- ნიკა, საკუთარი თავი ამბიციურ ადამიანად თუ მიგაჩნიათ? 

- წარსულში უფრო ამბიციური ვიყავი. ასაკთან ერთად, ეს გრძნობა გამიქრა. რაღაც დონეზე, რა თქმა უნდა, მაქვს ამბიცია, მაგრამ ვცდილობ, რეალობა ისეთი მივიღო, როგორიც არის. ვატყობ, რომ ზედმეტი ძალისხმევის გარეშე უკეთესი შედეგი  გამოდის.  

- ძალისხმევას ამბიციას უკავშირებთ? 

- გაძლიერებული ამბიცია რომ მქონდა, მაშინ უფრო ვნერვიულობდი, ჯგუფთან მუშაობისას უფრო აქტიური და აგრესიული ვიყავი. მერე მივხვდი, რომ ამით არაფერი არ იცვლებოდა. ახლა ბევრად მოშვებული ვარ და უფრო საინტერესო გახდა ცხოვრება. 

- ნათქვამიც გაქვთ: „ადრე მეგონა, რომ დამშვიდება ნიშნავს წაგებას. კარგია ასაკი. ახლა ბევრად დამშვიდებული ვარ.“ რა არის ის, რაც ასაკთან ერთად მოვიდა და რამაც, სინამდვილეში, სიმშვიდე მოგიტანათ?

- არცთუ შორეულ წარსულში, ჩემში ძალიან დიდი გარდატეხა მოხდა. რადიკალურად შემეცვალა მსოფლმხედველობა. შეიძლება ითქვას, რომ არაფერი საერთო აღარ მაქვს იმ ადამიანთან, ვინც რამდენიმე წლის წინ ვიყავი. ამბობენ ხოლმე, რომ 40 წლის ასაკში მამაკაცი იცვლება. მეც ზუსტად ასე დამემთხვა: რაღაცნაირად მოვეშვი, მივიღე ცხოვრება ისეთი, როგორიც არის და ყოველდღიურობაში ვიყენებ ამ მიმღებლობას - საქმეშიც, ცხოვრებაშიც... მივხვდი, რომ ყველაფერი დალაგდა. 

- ეს ათვლის წერტილი, საიდანაც თქვენი ცხოვრება შემოტრიალდა, რაღაც კონკრეტულ მოვლენას უკავშირდება? ან კონკრეტულ ადამიანს? შინაარსი რა არის იმ ათვლის წერტილის? 

- ადრე ძალიან არაჯანსაღი ცხოვრებით ვცხოვრობდი. სხვა ადამიანების დახმარება დამჭირდა, რომ ეს გამეცნობიერებინა და შემეცვალა. ამასთან ერთად,  არაჯანსაღი ცხოვრების წესი, თურმე, ძალიან პატარა ნაწილია იმის, რაც რეალურად გაწუხებს. თურმე, მთელი ჩემი მსოფლმხედველობა იყო არაჯანსაღი. ეს ტრანსფორმაცია რომ გავიარე... ახლა არ ვიცი, ვთქვა თუ არა... (პაუზა) კარგი, პირდაპირ ვიტყვი, გულწრფელად ვილაპარაკებ. 

- რა თქმა უნდა, ძალიან გამიხარდება. 

- ვატყობ, რომ წრეებს ვურტყამ. ვცდილობ, რომ როგორღაც შევფუთო... როგორც ამბობენ, ყოფილი დამოკიდებული არ არსებობს. მე ვარ დამოკიდებული ადამიანი, რამაც მთელი ჩემი ცხოვრება მოიცვა, ბევრი წლის მანძილზე. ცოტა ხნის წინ, პროფესიონალების დახმარებით გავიარე ტრანსფორმაცია, და, აი, ამან შემიცვალა მთელი ცხოვრება. სულ მაინტერესებდა, ეს როგორ ხდება. კინოშიც ნანახი მქონდა სარეაბილიტაციო ცენტრები. რეალურად, თურმე, ცნობიერების ამაღლების შედეგად, ადამიანი რჩება სუფთა, ანუ ფხიზელი. და ამით თავისუფლდება. სულ მაინტერესებდა, ლაპარაკით ვინ როგორ უნდა შეგცვალოს. რეალურად, შენი სულიერი პრინციპები, შენი კანონები გაქვს და მათ ალაგებ. ამის შედეგად, საერთოდ ყველაფერი ლაგდება.

- 2015 წელს ერთ გადაცემაში თქვით: „ხან ძალიან მაღლა ვარ, ხან - ძალიან დაბლა. შუაში მინდა, ვიყო.“ როცა წავიკითხე, ვერ მივხვდი, ამას ამბობდით, როგორც შემოქმედი, თუ ამბობდით პიროვნება, სტატუსების გარეშე. გამოდის, უფრო პიროვნული განცდა იყო? 

- ყველაფერია. კარიერული აღმავლობა როცა გაქვს, თუ გჯერა, რომ დაიმსახურე და ამით ბოლომდე იკვებები, - ეს ხომ ოდესმე დასრულდება?! ყველგან და, განსაკუთრებით, საქართველოში ხელოვანის ცხოვრებაში დგება დრო, როცა ერთი-ორი თვე სახლში ზიხარ და საქმე საერთოდ არ გაქვს. მაგ დროს ძალიან ცუდად ვხდებოდი. ახლა კონცერტზე რომ გავდივარ, ეიფორიაში აღარ ვვარდები. ძალიან უცნაურია, მაგრამ აღმოჩნდა, რომ ხალხისთვის ეს უფრო მისაღები ყოფილა. ადრე სცენაზე სალტოებს ვაკეთებდი, კედლებზე დავდიოდი, რომ ხალხი რაღაცნაირად „ამეგდო“. ამ გადაფასების შემდეგ, სცენაზე  ცივსისხლიანად გავდივარ. ცივსისხლიანად კი არა, უბრალოდ, ჩემს საქმეს ვაკეთებ. ბევრად უფრო დიდი და პოზიტიური რეაქცია მოდის ხალხისგან. 

- ანუ ცენტრი იპოვეთ, ასე გამოდის. 

- დიახ. 

- და რომ ამბობდით, მეშინია, არ გავგიჟდეო, ეს განცდა მოიხსენით? 

- დიახ. ეს ყველაფერი იმის ბრალი იყო, რომ არასწორ ადგილას ვიყავი. 

- ხელოვანს სიმამაცე თუ სჭირდება იმისთვის, რომ რაღაც ინდივიდუალური, უნიკალური შექმნას?

