×
„შეიძლება გეწყინოს, რომ დამთავრდა, შეიძლება გაიღიმო, რომ იყო“

დათო გოგიჩაიშვილი

ადამიანების მენეჯმენტის ტრენერი, მენეჯმენტ კონსულტანტი


15113

ინტერვიუს შესახებ

„არსებობს სოციუმი, რომელიც მხიარულ და მხიარულების შემტან ადამიანად მიმიჩნევს. თუმცა, ეგ დასწავლილი უნარია. სინამდვილეში როგორი ხარ, კაცმა არ იცის.“ - დათო გოგიჩაიშვილმა ეს სიტყვები ინტერვიუს დასაწყისშივე მითხრა.  

მთელი საუბრის განმავლობაში ვცდილობდი, დამენახა და თქვენთვისაც მეჩვენებინა, სინამდვილეში როგორია. 

ამ მცდელობისას, ისე მოხდა, რომ ჩემი თავი დავინახე სხვანაირად: თურმე, როცა გგონია, რომ კარგად მოემზადე და სტუმრის შესახებ უკვე საკმარისად ბევრი იცი, სინამდვილეში, შეიძლება, ცდებოდე.

ახლა რომ ვფიქრობ, აღარ მიკვირს. დათოს საქმე ეგ არის: ჩვენი გარემოს, ჩვენი ხასიათის ყველაზე მტკივნეულ წერტილებს გონებით თუ ინტუიციით აგნებს და ცვლილების შანსს გვაძლევს. თან, ამას ისეთი ტაქტით და მიმზიდველი ფორმით აკეთებს, რომ მის რამდენიმე ვიდეოს მილიონზე მეტი ნახვა აქვს. 

ეს მილიონი ადამიანი ცალკე განძია, მაგრამ დათო წინა აბზაცს რომ წაიკითხავს, იტყვის: არა, ჩემი მთავარი საქმე ეგ არ არისო. რატომ იტყვის - ამას ინტერვიუდან გაიგებთ. ასეა თუ ისე, მისი მთავარი საქმე ადამიანია და ჩვენზეა დამოკიდებული, იმ ადამიანებს შორის აღმოვჩნდებით თუ არა, ვინც დათო გოგიჩაიშვილისგან ცვლილების შანსს მიიღებს. 

P.S. მადლობა „მარკეტერს“ ჩემი ფავორიტი ვიდეოსთვის „რომელი ხარ შენ?“
 

ია ანთაძე

- დათო, რა არის მთავარი, რითიც შენი სოციალური „მე“ შენი პიროვნული „მე“-სგან განსხვავდება?

- ფილოსოფიური შეკითხვაა. პირველ რიგში, უნდა ვთქვა, რომ სოციალურ „მე“-მდე მისასვლელად დიდი გზის გავლა დამჭირდა. ეს გზა ახლაც გრძელდება. მამაჩემის, როგორც ფსიქოლოგის,  დამსახურება ძალიან დიდია, და დედაჩემისაც, რომ ეს გზა ასეთი აღმოჩნდა. ასპერგერის სინდრომი მაღალფუნქციური აუტიზმის ერთ-ერთი სახეა. ამის გამო, ბავშვობაში ვიყავი ჯიუტი, ასოციალური; უფროსებთან ურთიერთობა მერჩია, ისიც - სელექციურად. შესაბამისად, როცა მესმის ფრაზა სოციალური „მე“, მაშინვე ეს ჩემი ასოციალურობა მახსენდება. დღეს ჩემი სოციალური „მე“ პიროვნული „მე“-სგან დიდად არ განსხვავდება. არსებობს სოციუმი, რომელიც მხიარულ და მხიარულების შემტან ადამიანად მიმიჩნევს. თუმცა, ეგ დასწავლილი უნარია. სინამდვილეში როგორი ხარ, კაცმა არ იცის. 

- შენ ხომ იცი?

- შენ იცი, მაგრამ ეს ცოდნა იცვლება. სტატიკური არც სოციალური „მეა“ და არც პიროვნული. ასეთ პასუხს გავცემდი: მივისწრაფვი იმისკენ, რომ განსხვავება არ იყოს. რამდენად ეს ასეა - ჯერ არა; რამდენად უფრო ახლოს არის ეს ორი რამ ერთმანეთთან, ვიდრე ადრე იყო - დიახ. 

- არაერთხელ გითქვამს, რომ ბუნებით ინტროვერტი ხარ. ესეც ნათქვამი გაქვს, ასოციალური, ჯიუტი და აუტისტური აკვიატებების მქონე ადამიანი ვიყავიო. 

- ეს არ იცვლება. ვიყავი კი არა, ვარ. მაგრამ, მეორე მხრივ, თუ ამას მართავ და შენს სასარგებლოდ იყენებ, მაშინ კარგია. 

- რისთვის დაგჭირდა, რომ შენი ბუნების საპირისპირო საქმისთვის მიგეძღვნა მთელი ცხოვრება? 

- თვითონ შენს შეკითხვაში შევიტანდი ეჭვს: არის თუ არა ჩემი საქმიანობა ჩემი ბუნების საპირისპირო? ჩემი საქმიანობა მენეჯმენტია, თუ არ ჩავთვლით КВН-ის და „რადიო 105“-ის ამბებს. რაც ამერიკიდან დავბრუნდი, ტელეპროექტების მენეჯმენტს ვაკეთებდი და, მათ შორის, ერთ-ერთი პროექტის წამყვანიც ვიყავი. არ ვოცნებობდი წამყვანობაზე და პოპულარობაზე. ჩემი მოტივაცია იყო მენეჯმენტი, ორგანიზება, დარეგულირება და ასე შემდეგ... ერთ-ერთი პროექტის წამყვანიც აღმოვჩნდი იმიტომ, რომ თავიდან იმდენად შვილივით პროექტი იყო, სხვას ვერ ვანდე. გარედან შეიძლება ასე ჩანს, რომ პოპულარობის და ყურადღების მოთხოვნილების გამო გავხდი წამყვანი, მაგრამ ეს ძალიან ზედაპირული შეხედულებაა. 

- სხვადასხვა განათლება გაქვს მიღებული, ამას კიდევ დავუბრუნდები. მაგრამ პირველი განათლებით ბანკების და ფინანსების სპეციალისტი ხარ, რაც შესაძლებლობას გაძლევდა, რომ შენთვის წყნარად გემუშავა. მაგრამ აქ არ გაჩერდი და ისეთი განათლების მიღება გააგრძელე, რომელიც სოციალურად აქტიურ ცხოვრებას მოითხოვდა. ამიტომ ვფიქრობ, რომ გზადაგზა წყვეტდი, შენი არსებითი ბუნების საწინააღმდეგო საქმიანობა გეცადა.

