნაირად ჩემში ჩარჩა. არ მინდა, რომ მათ რიცხვს კიდევ ვინმე დაემატოს. მამაჩემიც ისე გარდაიცვალა, რომ აქ ვიყავი. არადა, მამაჩემი მთელი ცხოვრება რასაც ცდილობდა და ვინც უნდოდა, რომ ვყოფილიყავი, ვგრძნობ, რომ ახლა ვარ ის ადამიანი.

 
ყურადღებასთან დაკავშირებით: მთელი ცხოვრება მეჩხუბებოდა მამაჩემი, მთელი ცხოვრება... სულ მეუბნებოდა, მეჩხუბებოდა, რომ უყურადღებო ხარ, უყურადღებო ხარ, უყურადღებო ხარ... სულ მაგას მეძახდა, რომ უყურადღებო ხარო. და ახლა ერთიანად გაიღვიძა მისმა ხმამ: „უყურადღებო ხარ!“ და ახლა ყველაფერს ყურადღებას ვაქცევ.

 ის, რასაც მამაჩემი მეუბნებოდა და მეგონა, ცალ ყურში ვუშვებდი, თურმე, ქვეცნობიერში ილექებოდა და ახლა ნელ-ნელა ამოტივტივდა. 

- მოდით, თქვენს წარმატებაზე ვილაპარაკოთ. თქვენი შეფასებით, რისგან შედგება ან რითი შეიქმნა თქვენი წარმატების ისტორია?

 

უაზროდ ყურადღებიანი გავხდი.

- საერთოდ, ვფიქრობ, რომ სიყვარულია ყველაფრის საფუძველი ამქვეყნად. სიყვარულს ყველაზე დიდი ძალა აქვს. სიყვარულია ის, რისთვისაც ღირს ცხოვრება და რაც ყველაზე მეტად გვაბედნიერებს. სიყვარული და მონდომება, აგრეთვე, დაუღალავი შრომა, იყო ამ წარმატების საფუძველი და გარანტია. მთელი ჩემი რესურსი ჩავდე, რომ შედეგი მიმეღო. უმეტეს შემთხვევაში, სურვილი არ მაქვს ხოლმე, რომ სტუდიაში ვიმუშაო, მაგრამ შევეჩვიე იმას, რომ საკუთარ სურვილებს, მონატრებებს - ყველაფერს უარი ვუთხრა, გავთიშო გონება (თითქოს, ჰიპნოზს ვუკეთებ საკუთარ თავს) და ვიმუშაო. ეს დავისახე მიზნად და, ყველაფრის ფასად, ვზივარ და ვაკეთებ. შრომა, შრომა და შრომა...

- იმის მიუხედავად, რომ თქვენი შრომა მუსიკას უკავშირდება, მაინც გაქვთ წინააღმდეგობა?

- დიახ. საკუთარ თავთან წინააღმდეგობა სულ მაქვს. რატომ, იცით? თავისუფლება არ მაქვს. ვნატრობ იმას, რომ საღამოს, როცა დაბნელდება, ჩემთვის წყნარად დავჯდე და მუსიკა დავწერო. მაგრამ ამ საქმისთვის დრო მაქვს მხოლოდ დილის თერთმეტის ნახევრიდან ორამდე და სამიდან ექვის ნახევრამდე. მეძინება, არ მეძინება, თუ რა განწყობა მაქვს დღეს, სტუდიაში უნდა ვიჯდე და ვიმუშაო. დრო არ უნდა დავკარგო. დღემდე, როცა სტუდიაში ექვსის ნახევარზე კარს მიღებენ, დაამთავრეო, მიკროტრავმებს ვღებულობ. მიუხედავად იმისა, რომ ამდენი წელი გავიდა, მაშინვე ცუდ ხასიათზე ვდგები და აგრესიას ვგრძნობ. მაგრამ ეს წამიერად ხდება ჩემში. პატარ-პატარა ტრავმას ყოველდღიურად ვღებულობ იმით, რომ არჩევანი არ მაქვს. 