- დიახ, გამბედაობა და თავდაჯერებულობა სჭირდება. თუმცა, არ მჯერა, რომ სიმღერები, რომლებსაც ვწერ, ჩემი დამსახურებაა. ოცი წლის ასაკში ისეთი სიმღერები მაქვს დაწერილი... მისტიკაში კი არ გადავდივარ, უბრალოდ, მაშინ მაგის უნარი ნამდვილად არ მქონდა. გიტარას ვიღებდი და სიმღერა იწერებოდა. როგორც კი იჯერებ, რომ, „აი, რა მაგარი ვარ!“ - იქ იწყება პრობლემა. ეს ჩემს თავსაც შევატყვე. ამიტომ, ასე ვიღებ: არ ვიცი, საიდან მოდის კომპოზიცია. მოვიდა და დიდი მადლობა! 

- ახლა რასაც ქმნით, გამბედაობასთან აღარ არის დაკავშირებული? 

- გამბედაობა კი არ არის, უფრო რწმენაა. მჯერა, რომ მოვა, ვიცი... შეიძლება, სამი თვე არაფერი არ მოვიდეს, მაგრამ, ადრე თუ გვიან, მოვა. ამიტომ, წყნარად ვარ. წარსულში კი ვნერვიულობდი და, ასე ვთქვათ, მუზას დავდევდი. ყოველთვის თავისით მოდის. 

 

 

„დიახ, ასე იყო - რეალურად, მკაცრ, კონტროლირებად გარემოში გავიზარდე.“

 

 

- დედისერთა ხართ?

- დიახ. 

- ბავშვობისას როგორი იყო თქვენი ურთიერთობები ოჯახში? დედა და მამა რამდენად მკაცრად ან რბილად გზრდიდნენ?

- ძალიან რთული კითხვაა. 

- გულწრფელად გეტყვით, შთაბეჭდილება მრჩება, რომ მკაცრი მამის გაზრდილი ხართ. მიჭირს ამ შთაბეჭდილების შეთავსება მამათქვენის აბსოლუტურად პროგრესულ იმიჯთან, მაგრამ ტიპაჟს რომ ვუყურებ - ნიკა კოჩაროვს, 100%-ით მაქვს განცდა, რომ მკაცრი მამის გაზრდილია. 

- ჰოდა, მაგიტომ ვთქვი, რომ რთული კითხვაა. მამაჩემი ყოველთვის ლიბერალურ ღირებულებებთან იყო ასოცირებული. სიმკაცრეც, არ არის აუცილებელი, იმ სახით იყოს, რაც ჩვენ სტანდარტულად წარმოგვიდგენია: შვილი მოვიდა სახლში, მამამ უყვირა, წამოარტყა, სადღაც არ გაუშვა... სიმკაცრე შეიძლება სულ სხვადასხვანაირად გამოიხატოს. დიახ, ასე იყო - რეალურად, მკაცრ, კონტროლირებად გარემოში გავიზარდე, რამაც ძალიან ბევრი ნეგატიური შედეგი გამოიწვია ჩემში. იმიტომ არ ვამბობ, რომ დაბრალება მინდა. 

- მე მამათქვენის თაყვანისმცემელი ვარ. ვერაფერს იტყვით ისეთს, რომ მასზე აზრი შემეცვალოს. მაგრამ მისი მხრიდან კონტროლში ყველაზე ცუდი რა იყო? ყველაზე მეტად რა გაწუხებდათ? 

- ძალიან ბევრი წლის განმავლობაში ჩემი ცხოვრება არ მქონდა. ისეთი შთაბეჭდილება მრჩებოდა, რომ სულ მეთვალყურეობის ქვეშ ვიყავი. „რეალითი შოუში“ გამუდმებით კამერა რომ გიყურებს, ასეთი გრძნობა მქონდა. 

- გამოდის, რომ მამა თქვენი კონტროლისთვის დროს ყოველთვის პოულობდა. 

- ეგ იყო მისი ცხოვრება. 

- რა საინტერესოა. დედათქვენთან დაკავშირებით მხოლოდ ის ვიცი, რომ სუხიშვილების ანსამბლში ცეკვავდა. თქვენს საჯარო მასალაში სხვა ინფორმაცია დედის შესახებ თითქმის არ არსებობს. მასთან რა ურთიერთობა გქონდათ? რამდენად ახლოს იყავით? 

- მამასთან გავიზარდე და დედასთან ჩვეულებრივი ურთიერთობა მქონდა. ჩემი შვილები ასე იზრდებიან - კვირის დღეებში დედასთან არიან და შაბათ-კვირას - ჩემთან. ეს სრულიად მისაღებია სოციუმისთვის. მისაღები კი არა, კარგ მამად ვითვლები იმიტომ, რომ შაბათ-კვირას მე მყავს შვილები. როცა პირიქით ხდება - ბავშვი მამასთან იზრდება და დედას პერიოდულად ნახულობს - ეს ბევრ ლაპარაკს იწვევს. თან დედაჩემი ცეკვავდა და „სუხიშვილები“ მაშინ სამთვიან და ექვსთვიან ტურებში დადიოდნენ. ბავშვობაში დიდად არც მქონია ურთიერთობა დედაჩემთან. ბოლო დროს უფრო მეტი ურთიერთობა გვაქვს. ძალიან კარგი მეგობრები ვართ. 

- ესე იგი, დედას არ ჰქონდა საშუალება, რომ მამის კონტროლისგან დაეცავით? 

- არა. არავის არ ჰქონდა. 

- ხელოვნებაში ყოველთვის ზღვარია გავლებული მიბაძვასა და თვითმყოფადობას შორის. თქვენ თვითონ ქმნით ყველაფერს, რითიც საზოგადოება გიცნობთ. მამათქვენი - ვალერი კოჩაროვი - ზუსტად იმეორებდა იმას, რაც სხვებმა (ამ შემთხვევაში, „ბიტლზებმა“) შექმნეს. რა იყო მასში უნიკალური, როგორც მუსიკოსში? რატომ არის, რომ მის სახელს და გვარს, როგორც წესი, წინ უძღვის ზედსართავი „ლეგენდარული“? 

- ამაზე მაქვს პასუხი. ახლა 2022 წელია და კონტექსტი სრულიად შეცვლილია. 1980-იან წლებში კაცობრიობა სხვანაირად იყო მოწყობილი. ახლა ბარში შეხვალ და ქოვერ ბენდი უკრავს „ბიტლზებს“. მაშინ ასეთი რამ არ არსებობდა. მე მახსოვს, ერთი კვირა გადაბმულად როგორ ჰქონდა „ბლიცს“ კონცერტები გადაჭედილ ფილარმონიაში და უკანა შესასვლელიდან რომ გამოვდიოდით, პოლიცია იყო საჭირო იმისთვის, რომ მანქანაში ჩავმსხდარიყავით. 