- მესმის, მაგრამ მაგაში ვერ გეთანხმები. ასე არ არის, რომ ისეთი განათლება ავირჩიე, რომელიც ურთიერთობებს მაძალებდა. ბანკში მიმუშავია კიდეც. მაგრამ, პარალელურად, „რადიო 105“-ში ვმუშაობდი. როცა დავინახე, რომ ამ ორ სამსახურს ერთმანეთს ვეღარ ვუთავსებდი, „რადიო 105“ ავირჩიე. რაც ყველას უკვირდა. 

- მით უმეტეს, რომ ფინანსურად ბევრად წამგებიანი იყო. 

- წამგებიანიც, არასტაბილურიც. მაგრამ მომწონდა, რასაც ვაკეთებდი. ვერ ვიტყვი, რომ ბანკში მუშაობა არ მომწონდა. საერთოდ, ფინანსები კრეატიული სფეროა. უფრო სწორად, ბევრი კრეატიული შესაძლებლობა გაქვს ფინანსების სფეროშიც. იცი, რატომ ვერ გეთანხმები მაგ შეკითხვის არსში? განათლება რაც არ უნდა განსხვავებული ყოფილიყო არსებითი ბუნებისგან, მაინც არ გავჩერდებოდი. როცა გამოხატული გაქვს განათლების მოთხოვნილება, მაშინ არ ჩერდები. ეგ არის ფორმულა და არა ის, რომ პიროვნული არსის საწინააღმდეგო არჩევანი გავაკეთე. 

- ნათქვამი გაქვს, ჩემი იღბალი ნულისკენ მიისწრაფვის და სხვაზე მეტად მომზადებული უნდა ვიყო, რომ მისნაირ წარმატებას მივაღწიოო. თუ გავითვალისწინებთ, რომ შენს საჯარო გამოსვლებს საქართველოში ყველაზე მეტი ნახვა აქვს ინტერნეტში და, ამ კუთხით, ყველაზე წარმატებული ხარ, საკუთარ თავს დაუნდობლად ხომ არ ექცევი? მეტისმეტი შრომა ხომ არ გიწევს ამ შედეგისთვის?

- შეკითხვის პირველი ნაწილი ის არის, რომ იღბალი პლუს მომზადება უდრის წარმატებას - ძალიან მარტივად რომ ვთქვათ. მყავს მეგობრები, რომლებსაც გაცილებით უმართლებთ, ნებისმიერ ცხოვრებისეულ სიტუაციაში. მაგალითად, ლას ვეგასში ასჯერ რომ ჩამოვწიოთ სათამაშო ავტომატი, ჩემს მეგობარს გაუმართლებს 25-ჯერ და მე გამიმართლებს 4-ჯერ. მეორე მხრივ, ჯობია, ბევრი იწვალო იმიტომ, რომ მერე მიღწეული შედეგი გაცილებით დამაკმაყოფილებელია ხოლმე.

- და სტაბილური. 

- და სტაბილურიც, ალბათ. რაც შეეხება მეორე ნაწილს - კონკრეტულ შედეგებზე როცა ვლაპარაკობთ, აი, ვიდეო დაიდო, რომელსაც ბევრი ნახვა აქვს. ერთი მხრივ, მხოლოდ მადლიერების გრძნობა მაქვს როგორც ყველა მნახველის, ასევე, სამყაროს მიმართ. მაგრამ რიცხვებს რაც შეეხება... მათემატიკა ძალიან მიყვარს. ფიზიკა-მათემატიკური სკოლა დავამთავრე და ბავშვობიდან ამბობდნენ, რომ მათემატიკის მიმართ მიდრეკილებით გამოვირჩეოდი. მაგრამ არის რაღაცები, რასაც მათემატიკური სიდიდეებით ვერ ვზომავთ. მაგალითად, ერთხელ ერთ-ერთი გამომცემლობის დირექტორთან მაქვს შეხვედრა და სანამ საქმეზე გადავალთ, უცებ მეუბნება: შენი ლექცია „ბავშვი - უკეთესი მენეჯერი“ რა მაგარი არისო! ჩემს ყველა თანამშრომელს ვაჩვენე, 30 თანამშრომელი მყავსო. მე მოკლედ ვუპასუხე - რა კარგია, ნახვები მოემატება-მეთქი. არა, ნახვები არ მოემატება, რადგან სათითაოდ ჩამომყავდა და ჩემს კომპიუტერში ვაჩვენებდიო. 

- რატომ?

- თავიდან გამეცინა და როგორც შენ გაქვს ახლა გაკვირვებული სახე, მეც ასე გაკვირვებული სახით ვუყურებდი. მერე მივხვდი, რომ მათემატიკურად გაზომილი შედეგი ყველაფერს არ გაჩვენებს. ჩვენ გვგონია, რომ თუ ვიდეოს მილიონი ნახვა აქვს, ის უკეთესია, ვიდრე მეორე ვიდეო, რომელსაც ასი ათასი ნახვა აქვს - რადგან მილიონი მეტია ასი ათასზე. მაგრამ რითი უნდა გავზომო ის პოზიტიური გავლენა, რაც ამ ვიდეოს ჰქონდა გამომცემლობის დირექტორზე? რაღაც რომ ჩაგითრევს, პირველი რეაქცია რა გაქვს? რომ სხვას გაუზიარო. თან, ბმული კი არ გადაუგზავნო, შემოიყვანო და მასთან ერთად უყურო; თან, ეს გააკეთო 30-ჯერ. შესაბამისად, კარგია ციფრები, სტატისტიკა და მონაცემები, მაგრამ პარადოქსია, რომ რაღაც სხვა სიდიდეები გვჭირდება, თუ გვინდა, რომ შედეგი არა მხოლოდ ნახვების რაოდენობით, ზედაპირულად იზომებოდეს, არამედ - შინაარსობრივი და თვისებრივი მონაცემებითაც. 

 

 

„საკუთარ თავს იმდენს ამუშავებ, რამდენიც მოგწონს.“

 

 

- გეთანხმები, რომ რიცხვები ბოლომდე ვერ ასახავს ამა თუ იმ საჯარო გამოსვლის გავლენას ადამიანებზე. მაგრამ წარმატებას რომ დიდი შრომა სჭირდება, ეს ხომ ფაქტია? შენს შემთხვევაში, დაუნდობელი შრომა სჭირდება, თუ ზომიერი? - ამას ვკითხულობ. 