- მაინც მინდა, რომ ჩამოგვითვალოთ იმ მკითხველისთვის, რომელიც არ გიცნობთ, რა არის თქვენი წარმატების ნივთიერი შედეგები დღეს. 

- არ ვიცი, რა გითხრათ, იმის გარდა, რომ მართლა ბევრს ვშრომობ.

- სად მიდის მერე ეს თქვენი ნაშრომი?

- ვაგზავნი გარეთ და ჩემი მეუღლე მერე მთელ ქვეყნიერებაში ავრცელებს (იცინის).

 

მე მყარად ვიდექი.

- სად დევს თქვენი მუსიკა?

- სპეციალური „ლეიბლებია“. ხმის ჩამწერ ორ სტუდიასთან ვთანამშრომლობ იაპონიაში, ერთ სტუდიასთან ვთანამშრომლობ ინგლისში, სამ სტუდიასთან - ბერლინში. ბოლო ალბომი, მგონი, ავსტრიაში გამოვიდა და მალე კიდევ ორი გამოვა. ვაგზავნი, ადამიანებს მოსწონთ ეს მუსიკა და ოფიციალურ ხელშეკრულებას ვდებთ. 

- თქვენი ელექტრონული მუსიკით ვინილის ფირფიტა გამოიცა. რატომ არის ეს ფაქტი ასეთი მნიშვნელოვანი?

- საერთოდ რთულად ხდება ფირფიტაზე მუსიკის დაბეჭდვა და ეს არა მხოლოდ ელექტრონულ მუსიკას ეხება. ფირფიტას, გარდა იმისა, რომ ვიზუალურად ლამაზია, ძალიან კარგი ჟღერადობა აქვს. კომერციული გათვლები ცალკეა, საკმაოდ დიდ თანხასთან არის დაკავშირებული ფირფიტის გამოცემა და მერე მისი დისტრიბუცია. აქედან გამომდინარე, ყველა მუსიკოსისთვის ძალიან მნიშვნელოვანი კრიტერიუმია, რომ მისი მუსიკა ფირფიტაზე დაიბეჭდოს; ყველა მიზნად ისახავს, რომ ფირფიტა გამოსცეს. მუსიკა, რომელსაც ვერ ვხედავთ და რომელიც სიამოვნებას გვანიჭებს, ფირფიტის მეშვეობით, ხელშესახები ხდება. სამინისტროში ქალბატონ თეა წულუკიანს გავუგზავნე ფირფიტა და მადლობის წერილი მივწერე - თქვენ რისი შესაძლებლობაც მომეცით, ეს არის იმ მუშაობის შედეგი და ყველას მადლობას ვუხდი-მეთქი. ისიც მივწერე, რომ  მთელ მსოფლიოში ასეთი რამ არ მომხდარა, ციხიდან ვინილის ფირფიტა გამოსულიყოს. მაგრამ უნდა ვთქვა, რომ ჩემთვის მთავარი ესეც არ არის, ფირფიტაზე დაიბეჭდება მუსიკა თუ სიდიზე. დიჯეი რომ ვიყავი და რომ ვუკრავდი, ჩემი დაკვრის მთავარი მიზეზი რა იყო? რომ ყველაზე მეტად მსიამოვნებს იმ ადამიანების ყურება, რომლებსაც ჩემი „გაშვებული“ მუსიკა ზუსტად იმ ემოციებს ანიჭებს, რაც რეალურად დევს მუსიკაში. მინდა, რომ ადამიანებმა მიიღონ ის, რაც შევთავაზე და  ბედნიერება იგრძნონ. ეს არის ყველაზე მთავარი და არა ის, ფირფიტაზე დაიბეჭდება მუსიკა თუ სიდიზე. 

- ის ადამიანები თუ გინახავთ, ვინც უშუალოდ თქვენ მიერ დაწერილ მუსიკას ისმენს?