- იმიტომ, რომ ფანები გხვდებოდნენ?

- დიახ. ამას მე არ მოვსწრებივარ, მაგრამ მონაყოლით ვიცი, რომ ერთ-ერთი ასეთი კონცერტის შემდეგ ფილარმონიის მთელი დარბაზი მიაცილებდა მამაჩემს სახლამდე. თვითონ მანქანით მიდიოდა და ხალხი ფეხით მიჰყვებოდა. ამას, იცით, რატომ ვიხსენებ? სრულიად განსხვავებული დრო იყო, როკმუსიკა ფეხს იდგამდა და, ალბათ,  იმ ეტაპზე საჭირო იყო, რომ ვიღაცას გაეკეთებინა ის, რაც მამაჩემმა გააკეთა. ახლა დიდი მუსიკოსები მოდიან და მეუბნებიან: ჩემთვის პირველი კონცერტი მამაშენის კონცერტი იყოო. მაგ დროისთვის ძალიან საჭირო ერთ-ერთი პირველი ნაბიჯი გადადგეს. თუმცაღა, მე მახსოვს ასეთივე გადაბმული ერთკვირიანი კონცერტები ფილარმონიაში, როცა ვალერა თავის სიმღერებს ასრულებდა. მაგრამ „ბიტლზის“ სიმღერების შესრულებამ ბევრად დიდი აფეთქება გამოიწვია. ზუსტად ისევე, როგორც ჩემს შემთხვევაში: 25 წელია, მუსიკას ვუკრავ და ვიღაცისთვის დღემდე „ევროვიზიის“ კონკურსანტი ვარ - რაც ჩემთვის ცხოვრების მხოლოდ ორი წუთი იყო. 

- მამათქვენს ბაძავდნენ და შენატროდნენ თავისი თუ მომდევნო თაობის ახალგაზრდები. ის იყო ნამდვილი ლიდერი, რომელსაც საკუთარ თავზე ბუნებრივად ჰქონდა აღებული მთელი პასუხისმგებლობა. თქვენ არაერთი მუსიკალური ჯგუფის დამფუძნებელი ხართ და ერთხელ ნათქვამიც გაქვთ: „მთელი ცხოვრება ლიდერი ვარ და ვერ ვიტან მაგ როლს: ყველა რომ შენ გიყურებს და ყველაზე მეტს ნერვიულობ, რადგან მთელი პასუხისმგებლობა შენზეა.“ დაეთანხმებით თუ არა შეფასებას, რომ ვალერი კოჩაროვი იყო ბუნებითი ლიდერი და ნიკა კოჩაროვი არის იძულებითი ლიდერი?

- ეს, ალბათ, ძველი ციტატაა და პასუხისმგებლობის აცილების სურვილს გულისხმობს. სიამოვნებით დამიკრავს ჯგუფებში ბასზე, როცა არანაირი პასუხისმგებლობა არ გაქვს იმის გარდა, რომ შენს ინსტრუმენტზე არაფერი არ შეგეშალოს. მარტო ეგ რომ ვაკეთო, ალბათ, გამიჭირდება, მაგრამ ეს როლიც ჩემთვის ძალიან მომხიბვლელია. 

- მამათქვენისთვის ხომ ბუნებრივი იყო ლიდერის პოზიცია? მას ხომ, ალბათ, თავში აზრად არ მოსვლია, რომ პასუხისმგებლობა ღლიდა? ყველაფერს თვითონ აკეთებდა. არ შეეძლო იმის დელეგირება, რაშიც უნდოდა, რომ შედეგისთვის მიეღწია. მართალია, ოთხი ადამიანი უკრავდა და მღეროდა, მაგრამ ინსტრუმენტების ჟღერადობაზე და ყველა სხვა დეტალზეც თვითონ მუშაობდა. 

- დიახ, რეალურად, დირიჟორი გამოდიოდა. საზოგადოებამ ძალიან იშვიათად იცის ორკესტრის წევრების სახელები, თუმცა, ეს კარგი არ არის. იცის, მაგალითად, ნიკოლოზ რაჭველი. მის ორკესტრში კონტრაბასზე ვინ უკრავს, ცოტა ვინმეს თუ ეცოდინება. 

- მამათქვენის ლიდერული ხასიათი იყო თუ არა თქვენ შორის განმასხვავებელი მთავარი ფაქტორი? 

- ადრე უფრო ვგავდი მას. მაგალითებით ვსწავლობდი და მის გზას მივყვებოდი - თუნდაც, ჯგუფთან ურთიერთობა, ყველაფრის კონტროლის სურვილი. მაგრამ, რაღაც დროს, რაღაც ასაკში ჩვენი გზები გაიყო. ალბათ, კონტროლის სურვილი იყო ყველაზე დიდი განსხვავება ჩვენ შორის. მე არ მინდა, რომ ყველაფერი ვაკონტროლო. 

 

- მამათქვენს რამდენჯერმე უთქვამს, რომ უნდოდა, თქვენ ექიმი გამხდარიყავით. თვითონ აკადემიური განათლებით მხატვარი იყო და გამოფენებიც ჰქონდა. როცა გეკითხებიან, ვინ იქნებოდით, მუსიკოსი რომ არ ყოფილიყავითო, მხატვრობას და ექიმობას ახსენებთ. სამხატვრო სკოლაში სწავლობდით კიდეც. 

- დიახ, ჩემთვის ყველაზე ახლოს პროფესიასთან მხატვრობაა. სამხატვრო ათწლედი მაქვს დამთავრებული. დღემდე, ყოველდღე რაღაცას ვხატავ. 

- თითქოს, მამათქვენმა მთლიანად მოხაზა რეალური სივრცეც და წარმოსახვითი სივრცეც, სადაც თქვენს თავს ხედავდით. თუ გახსოვთ, როდის დადგა ის კონკრეტული მომენტი, როცა მისი ავტორიტეტი გადალახეთ? 

- კონკრეტულ დროს ნამდვილად ვერ გეტყვით. ეს მაშინ მოხდა, როცა ასაკში შევიდა და ძალა დაკარგა. როცა უკვე ვეღარ მიმკლავდებოდა; როცა შემეძლო, რომ გავსხლტომოდი. ჭიდაობასავით იყო. 