- ეგ ძალიან პირობითია. ვიღაც მოვა შენთან და გეტყვის: კვირაში ერთხელ ინტერვიუს აკეთებ და უნდა შეისწავლო შენი სტუმრის ყველა საჯარო გამოსვლა, მისი წიგნები და სტატიები უნდა წაიკითხო, ინტერვიუები უნდა ნახო - ეს ხომ დაუნდობელი შრომაა? შენ უპასუხებ: დიახ, ფიზიკურად ვიღლები, მაგრამ ეს არის, რაც სულიერად მაცოცხლებს. „შრომაც“ ხომ პირობითი ცნებაა ჩვენთვის? იმდენს ვშრომობთ, რამდენსაც გადავწყვეტთ. „ადამიანების მენეჯმენტის“ კურსზე ძალიან ჩართული ვარ და იქ ვიღლები, თუ ვიღლები! ყველაფერი, რაც საჯარო ვიდეოებში შეიძლება ჩანდეს, არაფერია იმასთან შედარებით, რაც იქ ხდება. სამ პარალელურ ჯგუფთან ვმუშაობ და უკვე 34-ე ჯგუფთან დავამთავრეთ მუშაობა. მაგრამ ეს გზა მე ავირჩიე და ვერ ვიწუწუნებ იმაზე, რომ ძალიან ვიღლები. საკუთარ თავს იმდენს ამუშავებ, რამდენიც მოგწონს. შენ თუ გინდა, კომპლიმენტი მითხრა, რომ, ალბათ, რა მძიმე შრომაა, - მძიმეს ვერ დავარქმევდი. შეიძლება, მძიმეა ფიზიკურად, მაგრამ სასიამოვნო. 

- შენს უპირატესობად, შენს უფრო ძლიერ მხარედ რა მიგაჩნია - ინტელექტი თუ ხასიათი?

- ინტელექტით ვერ დავიკვეხნი. აკვიატება, რომ სანამ არ მიაღწევ, „მაზიანზე“ არ შეეშვები, - ეგ მიმაჩნია ყველაზე მაგარ რამედ; ეს აუტისტური სიჯიუტე და აკვიატება, რომელიც განაპირობებს ხოლმე მიზნის მიღწევას. 

- გამოდის, ეს შემოგრჩა. 

- ეს არ იცვლება. სწორად მართვა უნდა და ამიტომ ვთქვი, რომ მამაჩემის დამსახურება დიდია. თუ არ მართე, შეიძლება, ცუდ რამეში გადაითარგმნოს. 

- მშობლები ახსენე და ასეთი კითხვა მაქვს: მართალია, ავთო გოგიჩაიშვილს საქართველოში იცნობენ, როგორც დათო გოგიჩაიშვილის ძმას, მაგრამ, ამასთან ერთად, მექსიკის ეროვნული უნივერსიტეტის ტენუირებული პროფესორი და ამ უნივერსიტეტთან არსებული არქეომაგნიტიზმის ეროვნული ცენტრის ხელმძღვანელია. 

- გეოფიზიკური ასოციაციის საპატიო პრეზიდენტია. დიდი კაცია (იცინის). 

- როგორ მოხდა, რომ თქვენს ოჯახში მიზნების თამასა ასე მაღლა აწეული აღმოჩნდა, ორივე შვილის შემთხვევაში? 

- არ ვიცი, რამდენად - მიზნების, ვიტყოდი, რომ განათლების თამასა იყო მაღალი. და ამაში ლომის წილი აქვს ბებიაჩემს, რომელსაც ოთხი კლასის განათლება ჰქონდა. 

- მამის დედა? თუ დედის დედა?

- მამის დედა. დედაჩემის მშობლები პედაგოგები იყვნენ. მათი წვლილიც, რა თქმა უნდა, ამაში არის. მაგრამ ბებიაჩემის ისტორია გმირობის ერთ-ერთი ისტორიაა. 

- ეგ არ ვიცი. 

- 18 წლის იყო, როცა 1941 წელს ბაბუაჩემი ომში წავიდა. მამაჩემი ერთი თვის დარჩა. ბაბუა აღარ დაბრუნებულა და ბებიამ მთელი ცხოვრება მიუძღვნა მამაჩემს და მერე - ჩვენ. დათიკო ბაბუა, მამაჩემის ბაბუა - ვისი სახელიც მქვია - ბებიაჩემი და მამაჩემი ცხოვრობდნენ ერთად. იმ პერიოდში საჭმელი საერთოდ არ არსებობდა. მათთვის გურიაში მთავარი საჭმელი იყო, მამაჩემი ღელეში რომ თევზს დაიჭერდა და ჭადი, ესეც, კარგ შემთხვევაში. შესაბამისად, ბებიამ მეტი განათლება ვერ მიიღო. ალბათ, ამით იყო განპირობებული მისი დაუოკებელი სწრაფვა განათლებისკენ. ის იყო ძალიან განათლებული ქალი, მაგრამ ფორმალური განათლების გარეშე. რაც მან ვერ მოახერხა ცხოვრებაში, უნდოდა, რომ ის მოგვეხერხებინა ჩვენ. ამას დავაბრალებდი მამაჩემის ამხელა განათლებას და განათლებისკენ ჩემი და ჩემი ძმის  სწრაფვას. ამიტომ, მიზნების თამასა მაღალი იყო-მეთქი, ვერ ვიტყოდი. უფრო - თამასა იყო იმაზე, რომ განათლება არის მთავარი. 

- ბებო მოესწრო თქვენს გზას?

- ხშირად ვნატრობთ, რომ მოსწრებოდა წარმატებებს, რომლებიც მას გაახარებდა. ვერ მოესწრო, 1994-ში გარდაიცვალა. 

- ზოგადად, მიზნების და შესაძლებლობების ბალანსზე ზრუნვა სწორია? ოჯახმა უნდა იზრუნოს ამაზე, როდესაც შვილს ზრდის?

- შესაძლებლობებზე უნდა იზრუნოს. ჩემი აზრით, მთავარია, ოჯახმა ბავშვს დაანახოს, რომ შესაძლებლობები არსებობს. 

- სოციოლოგი გიორგი ურჩუხიშვილი მყავდა სტუმრად და ამბობდა, რომ ბავშვი რასაც ოჯახში და თავის ირგვლივ გარემოში ხედავს, დაახლოებით იქ ეძებს საკუთარ მიზნებს. იშვიათია ადამიანი, რომელიც შორს გასცდება იმ მიზნებს, რაც აქვთ მის მშობლებს, მეზობლებს, ნათესავებს. თქვენი ოჯახის გარემოში რამდენად თავსდებოდა ის, რაც შენ ან შენმა ძმამ შეძელით? მგონი, გასცდით იმ ფარგლებს. 