- არა, არ მინახავს. ერთადერთი ასეთი ადამიანი, ვისაც ველაპარაკები, ჩემი მეუღლეა. ჩემი მუსიკა ყურში როგორ ჟღერს, საერთოდ არ ვიცი, არ მქონია ამის ბედნიერება. ვფიქრობ, რომ კრიტიკა ძალიან დამეხმარებოდა. თავიდან მეგობრებთან ვაგზავნიდი ხოლმე ახალ მუსიკას და ვთხოვდი, მითხარით, რა არ გამომდის-მეთქი. ყოველთვის მეუბნებოდნენ, ძალიან კარგია, მაგრად მუშაობო. რეალურად ვერაფერს ვგებულობდი და მერე საერთოდ დავანებე თავი სხვებთან მუსიკის გაგზავნას. ერთადერთი კრიტიკოსი მყავს - ჩემი მეუღლე, რომლისაც ყველაზე მეტად მჯერა. ის არ პირფერობს და ყოველთვის იმას მეუბნება, რასაც ფიქრობს. 

 

პატარ-პატარა ტრავმას ყოველდღიურად ვღებულობ.

- მას რა შეხება აქვს მუსიკასთან?

-  მხოლოდ მოყვარულია. 

- უცხოელებთან დადებული ხელშეკრულებები ახსენეთ. თქვენი მუსიკით ოჯახს ფინანსურად თუ ეხმარებით? 

- ვერა, ვერ ვეხმარები. ამ სისტემასთან ადრე შეხება არ მქონია და ბევრი რამ მაინტერესებს, მაგრამ ინფორმაცია ცოტა მაქვს. ისევ ირაკლი კიზირიას ვეკონტაქტები ხოლმე მაგ თემაზე. 

- მოდი, ვუთხრათ ჩვენს მკითხველს, ირაკლი კიზირია ვინ არის. 

- ირაკლი კიზირია ის ადამიანია, ვისთან კოლაბორაციის შედეგიც არის ჩვენი ფირფიტა. ირაკლი 18 თუ 19 წელია, გერმანიაში ცხოვრობს. როგორც გავარკვიე, ფინანსური შემოსავალი ინტერნეტ-ალბომებს არ მოაქვს. მაგრამ უკვე 9 ინტერნეტ-ალბომი მაქვს გამოშვებული და რეალურად ეს ეხმარება შენს პოპულარიზაციას. ადამიანები იწერენ ამ მუსიკას და კლუბებში უკრავენ. ეს შენ, როგორც მუსიკოსს, პოპულარულს და მოთხოვნადს გხდის. შემოსავალი მოაქვს უკვე შენს პირად გამოსვლებს, რომლებიც იწყება იმის შემდეგ, რაც ამ ელექტრონული ალბომებით გაგიცნობენ. თუმცა, არიან ადამიანები, რომლებიც გარკვეულ თანხას მიგზავნიან და ამ თანხას ისევ საქმეში ვაბრუნებ, მაგალითად, სინთეზატორებს ვყიდულობ. ზოგმა თვითონ სინთეზატორები გამომიგზავნა. არის პროგრამა Ebelton, რომელ პროგრამაშიც მუსიკას ვწერ. მათ თავისი კომპანიის ლიცენზირებული სიდი გამომიგზავნეს. კეთილი ადამიანები მეხმიანებიან. ვისაც რა შეუძლია, აკეთებს.

- შემოსავალი არ გაქვთ, მაგრამ, როგორც მივხვდი, ის პლატფორმა შექმენით, რომლის მეშვეობითაც თქვენი წარმატება ფინანსებშიც აისახება, როგორც კი გარეთ იქნებით. ასეა? 

- დიახ, ზუსტად ასეა. 

- ფირფიტა თუ იყიდება სადმე?

 

ვფიქრობ, რომ კრიტიკა ძალიან დამეხმარებოდა.

- ფირფიტა მგონი უკვე გაიყიდა ყველა ყველგან. 

- ეს თქვენ არაფერს გაძლევთ?

- არც მიკითხავს და არც ველოდი ანაზღაურებას. რეალურად, სულ სხვა გათვლა და სხვა ფიქრები მქონდა. 

- ოჯახზე რომ ნერვიულობთ, ამიტომ გკითხეთ. 