 

 

„ალბათ, მამა ისედაც არის ბიჭ შვილში. უბრალოდ, სანამ ცოცხალია, უფრო ებრძვი, ან ვერ ხედავ, ან ვერ აფასებ...“ 

 

 

- მას ბოლოს ჰქონდა განცდა, რომ თქვენ ხართ მამა და ის არის შვილი. ერთხელ თქვა - „დედამთილივით მყავს, სულ შენიშვნა... შენიშვნა... შენიშვნა...“ 

- აჭარბებდა, რა თქმა უნდა. 

- მეშინია ნიკას გვერდით დაკვრაო. 

- დაკვრას რაც შეეხება, ამაზე მართლაც სულ ვკამათობდით. ყველანაირი გიტარა ჰქონდა, მათ შორის, ძალიან ძვირფასი, კარგი, გამართული გიტარა. მაგრამ ყოველთვის უკრავდა ყველაზე ცუდ გიტარაზე, რომელიც იშლებოდა და მის კონცერტზე რომ მივდიოდი, გული მისკდებოდა ხოლმე. ვეკითხებოდი, აშლილ გიტარაზე რატომ უკრავ-მეთქი?

- რატომ? მას არ მიაჩნდა, რომ აშლილია?

- როგორ შეიძლებოდა, სხვანაირად ეფიქრა? ეს ხომ სუბიექტურ აღქმაზე არ არის დამოკიდებული - გიტარა ან აშლილია, ან არ არის აშლილი. 

- და რატომ უკრავდა აშლილ გიტარაზე?

- არ ვიცი, ამაზე დღემდე პასუხი არ მაქვს. ვერ ამოვხსენი ეგ გამოცანა. ყველანაირად ვთავაზობდი - მოდი, გაგისწორებ გიტარას, ჩანაწერს გაგიკეთებ. ბოლოს ბენდი ჰყავდა, ერთსაათიანი პროგრამა დაწერეს. ვეხვეწებოდი, მოდი, ჩაგაწერინებ... ვერაფრით ვერ მოვიყვანე. 

- ეს განცდა, რომ თქვენ გახდით მისი მამა და ის თქვენი შვილი გახდა, შეიძლება, უკურეაქცია იყო იმ ფაქტზე, რომ მისი ნებელობის ფარგლებიდან გამოხვედით?

- კი, ალბათ.  

- მეორე მხრივ, ხშირად ამბობდა, რომ არა მხოლოდ უყვარხართ, როგორც შვილი, არამედ დიდ პატივს გცემთ, როგორც მუსიკოსს.  

- მისი განცდის გულწრფელობაში, იცით, როდის დავრწმუნდი? რაღაც ალბომი ჩავწერე და გავუგზავნე; თან ველოდებოდი, როდის დამირეკავდა და თავის აზრს მეტყოდა. ამაყი ვიყავი და ახლაც ძალიან მომწონს ეს ჩანაწერი. არ დამირეკა. მე რომ გადავურეკე, მითხრა, არ მინდოდა, დამერეკა იმიტომ, რომ ძალიან არ მომეწონაო. მთელი ცხოვრება მეგონა, რომ შვილი ვარ და რასაც ვაკეთებ, ყველაფერი მოსწონს. ეს ფაქტი, რომ პირდაპირ მითხრა, რაც არ მოეწონა, ჩემთვის იმაზე მეტყველებს, რომ ყოველთვის გულწრფელი იყო თავის შეფასებაში. 

- პირადად მე ძალიან ვნანობ, რომ ვალერი კოჩაროვთან არასდროს მისაუბრია ისე, როგორც ახლა თქვენთან ვსაუბრობ. ხართ თუ არა ბოლომდე კმაყოფილი, რა ცხოვრებაც მასთან ერთად გაიარეთ და რა ურთიერთობაც გქონდათ? თუ არის რაღაც, რაზეც გული ნამდვილად გწყდებათ ახლა, როცა მამა აღარ არის?

- ცხოვრებამ მასწავლა, რომ სინანული ყველაზე ფუჭი გრძნობაა. როგორიც იყო ჩვენი ცხოვრება და ურთიერთობა - ეს არის მოცემულობა. სინდისის ქენჯნა ნამდვილად არ მაქვს. იმის მიუხედავად, რომ კარგიც იყო და ცუდიც, მთლიანობაში, ძალიან კარგი ურთიერთობა გვქონდა. მიხარია, რომ ამ ადამიანის გვერდით გავატარე ის დრო, რაც გავატარე. 

პირველი რიგში, არყოფნა იმით იწყება, რომ მის საქმეებს ითავსებ, მის პასუხისმგებლობებს საკუთარ თავზე იღებ. ალბათ, მამა ისედაც არის ბიჭ შვილში. უბრალოდ, სანამ ცოცხალია, უფრო ებრძვი, ან ვერ ხედავ, ან ვერ აფასებ... როცა ცხოვრების ეს თავი იხურება, მერე სხვა მხრიდან უყურებ და აანალიზებ. თქვენს კითხვას რომ ვუპასუხო, არაფერზე  გული არ მწყდება არც მამაჩემთან დაკავშირებით და არც, საერთოდ, ცხოვრებაში. 

- დიდი მადლობა ინტერვიუს ამ ნაწილისთვის. ახლა მინდა, ცოტა ვისაუბროთ მეორე ადამიანზე, ვისი სახელიც, ბოლო წლებში, სულ ჩნდება თქვენი სახელის გვერდით - ლიკა ევგენიძეზე. თქვენ საერთო ოჯახი გაქვთ. მაინტერესებს, ლიკამ რა როლი შეასრულა იმაში, რომ გიყვართ სახლი და, როგორც ამბობთ, თავისუფლად შეგიძლიათ ისე იცხოვროთ, რომ სახლიდან საერთოდ არ გახვიდეთ?

- ძალიან დიდი როლი შეასრულა. ლიკა რომ გავიცანი, ერთოთახიან ბინაში ვცხოვრობდი და ერთი საწოლი მქონდა. სხვა არაფერი, უბრალოდ, არ მჭირდებოდა; ჩემთვის კომფორტულად ვიყავი. არც ვიცოდი, მეტი რა და როგორ უნდა გამეკეთებინა. ახლა ცხოვრებაში პირველად შემექმნა ეს კომფორტი, რაც თქვენ თქვით. სახლში მისვლა მიხარია და ეს თავიდან ბოლომდე ლიკას დამსახურებაა. სახლი ავეჯი ხომ არ არის?! ვიცი, სახლში რომ მივალ, ლიკა დამხვდება და ჩამეხუტება. 