- როცა ამერიკაში ვიყავი, ჩემი ძმა რამდენჯერმე ჩამოვიდა მექსიკიდან. მაშინ ვამბობდით: რაღაცები არსებობს, რაც წარმოდგენაშიც კი ვერ გექნებოდა, როცა სკოლა დაამთავრე, ან როცა უნივერსიტეტი დაამთავრე. უცებ გამოჩნდა შესაძლებლობა. მაგრამ ეს შესაძლებლობები თავისით ხომ არ ჩნდება, შენი ტვინი ეძებს. 

- რა თქმა უნდა. 

- შესაძლებლობები თავისთავად არსებობს. მთავარია, შენ მიაგნო. განათლება, ჩემი აზრით, ზუსტად ის ფასეულობაა, რომელიც გაჩვენებს, რომ შესაძლებლობები უსაზღვროა. 

- ბრწყინვალე აზრია. ბევრ რამეს ხსნის. 

- ოჯახი, რომელიც აქცენტს აკეთებს განათლების ფასეულობაზე, კი არ ზღუდავს ბავშვს, ჩარჩოს და მიზნის კონკრეტულ თამასას კი არ უწესებს, არამედ, პირიქით, უჩვენებს, რომ შესაძლებლობები უსაზღვროა. 

- დიდი მადლობა ინტერვიუს ამ ნაწილისთვის. ახლა მინდა, მომზადებასა და იმპროვიზაციაზე ვილაპარაკოთ. გინდ შენ იყო, გინდ ნებისმიერი სხვა, როცა ადამიანის საქმიანობის მთავარი ამბები „ლაივში“ ხდება, ყოველთვის დიდი მნიშვნელობა აქვს მომზადებას. მაგრამ რა არის იმპროვიზაციის წილი შენს საჯარო გამოსვლებში?

- გინდ კომედიაში, გინდ საჯარო გამოსვლებში, გინდ სპორტში, გინდ ბიზნესის მენეჯმენტში - გაცილებით კარგი იმპროვიზატორი ხარ მაშინ, როცა კარგად ხარ მომზადებული. იმპროვიზაციის პარადოქსი ზუსტად ეგ არის. იმპროვიზაცია არ ნიშნავს, რომ ისეთი მაგარი ტიპი ხარ, ახალი სიტუაცია რომც შეგეჯახოს, მაინც თავს გაართმევ. თავს გაართმევ, თუ კარგად ხარ მომზადებული. ფაქტობრივად, თუ მაყურებელს ეჩვენება, რომ რომელიმე საჯარო გამოსვლაში იმპროვიზაციის წილია, ვთქვათ, 50% - უნდა იცოდეს, რომ ეს გამოსვლა იმ დიდი მარაგის ზედაპირია, რომელიც უკვე არსებობს. დავუშვათ, ხუთი ტონა გაქვს მარაგი, ამ მარაგიდან იყენებ ას კილოგრამს. ეს ასი კილოგრამი არის საჯარო გამოსვლა. ას კილოგრამში ორმოცდაათი კილოგრამი თუ იმპროვიზაცია ჰგონია მაყურებელს, სინამდვილეში, ეს არის არსებული ხუთი ტონიდან ამოტივტივებული ცოდნა. ანუ იმპროვიზაცია იყო ამ სიტყვის ზედაპირული გაგებით, მაგრამ იმპროვიზაცია არ ყოფილა ამ სიტყვის შინაარსობრივი გაგებით. 

- ის ისტორიები, რომლებსაც ყვები, რეალურია?

- რეალურია. მაგალითად, რომელზე მეკითხები?

- უამრავი ისტორია, რომელიც შეხვდება ადამიანს შენს გამოსვლებში, ყველა რეალურია?

- მაგალითად, რომელი?

- მაგალითად, ბესოიეს ისტორია. 

- დიახ, რეალურია. 

- პაკისტანელი ტაქსის მძღოლი, რომელიც ფულს აგროვებდა და მოხუცებს უფასოდ ემსახურებოდა?

- აბა რა, მაგარი კაცია! 

- ანუ შენი გონება გაბმულად მუშაობს, რომ ყველაფერი, რაც ირგვლივ ხდება, დაიმახსოვროს და შენი გამოსვლების მაგალითებად გადათარგმნოს? 

- არა, ასე არ ხდება, პირიქით ხდება. გონება გაბმულად მუშაობს, ოღონდ, იცი, როგორ? შესაბამისი კონტექსტი როცა ჩამოვარდება ციდან, მაშინ თუ გაგახსენდება რომელიმე ფრაზა, ან ამბავი, რომელიც კონტექსტს უკავშირდება; ან შეგიძლია, რომ დააკავშირო - ეს ფრაზა ან ამბავი მოძებნის თავის ადგილს. იუმორის გრძნობა მეტი არაფერი არ არის: საგნებსა და მოვლენებს შორის არატრაფარეტული კავშირების გაბმის უნარია. კრეატიულობა მეტი არაფერი არ არის - ისეთი კავშირების დანახვაა, რომლებსაც სხვები ვერ ხედავენ. 

 

 

„შენს შეკითხვას კი არ ვპასუხობ, იქით ვუსვამ კითხვას.“

 

 

- რა თქმა უნდა, კრეატიულობის კლასიკური განმარტებაც ეგ არის - არატრადიციული კავშირების დანახვის უნარი, ჩარჩოდან გასვლა. 

- მაგალითად, ჩვენს დღევანდელ დიალოგში ჩემმა ტვინმა დააფიქსირა, რომ, უმრავლეს შემთხვევაში, შენს შეკითხვას კი არ ვპასუხობ, იქით ვუსვამ კითხვას. ოღონდ, დააფიქსირა არა იმისთვის, რომ აქედან წავალ და ამბავს გამოვაცხობ, რომელსაც თებერვალში ლექციაში გამოვიყენებ. არა, ასე არ ხდება. თებერვალში თუ მსგავსი კონტექსტი ჩამოვარდება, იმედი მაქვს, ტვინი ამ ორ წერტილს ამოაგდებს და ერთმანეთთან შეაერთებს. 

- ესე იგი, შენმა ტვინმა ეს ამბავი უკვე აქცია შენი ხუთტონიანი მარაგის ნაწილად. სხვა ადამიანები ასე არ ცხოვრობენ. არც მე ვცხოვრობ ასე - სხვა ამოცანები მაქვს. როგორც ვხვდები, შენ ეს ამოცანა გაქვს, რომ შენს ხუთ ტონა მარაგს სულ მოაკლო და თან სულ მიუმატო. 

- დიახ, ეს ხუთი ტონა უნდა არსებობდეს. თუმცა, ასეთი კუთხით ამაზე არასდროს მიფიქრია. ალბათ, საგნებზე და მოვლენებზე დაკვირვების ჩვევა უფრო გამძაფრებული მაქვს. 