- დიახ, ამაზეც ნაფიქრი მქონდა. რეალურად შემოსავალს მოიტანს ჩემი შესრულება, როცა ექსკლუზივს შევთავაზებ ადამიანებს. ხოლო მუსიკამ, რომელიც აქ დაიწერა, რეკლამა გამიკეთა და მოთხოვნადი გამხადა. ამ მოთხოვნადობით შევძლებ შემოსავლის მიღებას. 

- როგორც ვიცი, ირაკლი კიზირია თქვენი ერთობლივი ფირფიტით სხვადასხვა ქვეყანაში დადის. 

- დიახ, სულ დადის. ირაკლი თვითონაც ძალიან პოპულარულია. წრე ჰყავს ისეთი, რომ მთელი მსოფლიოს მასშტაბით მოგზაურობენ. სულ ტურები აქვთ. 

- და თქვენც გელოდებიან, როგორც ვიცი. 

- დიახ, მეც მელოდებიან. 

- ვიცი, რომ მინიმუმ ორჯერ იყავით „გარეთ“ და ეს დაკავშირებული იყო ისევ თქვენს აქტივობებთან. 2013 წლიდან მოყოლებული, რამდენჯერ გახვედით ციხიდან და რა მიზეზით?

- „ელექტრონავტების“ ფესტივალზე ვიყავი 2016 წელს; ამავე წელს რუსთაველის თეატრში სპექტაკლი წარმოვადგინეთ; ახლახან ვიყავი გარეთ პენიტენციური სისტემის წლის საქმიანობის შეჯამებაზე; „იმედის დილაშიც“ ვიყავი პირდაპირ ეთერში რამდენიმე დღის წინ. გამოდის, წინა კვირას ორჯერ ვიყავი გასული. გავცივდი და ვთქვი, თბილისის ჰაერი აღარ მიხდება-მეთქი (იცინის). 

 

თუ ამის შანსი მომეცემა, ბედნიერი ვიქნები.

- რაკი ანგარიშის წარდგენას ესწრებოდით, ესე იგი, პირადად მოგისმენიათ, რაც იუსტიციის მინისტრმა თეა წულუკიანმა თქვენთან დაკავშირებით თქვა: „დიდი იმედი მაქვს, რომ როცა გათავისუფლდება, მეც დამეხმარება, ჩვენს პოლიციის სისტემას და განათლების სამინისტროსაც დაეხმარება, რომ აუხსნას ახალგაზრდებს, რა შეიძლება მოიტანოს არაკანონიერი ნივთიერებების მოხმარებამ.“ გაქვთ სურვილი, რომ ამ საქმეში მართლაც ჩაერთოთ?

- დიახ, რა თქმა უნდა. ჩემს მოვალეობად მიმაჩნია, რომ ის გამოცდილება, რაც მთელი ამ ხნის განმავლობაში დამიგროვდა, სხვებს გავუზიარო - თუკი ეს გამოცდილება რაიმე დადებით წვლილს შეიტანს ადამიანების ცხოვრებაში. თუ ამის შანსი მომეცემა, ბედნიერი ვიქნები. 

- საცხოვრებლად უცხოეთში წასვლაზე თუ გიფიქრიათ? 

- არ ვიცი. ვერ გეტყვით. ბევრ რამეზე მიფიქრია, მაგრამ ამ ეტაპზე არ ვფიქრობ საქართველოდან წასვლას.

- ხედავთ აქ თქვენს თავს?

- დიახ. მირჩევნია, უცხოეთში ხშირად ვიარო, მაგრამ საქართველოში ვიცხოვრო. 

- პრინციპში, ამაში ხელს არაფერი გვიშლის, საზღვრები ღიაა. 