- არ მინდა, არადელიკატური კითხვა დავსვა, მაგრამ მაინც გკითხავთ. ეს თქვენთვის პირველი ოჯახი არ არის. ლიკასთან ურთიერთობაში რაღაც ისეთი შემოვიდა თქვენში, რისი გამოცდილებაც ადრე არ გქონდათ. სწორად გავიგე? 

- ეს მარტო მეორე პიროვნებაზე არ არის დამოკიდებული. ადამიანის მზადყოფნა გადამწყვეტია. ლიკა მაშინ რომ შემხვედროდა, როცა პირველი ოჯახი შევქმენი, თითქმის დარწმუნებული ვარ, ისევე დამთავრდებოდა, როგორც დამთავრდა. იმიტომ, რომ მე თვითონ არ ვიქნებოდი მზად ოჯახისთვის და ზუსტად იმავე გზას გამოვივლიდი. 

- რაც გაიარეთ? 

- დიახ. და ახლა, ალბათ, ისევ მეორე ოჯახი მეყოლებოდა. იმიტომ, რომ მჯერა, ყველაფერს თავისი დრო აქვს. შეიძლება, რაღაცის გაკეთების იდეა ათი წლის წინ დამბადებოდა, მაგრამ მაშინ იმის გაკეთების შანსი არ იყო. ათი წლის შემდეგ ნამდვილად გამიკეთებია და მიფიქრია, ეს რომ მაშინვე გამეკეთებინა, რა მაგარი იქნებოდა-მეთქი. მაგრამ არა, არ არსებობს, რომ ეს ათი წლის წინ გამეკეთებინა. ლიკა ძალიან სწორ დროს შემოვიდა ჩემს ცხოვრებაში და ალბათ, მეც ლიკას ცხოვრებაში სწორ დროს შევედი. იმიტომ, რომ ლიკასთვისაც მეორე ოჯახია. 

- ზოგადად, სიყვარული, როგორც გრძნობა, ადამიანისთვის ძალად მიგაჩნიათ, თუ სისუსტედ? 

- ძალად მიმაჩნია. თუმცა, ადრე ჩემთვის სისუსტე იყო. მაშინ, უნდა ჩავშალოთ, რა არის სიყვარული. 

- აბა, გისმენთ. 

- ადრე ყოველთვის მეგონა, რომ სიყვარული არის ლტოლვა, გრძნობა, რომ იტანჯები...  

- ანუ სისუსტე. 

- ყველა ამბობს, რომ სიყვარული დიდი შრომაა. ცუდად ჟღერს, მაგრამ ეგრეა. ურთიერთობა ყოველდღიური მუშაობაა, მაგრამ ამას დისკომფორტი არ მოაქვს, პირიქით, დიდი სიამოვნებაა. ლიკა სხვა გზით მივიდა აქამდე, მე სხვა გზით მივედი და ერთმანეთს ძალიან სწორ ადგილას დავხვდით. გაცვლა-გამოცვლა გვაქვს, თითქოს, ყოველდღე პინგ-პონგს ვთამაშობთ და ძალიან კარგად გამოგვდის.

- ეს იგრძნობა. ჩემთვის თქვენი ურთიერთობა სამაგალითოა. ზოგადად, თქვენ ამბობდით, რომ დიდ მნიშვნელობას ანიჭებთ ერთი ადამიანის მეორე ადამიანთან კომუნიკაციას - ოჯახის წევრებს შორის ურთიერთობა იქნება, საზოგადოების წევრებს შორის დიალოგი თუ შემოქმედის კონტაქტი აუდიტორიასთან. ერთ ციტატას შეგახსენებთ: „მიყვარს სცენიდან ლაპარაკი. ლაპარაკი და სიმღერა ერთნაირად მიყვარს.“ ესეც განვლილი ეტაპი ხომ არ არის, თუ ახლაც შემოგრჩათ მსმენელთან სიტყვიერი ურთიერთობის სურვილი?

- ახლაც მაქვს, ოღონდ, ახლა სხვა რაღაცებს ვლაპარაკობ. 

- როგორ ფიქრობთ, რისთვის გჭირდებათ სიტყვებით კონტაქტი ადამიანებთან, რომლებიც თქვენი მუსიკის გასაზიარებლად მოვიდნენ? 

- ახალგაზრდობაში ეს გაუცნობიერებლად ხდებოდა, შეიძლება, ნერვიულობისგან. პირველ კონცერტზე დაიწყო და მერე ჩვევად ჩამოყალიბდა. ახლა ყველანაირად ვუკვირდები, რას ვლაპარაკობ. 

- ადრე ამბობდით, მთვრალი კაცივით, გულწრფელი ვარ და მეორე დღეს აღარ მახსოვს, სცენიდან რა ვილაპარაკეო. 

- დიახ, ზუსტად ასე იყო. ახლა ვუკვირდები და პასუხისმგებლობას ვიღებ იმაზე, რასაც ვამბობ. ადრე იმასაც არ ვაქცევდი ყურადღებას, სიმღერებში რა იდო. ვმღეროდი იმას, რისი სიმღერაც მინდოდა. ახლა ვაცნობიერებ, რომ ათასობით ადამიანი მისმენს, მათ შორის ბავშვები არიან და ვცდილობ, ისეთი რამე ვთქვა, რომ თუნდაც ერთმა ფრაზამ დააფიქროს მსმენელი.

- ანუ კომუნიკაციის დამატებითი არხია თქვენთვის? 

- რა თქმა უნდა. თუმცაღა, ჩემი სუსტი წერტილი მაინც ეს არის - ჩემს მსმენელთან ურთიერთობა. 

- რას გულისხმობთ? 

- მაგალითად, არ ვარ აქტიური სოციალურ მედიაში და, სხვა მხრივაც, დისტანცირებული ვარ ხალხისგან. არ მაქვს „შენობით“, გახსნილი ურთიერთობა. არ ვიცი, ვინ არის ჩემი მსმენელი. დიალოგამდე ვერ მივედი, ძირითადად, მონოლოგი მაქვს სცენიდან. რაღაცას ვქადაგებ და იქიდან რას მეუბნებიან, ჯერ არ ვიცი. ყოველთვის მეგონა, ჩემი მსმენელი კონკრეტულად ჩაცმული ადამიანია, რაც ასე არ ყოფილა. ყველანაირი ხალხი მხვდება ქუჩაში და ჩემს მუსიკაზე მელაპარაკება. თავიდან ეს ძალიან მიკვირდა იმიტომ, რომ ძველი მეხსიერებით მოვდივარ. მე რომ ვიწყებდი, ჩემს მსმენელს მართლა ყველას ერთნაირად ეცვა. ქუჩაში ვხვდებოდი, ვინ უსმენდა როკს. მაშინ ასე იყო - როკს თუ უსმენს, ესე იგი, შენ გისმენს. სულ ორი ბენდი იყო საქართველოში. მახსოვს, კონცერტებზე ისეთი ხალხიც მოდიოდა, ვისაც ჩემი მუსიკა არ მოსწონდა. უბრალოდ, იმიტომ მოდიოდნენ, რომ როკს ვუკრავდი.