- ახლა მომზადების ნაწილი მაინტერესებს. როგორ ჩნდება ამა თუ იმ საჯარო გამოსვლის თემა, მესიჯი - როგორც კონცეფცია? შენს ვიდეოჩანაწერებს რომ ვუსმენდი, პირადად ჩემთვის ძალიან მნიშვნელოვანი რამ აღმოვაჩინე და დიდი ლოდისგან გავთავისუფლდი. ამისთვის მადლობელი ვარ. ალბათ, ასე არიან სხვებიც. რა გკარნახობს, რომ ეს მესიჯია მნიშვნელოვანი; რომ მასზე შენს განსჯას შეუძლია, ჩვენი ცნობიერება შეცვალოს, ან შეცდომებისგან დაგვიხსნას?

- არ ვანიჭებ ამხელა ფუნქციას - მთავარი მუღამი ეგ არის. მე რომ ვიყო პოზაში, ჭკვიანი სახით: „იცით, მე როგორ ვწყვეტ? ეს ამბავი აუცილებლად შემეცნებითი უნდა იყოს; უნდა აიგოს სიკეთის ელემენტებზე, ზღაპრის ფორმულებზე და ამაზე წინასწარ ვფიქრობ...“ ეს ყველაფერი სისულელეა. სინამდვილეში, მარტივად არის საქმე - დაინახე კავშირი ორ რაღაცას შორის და მოგეწონა. მეტი მარტივად როგორ ვთქვა, არ ვიცი. მერე კონტექსტში გამოიყენე. თუ ამან გამოიწვია „ანთება“ - მხოლოდ მადლიერი ვარ. თუ არ გამოიწვია არაფერი, არც არავის შევპირებივარ, რომ გამოიწვევდა. 

- მოდი, რამდენიმე ძალიან ცნობილი გამოსვლა გავიხსენოთ: „ბავშვი - უკეთესი მენეჯერი“,  ან „რომელი ხარ შენ?“ ან „აკოს ვერ ვუთხარი უარი“ - როგორ წყვეტ, რომ ამ ერთწინადადებიანმა ამბავმა, რომელსაც შენ ნახევარი საათის განმავლობაში გაშლი, შეიძლება ასი ათასობით ადამიანი ააღელვოს? და ვიღაცას წამლად ექცეს?

- ექიმი არ ვარ. მე ვამზადებ წამლებს ჩემი გართობისთვის (იცინის). მერე ისე ხდება, რომ ვიღაცისთვის ეს  შესაძლოა წამალი აღმოჩნდეს და ვიღაც იტყვის, საერთოდ რა შუაშიაო. 

- შენი საჯარო გამოსვლები იმით განსხვავდება სხვა ბრწყინვალე ქართველი სპიკერების - თუნდაც, ანდრო დგებუაძის ან ლევან გიგინეიშვილის - გამოსვლებისგან, რომ შენი მოსმენა განსაკუთრებულად ბევრი ადამიანისთვის არის პრაქტიკულად სასარგებლო. გინდა მითხრა, რომ ეს შემთხვევით ხდება?

- მოდი, გავშინაურდები შენთან. ვაფასებ შენს მომზადებულობას და შეკითხვების სიღრმეს. მაგრამ შეკითხვების უმრავლესობის ფორმულირებებს ვუსვამ კითხვებს. ჩემთვის ამ დიალოგის საინტერესოობა ზუსტად ეგ არის. ჩვენ აქ იმისთვის ხომ არ ვართ, რომ ერთმანეთს ყველაფერში დავეთანხმოთ? 

- არა, ძალიანაც კმაყოფილი ვარ, როგორც ვსაუბრობთ. 

- როცა რაღაცას განვიხილავთ, ჩვენი ტვინის ხაფანგია, რომ ეს რაღაც იდენტურ კლასტერში განვათავსოთ და თავის მსგავსს შევადაროთ (და არა ე.წ. ალტერნატიულ ღირებულებას). მაგალითად, რომელიმე ტრენინგის ფასი რომ ვიკითხოთ და გვიპასუხონ, რომ 5000 ლარი ღირს, ვიტყვით - ვაიმე, რა ძვირია. იმიტომ, რომ სხვა ტრენინგები ნაკლები ღირს. ტვინი ავტომატურად გვადარებინებს სხვა ტრენინგებს და არა ე.წ. ალტერნატიულ ღირებულებას: ვთქვათ, „აიფონის“ თუ ბარსელონაში ფეხბურთის ბილეთის ფასს. ამის წინ „ტოპ ათეული“ გამოქვეყნდა, საქართველოში რას უსმენენ და ისეთი საშინელებებს უსმენენ... ნახვების რაოდენობით ნამდვილად უსწრებს ჩემს საჯარო გამოსვლებს.

- ინტელექტუალურ პროდუქტზე ვსაუბრობთ. საჯარო სივრცეში დღეს ხართ სამი ადამიანი, რომელთა მიმართ განსაკუთრებულ ინტერესს იჩენს საზოგადოება: ანდრო დგებუაძე, ლევან გიგინეიშვილი და შენ. 

- ჩემი კატეგორიზებით, გაცილებით უკეთესი სპიკერები არიან ანდრო დგებუაძეც და ლევან გიგინეიშვილიც, ვიდრე მე. ეს არ არის ჩემი დასაყრდენი პროფესია. შეიძლება შენთვის ასე ჩანს, რადგან ჩემს „ადამიანური მენეჯმენტის“ კურსს არ დასწრებიხარ. 

- შენი სოციალური „მე“ ამით დგება, რასაც ინტერნეტში ვხედავთ და არა კურსით, რომელსაც არ დავსწრებივართ. 

- ისიც ჩემი სოციალური „მე“-ს ნაწილია. ტრენერობა და მენეჯმენტის კონსულტანტობა არის ჩემი „სპორტი“. ამ „სპორტში“ - სპიკერობასა და საჯარო გამოსვლებში - ვაღიარებ მათ ჩემპიონობას. 

- შეჯიბრს კი არ ვაწყობ. მინდა, ეს ფენომენი ავხსნათ - როგორ ქმნი ისეთ სასარგებლო პროდუქტს, რომელიც ძალიან ბევრ ადამიანს იზიდავს. არა მხოლოდ საინტერესოს, არა მხოლოდ დამაფიქრებელს, არამედ, სასარგებლოს. ოთხი აკადემიური დიპლომი გაქვს: ორი ბაკალავრის (ფინანსები და საბანკო საქმე, დასავლეთ ევროპის ენები და ლიტერატურა) და ორი მაგისტრის (მედიის მენეჯმენტი, ბიზნესის ადმინისტრირება). დღეს შენს გამოცდილებაში რა უფრო მეტია - რაც გასწავლეს, თუ რაც შენ თვითონ ისწავლე?