- იმის გარდა, რომ ჩემი შემოქმედებითი რეალიზაცია მოვახდინო გარეთ გასვლის შემდეგ, დეტალურად მაქვს ბევრ რამეზე ნაფიქრი. ჩემი მეგობარი მეუბნებოდა, შენ რა იცი, გარეთ რომ გამოხვალ, ათასი რაღაც შეგხვდება, ათასნაირი ადამიანი შეგხვდება, რაღაცას გეტყვის, ტვინს გადაგიბრუნებსო. ამაზეც ნაფიქრი მაქვს, ვინ შემხვდება, როგორ და რანაირად შემხვდება. ვფიქრობ, რომ რაც მიზნად მაქვს დასახული, იმის მიღწევაში ხელს ვერაფერი შემიშლის. მთავარია, ჯანმრთელად ვიყო. მინდა, რომ ჩემი სტუდია გავაკეთო და ამისთვის უკვე ყველაფერი მაქვს. ახლა ჩემს მუსიკას სხვა „ლეიბლები“  უშვებენ. მინდა, რომ ჩემი „ლეიბლი“ ჩამოვაყალიბო და სხვა ქართველ არტისტებთან ვიმუშაო. ყველაზე მეტად ეს მაინტერესებს, ახალგაზრდები რას აკეთებენ ელექტრონული მუსიკის სივრცეში. 

 

მირჩევნია, უცხოეთში ხშირად ვიარო, მაგრამ საქართველოში ვიცხოვრო.

- ეს „ლეიბლი“ ერთგვარი პლატფორმაა, რომელიც ელექტრონულ მუსიკას ავრცელებს?

- ეს არის სტუდია, რომელიც აკეთებს „მასტერინგს“, ანუ სრულ ფორმაში მოჰყავს კომპოზიცია და შემდეგ ინტერნეტის მეშვეობით ავრცელებს. 

- ჩემთვის აბსოლუტურად გასაგებია, რომ ახლა ბევრად ძლიერი ხართ, ვიდრე მაშინ იყავით, როცა აქ მოხვდით. მაგრამ თქვენ როგორ აფასებთ - შემოქმედებითად უფრო გაძლიერდით, თუ პიროვნული განვითარების კუთხით?

- რა თქმა უნდა, პიროვნული განვითარების კუთხით უფრო ძლიერი ვარ. თავიდან, აქ რომ მოვხვდი, ბავშვი ვიყავი, რეალურად. ახლა უკვე ბავშვი აღარ ვარ. ბევრი ვიფიქრე და სერიოზული გადაწყვეტილებების მიღება უკვე შემიძლია.

- მუსიკას არ წერდით და ახლა მსოფლიოს სხვადასხვა კუთხეში გისმენენ. მიუხედავად ამისა, ამბობთ, რომ პიროვნულ განვითარებაში რასაც მიაღწიეთ, მეტია, ვიდრე ის, რასაც შემოქმედებით განვითარებაში მიაღწიეთ? 

- დიახ, რა თქმა უნდა. იმიტომ, რომ მუსიკის კუთხით კიდევ ბევრი რამის სწავლა მჭირდება, რასაც აქ ვერ ვსწავლობ და აუცილებლად ვისწავლი, როგორც კი შესაძლებლობა მომეცემა. ჩემი თავი სრულყოფილ მუსიკოსად არ მიმაჩნია. იმდენი მაქვს სასწავლი, არ ვიცი, მთელი ცხოვრება თუ მეყოფა იმისთვის, რისი სწავლაც მინდა. 

- ყველაზე ძნელად გადასატანი ცხოვრებისეული სიმართლე რა არის, თქვენი აზრით და თქვენი გამოცდილებით?