- თქვენ ამბობდით, გიტარა ვისაც გვიჭირავს ხელში, მოგვწონს თუ არა ერთმანეთის მუსიკა, კონცერტებზე მაინც დავდივართო. 

- ადრე ეგრე იყო. ახლა ბევრი სუბკულტურა გაჩნდა და კონკრეტულად იცის ადამიანმა, რა უნდა. 

 

 

„მთელი ცხოვრება მეგონა, რომ ჯაზის მსმენელი ზევიდან მიყურებს.“

 

 

- სუბკულტურის თემა საინტერესოა. თანამედროვე საზოგადოებისთვის დამახასიათებელია, რომ ალტერნატივები ბუნებრივად ჩნდება და ეს განვითარების პროცესზე მეტყველებს. მაგრამ ჩვენი საზოგადოება, რომელიც წარმოქმნის ამ ალტერნატივებს, მაინც ძალიან რთულად ეგუება მისგან განსხვავებულს. ალტერნატივები არის, მაგრამ საზოგადოების ერთი ნაწილისთვის „უცხოს“ მიღება ისევ დიდი პრობლემაა. თანამედროვე ქართულ მუსიკაში როგორ არის - თქვენს სფეროში, რომელიც, წესით, პროგრესულია, განსხვავებულის მიმართ მიმღებლობა უფრო მეტია, ვიდრე საზოგადოების სხვა სფეროში? 

- ეს ხომ ინდივიდუალურია. როგორი მიმღებლობაც მე მაქვს სხვის მიმართ, ისეთივეა ჩემი მიმღებლობა. სწორად მინდა, ავხსნა. ვერ ვამჩნევ სხვების მხრიდან მიუღებლობას იმიტომ, რომ მე გახსნილი ვარ ამ ეტაპზე და ყველასთან ვმეგობრობ - მათ შორის, სრულიად განსხვავებული ჟანრის მუსიკოსებთან. შენ რომ ასეთი გახსნილი ხარ, მეორე მხრიდანაც იგივე დამოკიდებულება გხვდება. როცა ძალიან ახალგაზრდა ვიყავი, წინა თაობის მუსიკოსები მოდიოდნენ ჩემს კონცერტზე და უკმაყოფილო სახით ამბობდნენ, ეს რა არისო. არანაირი დახმარება არ იყო, გამონაკლისების გარდა. მამაჩემის თაობის მუსიკოსები მოდიოდნენ და ღიად გამოხატავდნენ თავის უპატივცემულობას ჩემი მუსიკის მიმართ. 

- ეს ის ხალხი იყო, ვისზეც თქვით - ჩემზე ამბობენ, ცუდი მუსიკოსია და კიდევ, დამატებით, უზრდელი არისო?

- უი, უი... ეს ძველი ინტერვიუ იქნება... ალბათ, ვიყავი ოდესღაც უზრდელი. 

- არ იქნებოდით არასდროს! ეს რომ წავიკითხე, მივხვდი, რამდენად გულსატკენი იყო თქვენთვის მათი შეფასება იმიტომ, რომ მართლა ვერ წარმომიდგენია, როგორ შეიძლებოდა, უზრდელი ყოფილიყავით. 

- 20-25 წლის რომ ხარ, რაღაცები გაგირბის. უფრო ამპარტავანი ვიყავი, ალბათ, და ამპარტავნება უზრდელობასთან ახლოს არის.  

- ეს თემა რომ შევაჯამოთ: ახლა მუსიკოსები უფრო მეტად არიან ერთმანეთის მიმართ გახსნილები, ვიდრე, მაგალითად, ათი წლის წინ იყვნენ? 

- დიახ, ახლა ბევრად უფრო გახსნილია ურთიერთობა. მე რასაც ვხედავ, იმას ვამბობ. მაგალითად, ერთი-ორი წლის წინ ჯაზფესტივალზე ვიყავი. არ ვუკრავდი, უბრალოდ, ვუსმენდი. ჯაზის მსმენელების რიგი დადგა და მადლობას მიხდიდნენ, ძალიან მოგვწონს თქვენი მუსიკაო. ეს ჩემთვის შოკი იყო. მთელი ცხოვრება მეგონა, რომ ჯაზის მსმენელი ზევიდან მიყურებს. მსგავსი შემთხვევა იყო, როცა გიორგი ცაგარელთან და ორკესტრთან ერთად მქონდა კონცერტი. ერთი-ორი რეპეტიცია უჩემოდ ჩაატარეს და ჩემი მისვლის დრო რომ დადგა, თავდახრილი მივედი - ისეთი განწყობა მქონდა, დიდი ბოდიში, ამ სისულელეს რომ გაკვრევინებთ-მეთქი. 

- მესმის ეს განწყობა. 

- კონსერვატორია აქვთ დამთავრებული, ორკესტრში კლასიკურ მუსიკას ასრულებენ და ახლა ჩემი სისულელე უნდა დაუკრან. შუა რეპეტიციაზე მკითხეს, ეს მართლა შენ დაწერეო? მაშინ მივხვდი, რომ ჩემს თავშია მოგონილი რაღაც ისტორიები, რომ ჯაზმენები ზევიდან მიყურებენ, ორკესტრი ზევიდან მიყურებს... მე ვქმნი ამ ყველაფერს, ამ კლიშეებს. 

- მაგრამ თქვენ ძალიან თვითკრიტიკული ხართ. ისეთი რაღაცები გითქვამთ - ვოკალური მონაცემები არ მაქვს... ინსტრუმენტი არ ვიცი წესიერად... სხვა თუ არაფერი, ამას ყველა აღიარებს, რომ ინსტრუმენტს ბრწყინვალედ ფლობთ. 

- ადრე ეგრე მიმაჩნდა, იმიტომ, რომ ასეთი განწყობა რეალურად იყო. არის ხალხი, ვინც სოლოებს უკრავს და გრიფს ღეჭავს, რაც მე არანაირად არ მეხერხება. ჩემი ძლიერი მხარეა, რომ ხელში გიტარა ავიღო და სიმღერა დავწერო.  ვიღაცამ დაღეჭოს სოლო, მე ამის გამო თავდაუჯერებელი რატომ უნდა ვყოფილიყავი?! 