- მე მგონი, ის, რაც ვისწავლე. 

- და რა არის იმაზე მეტი, რაც ამ ოთხ დიპლომში დევს?

- დიპლომები იმასაც მოიცავს, რაც მე ვისწავლე.  თუმცა, არც იმის დაკნინება მინდა, რაც მასწავლეს. მაგალითად, ვერასოდეს ვერ ვისწავლიდი ამერიკული ღამის შოუების ფორმატს, ამერიკაში სასწავლად რომ არ წავსულიყავი და მედიამენეჯმენტში რომ არ გამეკეთებინა მაგისტრის ხარისხი. მაგრამ შესაბამისი კლასი არ გვქონია და პროფესორი ამ ფორმატებს არ გვასწავლიდა. მე თვითონ ამოვარჩიე და მერე გადავაქციე ჯერ აკადემიურ ნაწილად, შემდეგ კი საქმიანობად. მაგრამ რაც ვისწავლე, არ იქნებოდა იმის გარეშე, რაც მასწავლეს. 

- შენი საქმიანობა თუ გაიძულებს, პერიოდულად გადაამოწმო, რამდენად სწორ გზაზე დგახარ და რამდენად სწორად აკეთებ შენს საქმეს? 

- სწორი და არასწორი არ ვიცი, რა არის, განსაკუთრებით, მენეჯმენტში. რომელი გადაწყვეტილება უფრო სწორია? რომელმაც უკეთესი რაოდენობრივი შედეგები მოგიტანა? სამაგიეროდ, მეორე გადაწყვეტილებამ თანამშრომლების მოტივაცია რომ გაზარდა? 

- ერთ დღეს თუ აღმოაჩენ, რომ შენი კურსის მიმართ ინტერესმა იკლო, იქნება თუ არა ეს ნიშანი, რომ რაღაცის შეცვლაა საჭირო? გიხდება თუ არა პერიოდულად ამ კითხვის დასმა - ისევ სწორია თუ არა, რასაც აკეთებ? 

- „ადამიანების მენეჯმენტის“ კურსი ცოცხალი ორგანიზმია, რომელიც თავისთავად ვითარდება. შენს წარმოდგენაში, ალბათ, ეს ლექციები ისეთივეა, რა პარადიგმაც ვიდეოლექციებიდან გაქვს: რომ მე ვლაპარაკობ და სხვები მისმენენ. სინამდვილეში, თანამედროვე მენეჯერის ფუნქცია აღარ არის დელეგირება - ანუ შენს თანამშრომელს უთხრა, რა და როგორ გააკეთოს. 

 
მენეჯერის მთავარი ფუნქცია არის, რომ შექმნას ატმოსფერო. და ეს მათემატიკურად წარმოუდგენელი რაღაცაა, ანუ ვერ ვიტყვით, რას ნიშნავს ატმოსფერო. შექმნას გარემო, სადაც ადამიანები გუნდური მუშაობით, ყოველდღიური ერთმანეთისთვის ბედნიერების მინიჭებით, მოტივირებით და ასე შემდეგ, ქმნიან ღირებულებას.

ბიზნესის სულ სხვა ფილოსოფიაა. ამ კურსზე მე ვქმნი გარემოს, სადაც მერე რაღაცები ხდება. შესაბამისად, კურსის შინაარსი იქმნება არა ჩემ მიერ, არამედ, მონაწილეების მიერ. ამიტომ არის ყველა ჯგუფი განსხვავებული, უნიკალური. 

 

 

„როგორც კი თანამშრომელი პროცესების შემფასებელი ხდება და არა მონაწილე - მაშინ არის მენეჯერების საქმე ცუდად.“

 

 

- და ყოველი ჯგუფის შემდეგ საკუთარ თავს არ აბარებ ანგარიშს - ამჯერად რა გამოვიდა? ესეც ხომ შენი საქმის ნაწილია?

- კურსზე მიღების პირობა გასაუბრებაა, ყველა ვერ ხვდება. თუ ადამიანს აქვს მეთვალყურის დამოკიდებულება: „ამ კურსს აქებენ და მეც მოვედი; აქ დავჯდები და გიყურებთ; ან მომეწონება, ან არა...“ -  ასეთი ადამიანი კურსზე ვერ მოხვდება. მენეჯმენტშიც ასეა, როგორც კი თანამშრომელი პროცესების შემფასებელი ხდება და არა მონაწილე - მაშინ არის მენეჯერების საქმე ცუდად. უნდა ვიმუშაოთ, რომ თითოეული თანამშრომელი მონაწილე გავხადოთ. და როცა მონაწილე მართლა მონაწილეა, მაშინ საკუთარი თავის გადამოწმება იმაში კი არ გჭირდება, რომ სწორად აკეთებ თუ არა, ან ციფრებმა ხომ არ დაიკლო, - არამედ იმაში გჭირდება - მე მოვემსახურე თუ არა ამ ხალხს თავისი რეფლექსიის დროს, როდესაც გავლილს უბრუნდება და აცნობიერებს; შევუწყვე თუ არა ხელი, მისი წარმატებით გავიხარე თუ არა და მისი ტკივილი მეტკინა თუ არა. ამაში კი გჭირდება საკუთარი თავის გადამოწმება. 

- თუ სწორად მივხვდი, ეს კურსი ისეა ჩაფიქრებული, რომ როცა ადამიანი გასაუბრებას გაივლის და ჯგუფის წევრი ხდება, უკვე თვითონ არის გარანტი, რომ მასთან თანამშრომლობა წარმატებული იქნება. 

- დიახ, ამით ვასხვავებ ანდროს და ლევანის „სპორტს“ და ჩემს „სპორტს“. მე ეს წინაპირობები მჭირდება. მე უნდა შევისწავლო კონკრეტული მენეჯერული ან ორგანიზაციული საჭიროებები და კურსის შინაარსი ამ საჭიროებებს მოვარგო. ანდროს შეუძლია, ნებისმიერ აუდიტორიასთან შევიდეს; თემა უთხარი და შესანიშნავად ილაპარაკებს. მე არ შემიძლია, თუ კონკრეტულად არ ვიცი, შენ რა გინდა. იმას ვამბობ, რომ ერთია სპიკერობა, მეორე - ტრენერობა. 