- ყველაზე ძნელად გადასატანი სიმართლე ჩემი ეგოიზმი იყო, რისთვისაც ციხეში მოვხვდი. საკუთარი სიამოვნების გამო საფრთხე შევუქმენი ჩემს საყვარელ ადამიანებს და   მთელი ეს შვიდი წელია, გულს ვტკენ ჩემი აქ ყოფნით.  იმდენად არასერიოზული და დაუფიქრებელი საქციელი იყო, რომ დღემდე ლაიტმოტივად მომყვება ეს უპასუხისმგებლობა. ყველაფერი იმით დაიწყო, რომ მე თვითონ ჩემს თავს ვეკითხებოდი: მეორედ ციხეში მოხვდი ერთი და იმავე სისულელის გამო და რატომ მესამედაც არა? ამ ყველაფერს, რასაც აქ ვაკეთებდი, ის მიზანი ჰქონდა, რომ ჩემი ოჯახისთვის დამემტკიცებინა - არ ვარ წყალწაღებული (უხეშად ვამბობ) და თუ ორჯერ შემეშალა, ეს არ ნიშნავს, რომ მესამედაც შემეშლება. მთელი ეს პერიოდი დამჭირდა იმისთვის, რომ ჯერ საკუთარ თავში და მერე საყვარელ ადამიანებში ის ნდობა აღმედგინა, რაც ნამდვილად დაკარგული მქონდა. მე თვითონ ასე ვუყურებდი - თუ ადამიანს ერთხელ და ორჯერ ეშლება, ესე იგი, მესამედაც დასაშვებია, რომ შეეშლოს. მე თვითონაც ეჭვის თვალით ვუყურებდი საკუთარ თავს და  ძალიან ბევრი ვიწვალე, რომ ნდობა აღმედგინა. იმას მივაღწიე, რომ როცა დედაჩემი აქ მოდის პაემანზე, აღარ სჭირდება იმის გამეორება, რომ შვილო, როცა გამოხვალ, იმავეს ხომ აღარ იზამო, ხომ ჭკვიანად იქნებიო. აღარ მეუბნება ამას და მივხვდი, რომ უკვე სჯერა ჩემი. 

 

ყველაზე ძნელად გადასატანი სიმართლე ჩემი ეგოიზმი იყო.

- თქვენც მყარად ენდობით საკუთარ თავს?

- დიახ, რა თქმა უნდა. ვფიქრობ, რომ იმავე შეცდომას აღარასოდეს დავუშვებ. იმას ვერ ვიტყვი, რომ ციხეში არ მოვხვდები, მაგრამ იმავე შეცდომით არ მოვხვდები. ამაში დარწმუნებული ვარ. 

- დიდი მადლობა ნდობისთვის და საინტერესო საუბრისთვის. ინტერვიუს დავასრულებთ თქვენი კომენტარით ცნობილი ადამიანების ორ გამონათქვამზე. პირველი ციტატის ავტორია ფრანგი მწერალი და მფრინავი ანტუან დე სენტ ეგზიუპერი (1900-1944): „ბევრი უნდა გადაიტანო, ადამიანი რომ გახდე.“ 

- სრულყოფილებას თუ ვგულისხმობთ, ამას ვერასდროს მივაღწევთ. ის, რაც ჩვენში გენეტიკურად დევს და რასაც შემდეგ გვასწავლიან, ერთია, მაგრამ როდესაც ჩვენ თვითონ ავირჩევთ გზას, რა გვინდა - ამის შემდეგ ვხდებით ადამიანები. ამას წლები სჭირდება. თუკი გავერკვევით, რა გვინდა, რომ ცხოვრებაში ვაკეთოთ, მაშინ რთული გზის გავლაც სასიამოვნო ხდება. როცა გადაწყვეტილებებს სრულიად გააზრებულად ვღებულობთ, აი, მაშინ შეგვიძლია ვუწოდოთ საკუთარ თავს ადამიანი. 

- მეორე ციტატა ეკუთვნის თომას ჯეფერსონს, აშშ-ის რიგით მესამე პრეზიდენტს (1743-1826): „თავისუფლების ფასი მუდმივი სიფხიზლეა“. თქვენი ცხოვრება ამ ციტატის ბეჭედივით არის, ჩემი აზრით. 

- გააჩნია, რომელ თავისუფლებაზე ვლაპარაკობთ - ფიზიკურზე თუ მენტალურზე. როცა სწორი კუთხით შევეჩვევით სამყაროს ხედვას, მაშინ ვხდებით თავისუფალი. და რამდენადაც შინაგანი სამყარო მოწესრიგებული გვაქვს, იმდენად თავისუფლები ვართ. თავისუფალი ყოველთვის შემიძლია ვიყო, როცა გააზრებული მაქვს, რომ ცოცხალი ვარ. ზუსტად ეგ არის სიფხიზლე.

ფოტომასალა: ზურაბ ქურციკიძე

გუნდი

ირაკლი გედენიძე

ზურაბ ქურციკიძე

გიო კუსიანი

გიორგი ურუშაძე

თამთა ყუბანეიშვილი

ნანა ყურაშვილი

ინგა ქორიძე