- თქვენ კი ამბობთ, ყველას მიმართ გახსნილი ვარო, სცენიდან ვერბალური კონტაქტიც გიყვართ აუდიტორიასთან, მაგრამ ბევრი ფაქტორი მიუთითებს, რომ უფრო მეტად მაინც შინაგან სამყაროზე ორიენტირებული ადამიანი ხართ. თქვენ როგორ აფასებთ თქვენს თავს?

- რა თქმა უნდა, საშინელი ინტროვერტი ვარ. ხალხთან ურთიერთობა ჩემთვის დიდი შრომაა. ახლა გავიცანი ახალგაზრდა ბენდები, ვისთანაც ვთანამშრომლობ. ეს ჩემთვის, იცით, რა იყო? 30 მეტრიან გადმოსახტომზე რომ დგახარ აუზის პირას, რა მძიმე აზრებიც გაქვს, ასეთი განცდა მქონდა, სანამ მივწერდი და გამარჯობას ვეტყოდი ამ მუსიკოსებს. ისევ და ისევ ჩემი ტვინი მაწოდებს, რომ, იქნებ, საერთოდ არ მოსწონხარ? სულ ვფრთხილობ. თუმცა, ბოლოხანს ვცდილობ, ჩემს ტვინს საერთოდ აღარ დავუჯერო. 

- შემოქმედებით აზროვნებას ახასიათებს ის, რომ გრძნობებზე, წარმოსახვაზე ხართ ორიენტირებული, მეტაფორული აზროვნება გაქვთ, თქვენს გემოვნებას ენდობით. დღესაც თქვით - გიტარას ხელში რომ აიღებთ, შეიძლება, სიმღერა თავიდან ბოლომდე დაიწეროს. მაგრამ თუ არსებობს რაიმე კონცეფცია, რაციონალური იდეა, რის ირგვლივაც მთელი თქვენი შემოქმედება იკრიბება? 

- სხვათა შორის, ერთ-ერთმა მუსიკალურმა კრიტიკოსმა, რომელიც ჩემი მეგობარია, მითხრა, შენი სიმღერები სულ შენზე არისო. მერე რომ დავფიქრდი, ნამდვილად ასეა. არანაირი თემა და კომენტარები არ მაქვს, მათ შორის, სოციალური. თავიდან ბოლომდე ჩემი შინაგანი სამყაროა ყველა სიმღერაში. ვცდილობ, სათქმელი შევფუთო, პოეტური გავხადო, მაგრამ რეალურად ჩემ გარშემო ტრიალებს ყველაფერი. 

- როცა ყველაფერი ერთი ადამიანის გარშემო ტრიალებს, ეს შეიძლება ძალიან მოსაწყენი იყოს. ერთადერთი შემთხვევა, როცა ეს საინტერესოა, თუკი ადამიანს შეუძლია, ისე გადმოსცეს თავისი შინაგანი სამყარო, რომ შეხებაში მოვიდეს ათასობით ადამიანთან. 

- ჩვენ ხომ ყველანი ერთნაირები ვართ. რეალურად, ყველას ერთი და იგივე რამ გვაწუხებს. 

- „ყველაში“ ვის გულისხმობთ? ზოგადად, ადამიანს თუ ჩვენს საზოგადოებას? 

- ზოგადად, კაცობრიობას. დარწმუნებული ვარ, ყველა იპოვის საერთო ენას. ყველანი რაღაც შიშს ვებრძვით მთელი ცხოვრება. ამიტომ არის, ალბათ, სხვისთვის მიმზიდველი ჩვენი განცდები. თუმცა, ასაკთან ერთად, სულ უფრო რთული ხდება მუსიკის გამოგონება, ტექსტების წერა. 

- რატომ? 

- იმიტომ, რომ ყველა ხრიკი უკვე გამოყენებული გაქვს. თავიდან ძალიან მარტივია მუსიკის წერა. იმიტომ, რომ ყველა სიმღერა პირველია ამ სტილში, ამ აკორდით... ოცი წლის შემდეგ ხომ არ განმეორდები?! კიდევ ახლის პოვნა გიწევს, მაგრამ მარაგი ილევა. 

- ხომ არ მიგაჩნიათ, რომ არის რაღაც ცოდნა - მუსიკის გარეთ - რომელიც თქვენთვის სულ უფრო მეტად საჭირო რესურსს გაამდიდრებდა? ხომ არ გრძნობთ, რომ რაღაც ცოდნა დაგაკლდათ იმისთვის, რომ თქვენი სათქმელი გამოხატოთ? ან ამ სათქმელმა მეტი სიღრმე შეიძინოს?

- არა, არ ვფიქრობ, რომ ცოდნა დამაკლდა. ყველაფერი მიდის ისე, როგორც უნდა მიდიოდეს. ყოველდღე ვიძენ ახალ ინფორმაციას და სწორედ ეს მეხმარება, რომ კიდევ შევქმნა. 

- ინფორმაციას - რასთან დაკავშირებით? 

- ნებისმიერ ინფორმაციას. მაგალითად, ჩვენმა საუბარმაც შეიძლება გამოიწვიოს ის, რომ სახლში წავიდე და სიმღერა დავწერო. 

- გამოდის, რომ თქვენი ტვინი მუდმივად ძებნის პროცესშია - რა შეიძლება იყოს შემოქმედებისთვის შთაგონების წყარო. 

- დიახ, ასეა, ოღონდ, ეს ავტომატური პროცესია. 

- არ გღლით? 

- არა, არ მღლის. ინფორმაცია ბუნებრივად გროვდება და როცა მოდის დრო, რომ ტექსტი ან სიმღერა დაწერო, რაღაც რესურსი უკვე გაქვს. ამაში ჩემს დამსახურებას ვერ ვხედავ. ჩემი მეგობარი და მე ვლაპარაკობდით ორი კვირის წინ. ძალიან წარმატებული მუსიკოსია. ღრმად სჯერა, რომ მუსიკის წერის უნარი ღმერთისგან მოდის. მე არანაირი წვლილი არ მიმიძღვის, მხოლოდ გამტარი ვარო. ვერ გეტყვით, რომ 100%-ით ვეთანხმები, ან არ ვეთანხმები, მაგრამ მომწონს და ლოგიკურიც მეჩვენება. 