- მენეჯმენტის კურსს კი ატარებ, მაგრამ პირადად შენ, თუ სწორად ვხვდები, გუნდური საქმიანობა („ღამის შოუს სტუდია“) ინდივიდუალური საქმიანობით („ადამიანების მენეჯმენტის“ კურსი) ჩაანაცვლე. შენ, როგორც მენეჯერი, თუ განიცდი საკუთარ მარცხად იმას, რომ გუნდურ საქმიანობაზე უარი თქვი?

- არ არის ეგრე. კურსი გუნდური სამუშაოა. პირიქით, მე ვიტყოდი, რომ წინ გადადგმული ნაბიჯია იმიტომ, რომ ადრე მე, როგორც მენეჯერი, ვიყავი მედროშე, კანონმდებელი. ახლა უფრო მაღალ საფეხურზე ვარ, გუნდს ვემსახურები. ეს მენეჯმენტის სულ სხვა დონეა. მესმის, რომ გარედან შენ ამბობ: ინდივიდუალური სამუშაოა იმიტომ, რომ ლექციებში ხომ მარტო ხარ? კურსიც ხომ, ალბათ, ეგ არის, რომ გოგიჩა დგას და ლაპარაკობს. ძნელია ავხსნა, შიგნით რა ხდება, თუ საკუთარი თვალით არ გინახავს. 

- როგორც ჩანს, არასწორად მეგონა, რომ საკუთარი მენეჯერული შეცდომებით დაითრგუნე და ინდივიდუალურ სამუშაოზე გადახვედი, რადგან ფიქრობდი, მაგათი თავი აღარ მაქვსო. 

- დიახ, გუნდური სამუშაოა, ოღონდ, რა განსხვავებაა, იცი? გუნდთან მუშაობის ტრაფარეტული გაგება არის ე.წ. დემოკრატიული მმართველობა - ხელის აწევა და უმრავლესობის პრინციპით გადაწყვეტილების მიღება. თანამედროვე გუნდურ მუშაობაში ეს არის უმრავლესობის დიქტატურა უმცირესობის მიმართ. რეალურ გუნდურ დემოკრატიულ მმართველობაში შენ უნდა გქონდეს უნარი, რომ უმცირესობაც შეწონო საბოლოო გადაწყვეტილებებში. ავტოკრატული მენეჯერობა რთული არ არის. ამაში ვცოდავ, რომ გამომიცდია ბრძანებებზე აგებული მენეჯერობა. 

 
მაგრამ გაცილებით რთული არის ის, რომ ყველამ - უმეტესობამ კი არა, ყველამ - იგრძნოს, იცოდეს კი არადა, იგრძნოს, რომ მისი ხმა გაიგონეს.

ამაზე მაგარი გუნდური მუშაობა არ არსებობს. ჩემი სული და გული ასეთი ტიპის ორგანიზაციულ ფილოსოფიებშია, როცა მენეჯმენტი ქმნის გარემოს, სადაც ყველას ხმა ისმის. რაც არ უნდა ვეწინააღმდეგებოდეთ ერთმანეთს, გარემოა ისეთი, რომ ყველას უნდა მოვუსმინოთ, თორემ აქ ვერ ვიქნებით ვერცერთი. ასეთ მიდგომაში არის სიმკაცრე, რომელიც რაღაცას გვაძალებს. მაგრამ ეს დაძალება საერთო კეთილდღეობას ემსახურება. საერთო კეთილდღეობაში ვგულისხმობ ყველა წევრის მოტივირებულობას და არა უმრავლესობის. 

- საქართველოში თუ გეგულება თუნდაც პატარა კუნძულები, რომლებიც ამგვარად იმართება? 

- „ღამის შოუს სტუდია“ იყო ასეთი კუნძული. „რუსთავი 2“ 2004 წლამდე იყო ასეთი კუნძული, ზაპოსის ფილოსოფიის ქართული ანალოგი. იდეის გარშემო გაერთიანებული ადამიანების ერთობლიობა იყო „რუსთავი 2“. 

- თუმცა, ამ ორგანიზაციებმა საკუთარი თავი ამოწურეს. 

- ორგანიზაციული სიცოცხლის ციკლი მუდმივი ვერ იქნება. ოღონდ, ჩემთვის უფრო დასაფასებელია, რომ ასეთი ერთეულები არსებობენ, ვიდრე ახსნა, რატომ ვერ იარსებეს დიდხანს. 

- თუმცა, ესეც საინტერესოა. 

- მოდი, მაგის გარკვევა ფილოსოფოსებს მივანდოთ, ექსპერტებს, კრიტიკოსებს... რომლებიც სხვის შექმნილს განიხილავენ, თვითონ სხვას არაფერს აკეთებენ. ვიღაც ქმნის და ვიღაც აფასებს. მე მომწონს ის, ვინც ქმნის. 

- „ვიწუწუნოთ, რომ ვარდს აქვს ეკლები, თუ გავიხაროთ, რომ ეკლებს აქვს ვარდი?“ - ეს კითხვა შენ დასვი ერთ-ერთ შეხვედრაზე. რა თქმა უნდა, ჯობია, გავიხაროთ. მაგრამ რაკი ვარდი უეკლოდ არავის მოუკრეფია, პირადად შენთვის რა არის წონასწორობის წერტილი?

- მთელი მსოფლიო ეძებს ბალანსს სამსახურსა და პირად ცხოვრებას შორის. სამსახურები ცდილობენ, რომ მათ თანამშრომელს დრო ჰქონდეს ოჯახთან, მეგობრებთან ურთიერთობისთვის, შაბათ-კვირას არ დაიტვირთოს და ასე შემდეგ. ზაპოსის ფილოსოფია კი არის სამსახურისა და პირადი ცხოვრების ინტეგრაცია. როცა ვამბობთ სიტყვას „ბალანსი“, გამიჯვნას ვგულისხმობთ: სამსახური ცალკეა, პირადი ცხოვრება - ცალკე და შუა უზის დიდი ზღვარი. სინამდვილეში, სამსახური ხომ ჩვენი ცხოვრების განუყოფელი ნაწილია? დღის ორ მესამედს სამსახურში ვატარებთ. თუ სამსახურში ვწვალობთ და თავს უბედურად ვგრძნობთ, მაშინ საქმეს და პირად ცხოვრებას ვერაფრით ვერ დავაბალანსებთ. მაგრამ სულ სხვა ფილოსოფიაა, როცა ოჯახი, მეგობრები, საყვარელი ადამიანები და სამსახური ერთ სიბრტყეზე განიხილება; როცა კომპანია თავისი თავხედური ექსპერიმენტებით, კეთილი გაგებით გაძალებს, რომ ოჯახის წევრებიც გარკვეულ როლებში ჩართო შენს სამსახურში. მაშინ ე.წ. „ბალანსს“ აღარც ვეძებთ. ამაში კი გამიმართლა, რომ, იშვიათი გამონაკლისების გარდა, სამსახურში ყოველთვის იმას ვაკეთებდი, რაც მინდოდა. ამიტომ, როცა მეკითხებიან, როდის ისვენებო, პასუხია: ყველა დრო დასვენების არის. როცა იმას აკეთებ, რაც მოგწონს, აბა, რა დროა?! თუ მუშაობის დროს არ ისვენებ, ზრდილობიანად ვიტყვი - ვაძაგე ეგეთი მუშაობა! 

 

 

„ამ ფორმულის გულით თუ არ გჯერა, მაშინ რა გინდა, ბიძიკო, მენეჯმენტში?“

 

 

- ზაპოსი ვინ არის? ძალიან სიმპათიური ხედვა ჰქონია.

- „ზაპოსი“ ორგანიზაციაა - ახალი ტიპის კომპანიებისთვის სამაგალითო და ორგანიზაციულ კულტურაში რევოლუციონერი. ბედნიერებაზე აგებულ კულტურას ნერგავს. ოღონდ, სისტემა რაღაცებს გაძალებს. მეორე მხრივ, ფეხბურთის სათამაშოდ რომ შევდივართ, წესებს ხომ ვიცავთ?! როცა ვარღვევთ, ვჯარიმდებით.

- შეგიძლია არ ითამაშო, თუ წესები არ მოგწონს. 

- იქაც, როგორც ჩემს კურსზე, სიმკაცრეა. ფილოსოფია არის ასეთი: მე წელებზე ფეხს ვიდგამ, რომ შენ გაგხადო ბედნიერი და შენ თუ ამ დროს შემფასებელი ხარ და შენს საქმედ ეჭვის შეტანა მიგაჩნია, ბოდიში უხეშობისთვის და, პანჩურია პასუხი. სამაგიეროდ, როცა გუნდი დგება, თუ გამარჯვებაა, გუნდი იმარჯვებს და თუ მარცხია, მენეჯერი მარცხდება. ამ ფორმულის გულით თუ არ გჯერა, მაშინ რა გინდა, ბიძიკო, მენეჯმენტში? 

- დიდი მადლობა ინტერვიუსთვის. სანამ შენთან შესახვედრად ვემზადებოდი, მეგონა, შენი სწორად მესმოდა. თუმცა, დღეს ბევრი რამ სულ სხვანაირად დავინახე. ამისთვისაც გმადლობ. საუბარს დავასრულებთ შენი კომენტარით ცნობილი ადამიანების ორ გამონათქვამზე. პირველი ციტატის ავტორია ბრიტანელი მწერალი ოლდოს ჰაქსლი (1894-1963): „იმისთვის, რომ ყველაფერი იცოდე, მარტო მაყურებელი კი არ უნდა იყო, არამედ - მსახიობიც.“

- დამკვირვებელზე და მონაწილეზე დღეს უკვე ვისაუბრეთ. ამას კიდევ ერთს დავამატებდი: სანამ არ გამოვცდით რაღაცას, იქამდე ის „რაღაც“ მხოლოდ თეორიულად ვიცით. ბევრს ვლაპარაკობთ მწუხარების გაზიარებაზე. მაგრამ როდესაც ადამიანს ვეუბნებით: „ვიზიარებ შენს მწუხარებას!“ მართლა ვიზიარებთ? პირადად უნდა გამოცადო როგორც სიხარული, ასევე მწუხარება, რომ ნამდვილად შეგეძლოს გაზიარება. 

- ესეც ხომ ისევ მონაწილის პოზიციაა? შენ ისედაც თქვი, მირჩევნია, მოთამაშე ვიყო, ვიდრე დამკვირვებელიო. 

- რაღაცაში მოთამაშე ხარ, რაღაცაში დამკვირვებელი. არ მომწონს ხალხი, რომელიც ყველაფერში დამკვირვებელია, რომლის მოთხოვნილება მხოლოდ შეფასებაა. 

 

 

„ლიდერებმა, რომლებიც გუნდს ემსახურებიან, იციან, რომ ჯგუფური ხაფანგია - ავნო შემქმნელს.“

 

 

- მეორე ციტატა ეკუთვნის ამერიკელ მწერალს - უილიამ ფოლკნერს (1897-1962): „ჩვენ ვართ ის, რაზეც ვდუმვართ.“ 

- ეს ფრაზა თავისთავად ისეთი ლამაზია, არ ვიცი, ამაზე ლამაზად რა შეიძლება ითქვას.  

- მე ვიცი ერთი რამ, რაზეც პირადად შენ შეგიძლია ილაპარაკო, მაგრამ რაზეც ჩუმდები. ეს არის კონფლიქტები გუნდში. 

- „რუსთავი 2“-ში კონფლიქტი?

- შენს გუნდში, „ღამის შოუს სტუდიაში“. 

- ერთმა მენეჯერმა გასაუბრებაზე მითხრა, რა გუნდური მუშაობა და გუნდური გადაწყვეტილებები უნდა ასწავლო ვინმეს, შენს გამოცდილებას რომ ვუყურებ, შენ თვითონ ვერ მართე გუნდი და დაიშალეთო. მეორე გასაუბრებაზე იმავე ადამიანმა თქვა, შენგან ყველაზე მეტი შეიძლება ისწავლოს ადამიანმა გუნდური მუშაობის შესახებ იმიტომ, რომ ასე დაიშალეთო. გააჩნია, როგორ შეხედავ. შეიძლება გეწყინოს, რომ დამთავრდა, შეიძლება გაიღიმო, რომ იყო. 

- მე ის დავინახე, რომ შენი ღირსების ნაწილად მიგაჩნია, კონფლიქტზე არ ილაპარაკო. თუნდაც, იმიტომ, რაც იყო. თუნდაც, იმიტომ, რაც აღარ არის. 

- მესმის, რასაც ამბობ. მიუხედავად ყველაფრისა, უნდა ვთქვა, რომ ეს გამოცდილება ჩემი კარიერის ძალიან მნიშვნელოვანი ნაწილია. ლიდერებმა, რომლებიც გუნდს ემსახურებიან, იციან, რომ ჯგუფური ხაფანგია - ავნო შემქმნელს. მოდის დრო და ყველა ჯგუფი იშლება. ლიდერებმა იციან, რომ ესეც მსახურების ნაწილია.  
 

ფოტომასალა: ზურაბ ქურციკიძე

გუნდი

ირაკლი გედენიძე

ზურაბ ქურციკიძე

გიო კუსიანი

გიორგი ურუშაძე

თამთა ყუბანეიშვილი

ნანა ყურაშვილი

ინგა ქორიძე