 

 

„ალბათ, ცხოვრებაში როგორიც მინდოდა, რომ ვყოფილიყავი, სცენაზე ამის უფლებას ვაძლევდი ჩემს თავს.“

 

 

- სხვა თემაზე მაქვს კითხვა. ერთი მხრივ, ნათქვამი გაქვთ: „თბილისი არის ჩემი შთაგონება; თბილისს აქვს თავისი მაგია და თავისუფლება.“ მეორე მხრივ, როცა გკითხეს, რისი წილხვედრია საქართველოო? - თქვენ უპასუხეთ: „საქართველო არის ქაოსის წილხვედრი.“ მთელი თავისი დადებითი და უარყოფითი მხარეებით, ჩვენს ქვეყანაში თუ ხედავთ განვითარების რესურსს და შანსს, უახლოესი 5-10 წლის განმავლობაში? 

- მჯერა, რომ განვვითარდებით. მესმის, რომ ხალხის მხოლოდ მცირე ნაწილთან მაქვს ურთიერთობა, მაგრამ განსაკუთრებით ახალგაზრდებს ბუნებრივად აქვთ განვითარებული ის, რაზეც მე მუშაობა მიწევს და რისთვისაც წლები დამჭირდა. თავიდანვე ბევრად დამშვიდებული და შეგნებული ხალხია. როცა ჩემი მეგობრები და მე თინეიჯერები ვიყავით, მაშინ ძალიან ინოვაციური იყო, თუნდაც, ჰუმანიზმის და ტოლერანტობის იდეები. ახლა ტაქსში მძღოლი მიწყებს ამაზე ლაპარაკს. რა  იდეების გამოც გვცემდნენ და არ გვიღებდნენ, ახლა ბანალური ჭეშმარიტებაა. 

- ესე იგი, საზოგადოება ვითარდება?

- რა თქმა უნდა. სხვა არჩევანი საზოგადოებას არ გააჩნია; უბრალოდ, მოგვიწევს განვითარება. 

- ახლა ბევრს გვაქვს განცდა, რომ დავმუხრუჭდით. თუმცა, რაღაც კუთხით, შეიძლება, კიდეც ვვითარდებით. 

- კარგია, რომ მეტი გვინდა. ვცდილობ, პოზიტიურად შევხედო იმას, რაც ხდება. გასაგებია, რომ ძალიან სერიოზული პრობლემები გვაქვს მარტო საქართველოშიც არა, მთელ მსოფლიოში. რაც არ უნდა ამიხსნა, არ მესმის, როგორ შეიძლება, ომი იყოს სადმე. მაგრამ ჩვენ მარტო ის შეგვიძლია, რომ საკუთარ თავზე ვაგოთ პასუხი. ეს თუ შევძელით, ყველაფერი კარგად იქნება. სხვას ვერ გადავაკეთებთ, ვერც რჩევას მივცემთ იმიტომ, რომ არ მიიღებს. რაც მე რჩევები მომისმენია, ამას რომ შედეგი ჰქონოდა, ალბათ, ასტრონავტი ვიქნებოდი. 

- თქვენთვის რომელია სიტყვა, რომელიც მთელი ცხოვრების მეგზურად გამოდგება? 

- (პაუზა) ყველაზე ბანალური აზრები მომდის თავში, მაგრამ, შეიძლება, ბანალურობაშია ჭეშმარიტება. ან სიყვარულს ავიღებდი, ან მუსიკას. უფრო სწორად, ორივეს ვიტყვი, რადგან მუსიკა უდრის სიყვარულს და პირიქით - სიყვარული უდრის მუსიკას. 

- დიდი მადლობა უაღრესად საინტერესო საუბრისთვის. ინტერვიუს დავასრულებთ თქვენი კომენტარით ცნობილი ადამიანების ორ გამონათქვამზე. პირველი ციტატის ავტორია თანამედროვე ფრანგი მწერალი, ნობელის პრემიის ლაურეატი ანი ერნო (1940): „საყვარელი ადამიანი ყოველთვის უცხოდ რჩება.“ 

- ბოლომდე ვერ ვეთანხმები. 

- ეს ფრაზა ხომ არ ნიშნავს, რომ ადამიანს იმდენად უნდა, მისთვის ძვირფასი მეორე ადამიანი შეიცნოს და, ასე ვთქვათ, გაითავისოს, რომ არასოდეს არ მიაჩნია საკმარისად სიახლოვის ხარისხი? 

- არა, მაშინ ეს სიყვარული ხომ აღარ გამოდის?! სიყვარული არის ძვირფასი ადამიანის მიღება ისეთის, როგორიც ის არის და გათავისება, რომ ის ცალკე ინდივიდია. ვცდილობ, ანალოგი გავავლო ჩემი და ლიკას ურთიერთობასთან. არა, ამ ციტატას ნამდვილად ვერ ვეთანხმები. თუნდაც, ჩემი ყოფილი მეუღლე ჩემთვის უცხო არ არის. მე მგონია, ერთხელ თუ გაქვს ადამიანთან ეს ბმა, მთელი ცხოვრება მოგყვება. 

- მეორე ციტატა ეკუთვნის ამერიკელ მწერალს - ო ჰენრის (1862-1910): „მთავარი გზა კი არ არის, რომელსაც ვირჩევთ, არამედ ის, რაც ჩვენშია და რაც გვაიძულებს, რომ ეს გზა ავირჩიოთ.“ 

- ჩვენი საუბრისას, ამ მოსაზრებას, ასე თუ ისე, გვერდით ჩავუარეთ. 100%-ით ვეთანხმები. თუმცა, მე რა გზაც გავიარე, მგონია, რომ სხვა არჩევანი არც მქონდა - იმდენად საინტერესო სამყარო იყო ჩემ ირგვლივ. მეორე მხრიდან თუ შევხედავთ, ძალიან მორიდებული ბავშვი ვიყავი. ჩემი მეგობრები ახლაც დამცინიან, რომ ხედავენ, როგორი ვარ ცხოვრებაში და როგორი ვარ სცენაზე. ალბათ, ცხოვრებაში როგორიც მინდოდა, რომ ვყოფილიყავი, სცენაზე ამის უფლებას ვაძლევდი ჩემს თავს. ცოტა ხნის წინ კონცერტი მქონდა. ერთი ადამიანი ესწრებოდა, რომელიც ცხოვრებაში მიცნობს, მაგრამ სცენაზე არ ვყავდი ნანახი. გაოცებული დარჩა, რადგან ორი სხვადასხვა ადამიანი აღმოაჩინა. შეიძლება, სინამდვილეში, კომპლექსების დაძლევის სურვილი იყო, რამაც მაიძულა, ჩემს გზად სცენა ამერჩია. 

ფოტომასალა: ზურაბ ქურციკიძე